Pieter posłuchawszy pomysł Jakerta się chwilę zastanowił:
No dobra możemy chwilę poczekać. W tym czasie mogę przygotować trochę trucizny na oszczepy. A w między czasie sądzę, że powinniście się, czy nie da się tu zrobić czegoś innego. Może znajdziecie kogoś, kogo można zapytać o te cholerne wozy?

Czekać? To zdecydowanie Axelowi nie odpowiadało. Według niego w przypadku wilków nie warto było czekać. Podkraść się, zaatakować, wybić ile się da, a reszta ucieknie. Szczególnie jeśli uda się ubić tego największego, który wyglądał na przywódcę sfory.

- Ja bym proponował podkraść się i zaatakować - powiedział. - Im dłużej będziemy czekać, tym trudniej będzie nam potem odzyskać skrzynkę, jeśli gobliny ją zabrały. Nie wiemy, czy nie przyłączą się do większej grupy. Może zatrujesz ostrza i ruszymy.

Pieter zdjął z pleców włócznię i zapytał towarzyszy:
To jedziemy?. - i wsiadł na konia sygnalizując gotowość do przeprowadzenia szarży na wroga.

- No skoro trzeba - mruknal niby pod nosem Jakert i rowniez przygotowal sie do ataku.

Grupa strażników ruszyła do ataku. Tętent kopyt musiał wilki zaalarmować, gdyż, gdy wychylili się zza łagodnego zakrętu, ujrzeli skierowane w ich stronę siedem wilczych pysków. Jeden z nich należał do basiora znaczniejszego posturą, który rzucił się do ucieczki. Pozostałe zaczęły rozbiegać się po bokach z zamiarem szukania schronienia w młodnikach - cztery poszły na lewą, dwa na prawą stronę. Jeśli śmiałkowie chcieli ich dojść, konie spiąć należało.

Na środku gościńca spoczywały trzy wozy - dwa wypalone, jeden przewrócony, widać woźnica starał się wykonać jakiś manewr, który mu nie wyszedł. Wokół rozwleczone było kilkanaście trucheł goblinów, z których każdy farbowane na czerwono miał przy ubiorze pióro. Ludzkich zwłok ani końskich widać nie było. Na pewno można stąd było wyczytać dalsze ślady, lecz nierozważnie robić to z wilkami w pobliżu.

Axel nie miał zamiaru pozwolić, by zbyt dużo wilków uciekło. Kto ucieka, ten może wrócić, a to by się nie podobało ani jemu, ani jego wierzchowcowi.
Dlatego też Axel, ledwo zobaczył wycofujące się wilki, uderzył piętami boki wierzchowca, by naleźć się w zasięgu rzutu zanim drapieżniki znikną za krzewami.
Po chwili rzucił oszczepem.
Rzut był celny i trafiony wilk padł na ziemię.



____________________
Jeździectwo
k100=35
Rzut oszczepem:
k100=6 (trafiony)
Obrażenia:
k10+4=7+4=11

Pieter widząc, że wilki uciekają ucieszył. Mimo to wiedział, że nie można im, zwłaszcza basiorowi, pozwolić uciec. Biorąc to pod uwagę zamierzył się na niego włócznią i rzucił w niego.

----

Wyniki rzutów:
14<42 - sukces
4<50 - trafienie
4+(3-1)=6 - siła trafienia, przyda się ktoś do dobicia

Jakert wiedział że walka z wilkami na równi nie jest zbyt dobrym pomysłem, trzeba zachować przewagę siedząc na koniu. Nie wykazałby się również mądrością gdyby zaszarżował w młodnik, gdyż nie miałby wtedy pola manewru. Postanowił więc kryć plecy strzelców oraz w