~

***

~

~

~

~

* * *

…

[media]http://www.youtube.com/watch?v=8tJqg1soVA4[/media]

~

~

Jeśli coś w okolicy miało wyglądać podejrzanie to z pewnością była tym czymś forteca z pieprzonymi reflektorami i płotem tak wysokim, jakby chronił cnotę przeciętnego nerda z piwnicy. Trochę przypominało Rosjance wjazdy do baz wojskowych wizytowanych przez jej ojca gdy była jeszcze mała, a komunizm niczym Lenin, wydawał się w ich ojczyźnie wiecznie żywy.
Płoty, druty, reflektory, wieżyczki strażnicze i jakieś kurwy nadające przez megafon. Pewnie gdyby nie była tak wyćpana i zmęczona, zauważyłaby więcej. Szybki rzut oka w lusterko wsteczne nie pozostawiał złudzeń. Po przekrwionych oczach ze źrenicami tak wielkimi że tęczówka stanowiła cienką kreskę ich obwódki było doskonale widać, że Yemerova jest wyjebana w kosmos jak sam skurwysyn i w ogóle cud, że dotarła w takim stanie aż pod bramę, nie rozbijając się po drodze na zasiekach albo innym gównie typu doły czy słupy. Do tego cienie pod ślepiami, ściągnięta skóra na bladej niczym mleko skórze oraz posiniałe usta, przygryzane od czasu do czasu aby nie stracić do końca przytomności.

- To teren prywatny! Zakaz wjazdu! Proszę stąd odjechać! - Ryczał ktoś przez megafon.

- Idi na chui, cyka blyat… - odpowiedziała mu Anya z samochodu, opierając potylicę o zagłówek i paląc przyczepionego do prawego kącika peta. Niestety odpowiedziała cicho, więc po wzięciu oddechu i opanowaniu trzęsących się mięśni twarzy przechyliła głowę w stronę otwartego okna.
- Na chuj… na chuj drzesz mordę, cyka blyat! - wydarła się warkotliwie, a potem zaciągnęła się i dodała cynicznym tonem - Kogo tu muszę wyruchać żeby pogadać z waszym poganiaczem niewolinków?! Wabi się Anthony, ale to sami wiecie!

Zapanowała chwilowa cisza ze strony fiutów z reflektorami… a potem chyba biegali wokół jej auta??
- A ty kto? - Usłyszała już warknięcie bez megafonu.
- T… twoja stara, debil! - odpowiedziała zgrzytając zębami i paliła z rękami opartymi o kolana. Strzeliła kostkami dłoni po których zapełgał niewielki płomyczek i szybko zgasł.
- Wielki rare steak z czarnucha, zaćpana pizda z przestrzeloną szkitą, idiota który wkurwia gadką że ja pierdole i laska warująca przy tym pierwszym! Jestem od nich, mieli tu dojechać! Nie wkurwiajcie mnie że dymam przez dwa jebane stany na frajer!
- Ummm… siedź i czekaj! - Padła zwięzła(?) odpowiedź. No i dalej ją - chyba, pieprzone reflektory - trzymali na lufach?
-A co ja niby kurwa tu robię, durak?! - Smoczyca prychnęła a przez ból i zmęczenie przedzierała się powoli irytacja. Tak w chuj.
Wypluła peta przez okno i sięgnęła do paczki na desce rozdzielczej.
- Zamiast drzeć pizdę skołucie mi Fentanyl! Mam jebaną kulę w ramieniu i sama tego kurestwa nie zalecze! Jak nie zaćpam to zacznę rozpierdalać!
- Momeeent! - Usłyszała, i coś tam gdzieś ktoś chyba pieprzył dalej do kogoś przez jakąś krótkofalówkę…
- W… wolniej, kurwa! - kobieta syknęła, wyjmując papierosa i wsadziła go w usta drżącymi palcami. Coraz mniej jej się ta sytuacja podobała, ale trudno. Teraz musiała tylko czekać.
- Odpalam sobie fajka, zdejmijcie łapy ze spustów… możecie se w pizdu zwalić - dodała głośno, czekając dwa oddechy zanim nie podniosła powoli ręki i nie pstryknęła palcami aby podpalić papierosa.
- Ja jebie… Hydrokodon, oksykodon, morfina, buprenorfina, metadon, kodeina… nikt tu niczego nie ma pod ręką? Uh, blyat. Jebane zadupie… wóda?!!
Zamiast odpowiedzi któregoś z żołnierzy po prawe stronie kierowcy rozległo się ciche pyknięcie i na fotelu pasażera pojawiła się drobna brunetka z szerokim uśmiechem na twarzy.
- Cześć Anya, wreszcie jesteście! - cieszyła się wyraźnie, przechylając na bok aby objąć drugą kobietę.
Smoczyca parsknęła dymem w kierunku sufitu dając się przytulić i syknęła przy próbie poruszenia przestrzelonym ramieniem.
- Priviet mała. Dotarliście… zajebiście. Wkurwiłabym się jakby wyszło że robię z siebie frajera.
- Tak, udało się. Jesteśmy tu wszyscy. Ja, Marcus, Peter i Lilly… znaczy Hannah, bo tak naprawdę ma na imię, ale… - Maya rozejrzała się po wnętrzu auta.
- Gdzie Elusive?
Yemerova pociągnęła fajka ze trzy razy zanim nie odwróciła głowy w stronę dziewczyny.
- Zdechł, ja mam przestrzelone ramię. Boli jak skurwysyn. Powiedz tym leszczom żeby poszli się bawić w zbijaka swoimi jajami gdzieś na cieciówce. Potrzebuję prochów… i kogoś kto wyjmie kule. Teraz.

I dokładnie w tym momencie, brama została otworzona, a Anya mogła podjechać do drewnianego domku za ową bramą, co też Rosjanka zrobiła, prowadząc ostrożnie jedną ręką i z kiepem w gębie.
- Wszystko będzie dobrze, nie martw się. Mają tu świetnego lekarza i kogoś kto stawia na nogi za pomocą swoich zdolności. Pewnie nie uwierzysz, ale Marcus już sam chodzi i nie ma śladu że jeszcze wczoraj był bardziej po tamtej stronie niż tej - Nox nawijała wesoło, chociaż na drugą kobietę patrzyła z troską.
- Eto khorosho… - szarowłosa mruknęła niewyraźnie próbując zaparkować tak, aby nie porysować maski co nie było proste gdy się było naćpanym po czubek nosa.

Pod domkiem czekał zaś jakiś starszy już wiekiem siwek w… kożuchu, oraz kobieta w płaszczu, spod którego widać było czerwoną sukienkę.


- Dobry wieczór… - Facet wyciągnął ku Anyi dłoń, chcąc pomóc jej wysiąść z auta - Jestem Anthony, a to Lucy, zaraz się wszystkim zajmiemy, zapraszam do środka - Uśmiechnął się czarująco.
Smoczyca za to zmrużyła oczy, przyglądając mu się uważnie a końcówka tlącego się papierosa nadawała bladej skórze ognistej czerwieni. Odbijała się też w dwóch dyskach czarnych źrenic w miejscu oczu.
- Ya mogu sdelatʹ eto sama - wycedziła, samej wytaczając się z auta. Nie chciała aby ktoś szarpał jej rannym ramieniem skoro nie musiał. Stanęła chwiejnie dopiero na własnych nogach czując jak zrobiona jest. Wyłapała jednak najważniejsze.
- Anthony… więc to twój burdel. Haraszo… następnym razem… lepiej niech twoje dziwki oprócz karabinów mają też coś przeciwbólowego. My mamy d… do pogadania - zatoczyła się w kierunku domku, starając się trzymać głowę wysoko.
- Postrzelili ją i… mówiła, że ma kulę w ramieniu - Maya powiedziała cicho do doktorka, po czym chciała skoczyć obok szarowłosej aby ją asekurować w razie gdyby zatoczyła się za mocno albo miała upaść. Ale tam był siwek…
- Och młoda damo… takie… słowa… z takich pięknych ust… - Anthony stał blisko Anyi, asekurując jej plecy, lecz bez dotyku - Zapraszam do środka, wszystkim się zajmiemy…
- Daj… mi… Fentanyl - odburknęła Rosjanka, spoglądając na niego przez chwilę i prychnęła, wchodząc do domu już bez zbędnych przystanków.

Posadzili ją na krzesełku, ledwo przytomną(?) i obolałą… a obok May, uśmiechnięta, ale i trochę z obawą na twarzy?
- To jest Lucy, jak mówiłem. Ona dotykiem uśmierza ból… i uspokaja, podaj jej po prostu dłoń… - Wyjaśnił Anthony - Ja jestem lekarzem… gdzie dostałaś? - Spojrzał na Anyię.

A wtedy w domku zjawiła się i jakaś dziewczynka z dwoma kucami.
- O, w samą porę… a to jest Amelia, ona potrafi dojrzeć każdą zmianę w ludzkim ciele, każdą nieproszoną tam… "rzecz", i uleczyć ją, głównie jednak choroby… chcesz coś do picia? Kawę, herbatę, czekoladę? Nie, w twoim stanie już alkoholu ci starczy… - Uśmiechnął się przelotnie siwek, a Maya stanęła z boku dając innym działać.
Rosjanka z ciężkim stęknięciem usiadła na krześle, opierając plecy o oparcie i zamknęła oczy bo w środku było za jasno jak na jej gust.
- Zajebałam go… - powiedziała cicho, odchylając głowę do tyłu - Tego szczurowatego frajera który ze mną jechał. Wkurw… wkurwił mnie, pierdolony. Najpierw… przystawił nóż do gardła, a po… potem. Potem chciał wydymać na hajs. Mój hajs. Nikt nie dyma mnie na hajs.
Nox pobladła, uśmiech zszedł jej z twarzy. Potrząsnęła głową, a następnie wzięła oddech zanim nie spytała.
- Elusive… nie żyje?

Yemerova prychnęła i zakaszlała krótko, łapiąc się za lewy bark.
- Da… uh, blyat. On i… jeszcze trzech z… baru g-gdzieś… nie pamiętam jak ta dziura się nazyw… nazywała. Wiedz… wiedziałam, żeby… ni… nie pomagać wam. To zawsz… zawsze wychodzi źle. Tamci chcieli… forsę, napad. Poszli z dymem… a ja… dzieci - westchnęła, wypluwając niedopałek na podłogę - Jestem spalona… zostawiłam świadków, jebać to. Daj… dajcie coś na ból i spier… spiedalam.

Anyhony skrzywił się, ale nie powiedział nic. Kiwnąła za to głową do Lucy… kobiece dłonie, od tyłu, znalazły się nagle na policzkach Yemerovej. Bardzo, bardzo miłe w dotyku, niczym najwspanialszy jedwab, po prostu niesamowite… pojawiło się i ciepło. Lekkie, przyjemne, odprężające. Ktoś(Amelia) również złapał ją za dłoń, i tam także poczuła miłe ciepełko… Anyia odprężyła się naprawdę mocno, a i jednocześnie, poczuła w sobie nowe pokłady siły. Otworzyła oczy, czując jak zmęczenie w dużym stopniu odchodzi, jak ból rany, i całego ciała maleje, a efekty wszelkich dragów i dopalaczy, również odchodzą w zapomnienie?? Zamrugała oczami, a dłonie tu i tam, cofnęły się.
- Lepiej? - Spytał uśmiechnięty Anthony - Zapraszam więc za chwilę w moje skromne łapki, pozbędziemy się kuli…

Siwowłosa poruszyła karkiem ze zdziwieniem odnotowując że… było lepiej. O wiele lepiej. Ramię co prawda nadal rwało, ale reszta ciała już nie sztywniała od miksu środków przeciwbólowych z dopalaczami. Nawet palić się jej przestało chwilowo chcieć, choć ostatnie godziny trasy odpalała szluga od szluga.
- Jest tutaj - pokazała ostrożnie na lewe ramię - Przypaliłam to kurestwo żeby się nie wykrwawić, więc musisz ciąć… i ile? - zadała najważniejsze pytanie, patrząc mu z poważną miną w oczach. Wszystko miało przecież swoją cenę, dobrze że się przygotowała.
- Umm… co "ile"? - Zdziwił się siwek, a dziewczynka obok parsknęła.
- Ile sobie liczysz, durak - odpowiedziała Rosjanka, strzelając kostkami dłoni. - Za pomoc, cuda na kiju i całą resztę.

Anthony pokręcił głową, po czym się uśmiechnął. A następnie… powoli, delikatnie, uchwycił dłoń Yemerovej od zdrowego ramienia, i… podniósł do swoich ust, po czym cmoknął z nonszalanckim uśmieszkiem.
- Tutaj pieniądze nie są zmartwieniem, i tutaj nie grają roli… "Ognista Lady" - Mruknął, a tym razem jakieś dziwne dźwięki wydała z siebie Lucy. Cicho parsknęła?
Tymczasem gdzieś za ich plecami Nox ustawiła się tak, aby ani Rosjanka ani lekarz nie widzieli że w dyskretny sposób przykłada palec do ust, patrząc krótko na Lucy oraz Amelię.
Następnie po prostu wróciła na poprzednią pozycję, uśmiechając się pod nosem.

Yemerova uniosła jedną brew i mrugnęła parę razy, po czym zrobiła rozbawioną minę.
- Smoczyca - stwierdziła i kręcąc głową wstała powoli, choć ręki nie zabrała.
Stanęła obok siwego, szczerząc zęby.
- No to davaj, Tony. Pokaż co tam masz i co potrafisz. Oprócz bajerowania.
Siwek się roześmiał…
- Zapraszam więc na stół operacyjny. Mogę poprowadzić twoją bryczkę? Bardzo fajny model… - Wskazał wolną dłonią drzwi.
- Od razu łapiesz za kosę, co? - Rosjanka parsknęła, wbrew powadze sytuacji czując autentyczne rozbawienie. Może zadziałały moce dwóch stojących w pobliżu kobiet, a może chodziło o coś kompletnie innego.
- Bez kwiatów, bez kolacji, bez dennej poezji ani Flunitrazepamu w winie. Rozpieszczasz mnie… ale znamy się za krótko… a jebać. - westchnęła, sięgając do kieszeni po papierosy. Odpaliła jednego z palca.
- Kluczyki są w stacyjce, ale jaki moje maleństwo zadrapiesz to ci ten kurwidołek spalę do gołej ziemi. To oryginał z 1967 roku, zabytek. Będę potrzebowała mechanika, chłodnica marudziła na trasie. Ktoś kto zna się na rzeczy musi zajrzeć pod maskę. - zaciągnęła się.
- Mamy tu wielu specjalistów, spokojnie… - Anthony jeszcze raz wskazał gestem dłoni drzwi - Wszystko po kolei. A zatańczymy innym razem… smoczyco…
- O ile nie podwiniesz kity, większość tak robi - kobieta wzruszyła jednym ramieniem, wracając na dwór, a potem ruszyła do swojego samochodu. Dość niecodziennie, bo na stronę pasażera.


Pojechali więc… z May na tylnym siedzeniu. A siwek jechał całkiem zwyczajnie, bez żadnych cyrków, choć kilka razy trochę przydepnął gaz, mrucząc pod nosem, iż to niezły kociak jest…

Zatrzymali się w końcu przed czymś, co wyglądało na jakieś mini-centrum handlowe?? A Anthony spojrzał z nieco kpiącym uśmieszkiem na Anyię.
- No chyba nie spodziewałaś się prywatnego szpitala w Beverly Hills?
- Beverly Hills to tandeta - stwierdziła wyrzucając niedopałek przez okno - Stylowa, z pompą, bajerami, ale jednak tandeta. Ale nie dygaj, nie spodziewam się tu ani tego, ani tym bardziej moskiewskiego szpitala wojskowego. Może być kawałek stołu w kącie, szczypce, igła z nitką i butelka wódki.

Po opuszczeniu auta, i wejściu do środka, paru schodkach, i paru drzwiach… byli w końcu w czymś, co wyglądało na dobrze wyposażoną, prywatną, składająca się z kilku(nastu?) pomieszczeń klinikę.
- Pójdę się przebrać, ty również, Lucy i May ci pomogą? - Powiedział siwek.
Yemerova skrzywiła się.
- Nie jestem kaleką, sama się ogarnę. Bywało gorzej, po prostu miejmy to już za sobą. Wystarczy mi standardowa ilość dziur do szczęścia. Ta nowa mnie wkurwia.
- Jak tam chcesz… - Anthony wzruszył ramionami - A jadłaś już coś dzisiaj? Jadłaś… dobra, to pełnej narkozy nie robimy…

No i wszyscy zostawili ją samą, w małym pokoiku, a Lucy położyła na kozetce ubiór dla Anyi. Tak, ten ubiór, ze szpitali USA dla pacjentów, gdzie z tyłu w sumie wszystko był otwarte, i był pełny wgląd na dupę…
Dobrze że kobieta nie miała się czego wstydzić, ani do wstydliwych nie należała. Klnąc pod nosem w rodzimym języku zdjęła najpierw swoje ubrania, odkładając je na krzesło jak leci i nie siląc na składanie. Zwykle szło sprawnie, lecz kawałek ołowiu w ramieniu nie należał do zwykłych sytuacji. Zgrzytała więc zębami i syczała prastare słowiańskie klątwy oporządzając się samej, gdyż proszenie kogokolwiek o pomoc było zbyt uwłaczające godności. Wreszcie po paru próbach udało jej się przyodziać w szpitalną piżamkę i usiąść na brzegu kozetki z nogą założoną na nogę. A po kilku chwilach zapukała Lucy…
- Gotowa? - Spytała przez zamknięte drzwi - To chodź… - Rzuciła jej jeszcze klapki na podłogę, by Anyia nie chodziła boso. Kobieta wzuła więc buty, a potem poszła za głosem bez sprzeciwu.

W sali operacyjnej, czekał już Anthony, podobnie jak Lucy ubrany w strój chirurga.
- To kładź się smoczyco, i zaczynamy… - Powiedział mężczyzna, wskazując stół.
- Ale nie zrobisz nic zjebanego i nie obudzę się jako baba z byndolem, no nie? - Anya zaśmiała się podchodząc pod wskazany mebel. Przysiadła na blacie gapiąc się na doktorka spode łba, oceniająco i coś długo przytrzymała spojrzenie na jego oczach oraz ustach.
- Rób ze mną co chcesz - dodała niskim, nosowym głosem gdy kładła się na płasko.
- Powiększenie piersi, na zamówienie… - Parsknął Anthony. No i przystąpił wraz z Lucy do operacji.

Znieczulenie, strzykawki, jakieś narzędzia, skalpel… nożyczki, szczypce… i w końcu i muzyka.
- Chyba nie masz nic przeciwko? - Tak lepiej się pracuje…


W sumie, Anyi to było już wszystko jedno. Może i nie jej rodzaj muzyki, może i miała to w głębokim poważaniu, ale chyba lepiej, taka muzyka, niż choćby… Disturbed? Było jej dobrze, od nowych prochów, krążących w jej ciele…
- Opowiesz mi coś o sobie? - Spytał nagle siwek, babrzący się w jej ciele.

Kobieta dotąd patrząca w sufit zamrugała, opuszczając wzrok na twarz chirurga i patrzyła na niego przez długo. W tle grał Chopin, dziwnie kojący, jakby usypiający. Z pewnością wyciszał, nie jak sieczki zwykle puszczane w Impali podczas drogi żeby zagłuszyć zbędne myśli, albo lęki… bo każdy miał swoje i każdy się czegoś bał.
- Kwadrans temu przyznałam się że zabiłam cztery osoby - mruknęła przez odrętwiałe od prochów wargi. Mówiła spokojnie, trochę nawet apatycznie - Patrzyłam jak płoną żywcem aż do kości. Widziałam jak wiją się w agonii póki w końcu nie zdechli… wciąż czuję ich smród. Jesteś pewien że na pewno chcesz wiedzieć więcej?

Anthony odetchnął głębiej przez chirurgiczną maskę, skupiony na ranie…
- Nie ma takiej osoby, która ma tylko złe rzeczy w swoim życiu. Może coś w tym kierunku? - Powiedział, na drobny moment zerkając jej w twarz, a i jednocześnie najmniejszym palcem w rękawiczce, dotknął jej policzka, przechylając głowę Anyi, by znowu patrzyła w sufit, a nie… w ranę?

- Mam moją furę i dość hajsu aby ją zatankować i jechać gdzie tylko chcę, bawiąc się po drodze póki mi starczy sił - Rosjanka uśmiechnęła się wracając do podziwiania sufitu i lampy sali operacyjnej.
- A potem wylądować gdzieś nad brzegiem oceanu z butelką dobrego whisky w dłoni obok kogoś, kto nie chce mnie ani zabić, ani wykorzystać. Rzygam już tym… co nie wezmę w dłonie obraca się w popiół, ale to z popiołu wyrastają nowe drzewa, dobry nawóz. Nowe początki… taki jest mój pozytyw. Nieważne jak się nie spierdoli po drodze zawsze znajdę nowy początek i spróbuję od nowa. Pochodzę z pięknego kraju gdzie jest prawdziwa zima, a nie takie popierdółki jak tutaj. Uwielbiam zimę… można iść do bani, a później wskoczyć do oblodzonego jeziora albo wytarzać w śniegu. Do sauny. Macie tu saunę?

Kątem oka widziała, jak Anthony nieco na moment zmrużył oczy… uśmiechnął się?
- Do oceanu daleko, ale plaża jest. Jeziorko. Śniegu też mamy tu dużo… i dobra whisky się znajdzie. Sauna również, więc nie powinno być tak źle? - Powiedział siwek.
- Jeszcze centymetr - Szepnęła asystująca Lucy.
- Powinno więc być znośnie, droga smoczyco… - Dodał Anthony. Anyia zaś, mimo znieczulenia, czuła go w sobie. Znaczy się, czuła, jak w niej grzebie. Jak używa różnych przyrządów, jak ją kroi, zagłębia się w jej ciało… jak dotąd chyba żaden inny facet. Tak trochę, na swój pokręcony sposób, to było trochę takie… perwersyjne? Odgoniła szybki te myśli.

Nie skomentowała też tego “znośnie”, bo przez okno samochodu widziała kawałek osady. Nowy Jork to to nie był, kolejna zabita dechami dziura bez żadnej porządnej knajpy ani klubu.
- Da się tu liczyć na wycieczkę z przewodnikiem? - spytała wbrew narastającej irytacji. Porządny oddech później strzeliła kostkami dłoni i potrząsnęła palcami aby zgasić niewielkie płomyki.
- I jakiś kąt na uboczu.
- Maya i pozostali mają dom… jest tam i miejsce dla ciebie, oczywiście… najpierw odpocznij, wyliż rany. Z naszą pomocą już jutro będzie dobrze… i mam! - Pokazał jej nagle kulę, którą w końcu wyciągnął z jej ciała, trzymaną w szczypcach.
- Blyat… - siwowłosa jeknęła z ulgą. Już czuła się lepiej od samej myśli że ten mały, pieprzony kawałek ołowiu nie będzie drążył w jej ciele nowych korytarzy przy każdym ruchu.
Zdołała się nawet uśmiechnąć połową ust.
- Spasiba… wolę jednak coś bez dodatkowych ogonów, na wszelki wypadek - mruknęła i uśmiech zszedł z jej twarzy. Przymknęła ponownie oczy.
- Ja nie odpoczywam, nie umiem. Za to niechcący mogę puścić z dymem pierdolnik w którym próbuję spać. Taki mam… mankament. Więc lepiej dla wszystkich będzie jeśli mnie ulokujecie z dala od potencjalnych ofiar. Chujowo potem będzie rano przepraszać za zjaranie kogoś, kto na to nie zasłużył. Tak trochę przypał.
- Na wszystko jest sposób… - Powiedział chirurg, a kula z brzdękiem wylądowała w pojemniczku podstawionym przez Lucy - …więc się tym teraz nie męcz. Jesteś wśród swoich, i będzie dobrze, gwarantuję ci to - Anthony zerknął jej w twarz, po czym zabrał się(chyba) za zszywanie rany…
-Chuja a nie będzie dobrze. Już to przerabiałam, nie raz i nie piętnaście - Rosjanka pokręciła lekko głową czując się podle, a nienawidziła się tak czuć. Było wszystkiego za dużo. Za normalnie… za miło i za dobrze. Jak w pieprzonym śnie który zaraz zmieni się w koszmar.
- Nie chciałabym zrobić ci krzywdy, za milutka mordka z ciebie. Zlepiasz mnie chociaż nie musisz… jestem kiepska w wyrażaniu wdzięczności. - zrobiła krótką przerwę i po powstrzymaniu chęci splunięcia na podłogę, podjęła warkotliwym tonem - Nie chcę żebyś umarł, a potem nocą dołączył do tych których… po prostu nie chcę cię widzieć martwego, nieważne.
- Anyiu… spokojnie… - Powiedział Anthony, po czym znowu zerknął w jej twarz - Masz koszmary? Opowiesz mi o tym? - Spytał zatroskanym tonem siwek… a na policzkach Yemerovej, znalazły się nagle znowu dłonie Lucy, bez rękawiczek. Kobieta pogładziła nawet kciukami twarz rosjanki… po kościach policzkowych, blisko oczu, a ta się momentalnie uspokoiła, i odprężyła. Siwy zaś dalej ją zszywał.
- To nie koszmary - wbrew samej sobie zaczęła mówić dziwiąc się jak łatwo przychodzą jej potrzebne słowa, zwykle gniecione głęboko w piersi. Przełknęła ślinę, kładąc dłonie nieruchomo na stole. - Ogień to nie jedyne moje przekleństwo, drugie jest gorsze i mam je na własne życzenie bo byłam głupia. Pokochałam kogoś, kogo nie powinnam i bardzo chciałam mu pomóc. Pokochałam jak cholera - pokręciła głową nad własną głupotą.
- Był… jest. Gdzieś tam jest, ambitny skurwiel z odznaką gliniarza. On dostawał swoje błyskawiczne awanse za rozwiązane śledztwa, a mnie został jego syf. Dziesiątki trupów brutalnych morderstw, dziesiątki oszalałych z bólu i wściekłości dusz które wyrwałam z niebytu aby wydobyć informacje potrzebne Leo, aby piął się w swojej karierze szczebel po szczeblu. Są ze mną cały czas, każda z nich. Widzę je kątem oka… czarne cienie na granicy wzroku. Odbicia w lustrach, szczególnie gdy jestem zmęczona. Nigdy nie odpuszczają abym… nie zapomniała czym jest obłęd. Wystarczy że zamknę oczy, a dopadają mnie raz za razem… muszę przeżywać ich śmierć. Topienie, duszenie, tortury… zdzieranie żywcem skóry pasmo po paśmie, krojenie nożami, rażenie prądem. Umieranie ciągle i ciągle póki nie nastanie świt. Odpuszczają kiedy pojawia się światło, a ja próbuję żyć. Dziś znowu kogoś zabiłam, będą uradowani… lepiej aby piwnica w której mnie zamknięcie była ognioodporna, bo nie panuję nad sobą i czasem… wszystko płonie.
- Rozumiem… - Cichy szept Anthony'ego.

Niezauważalne dla Yemerovej, skinięcie jego głowy.

Palce Lucy, jej dłonie, masujące twarz rosjanki. Jak dotyk niebios, jak żywy jedwab, najcudowniejszy dotyk, jakiego kiedykolwiek Anyia doznała. Masujące jej żuchwę, policzki, skronie. Czasem i kciukami czoło.
- Już nigdy nie będziesz musiała tego przeżywać. Będzie dobrze…

Ciepło rozchodzące się po jej twarzy. Docierające wprost do mózgu. Uspokajające, kojące niczym dotyk matki dla małego niemowlęcia. Odpływała.
- Już… nigdy… bęęędzie doooobrzeeee… - Głos oddalał się. Było coraz ciszej. I coraz bardziej przyjemniej, wprost błogo. Spokój, cudowny spokój i relaks…

Anyia odpłynęła…

Enklawa
Owen Lake, Minnesota.
21 listopad, poniedziałek.

***

~

~

~

* * *

MAGAZYN

~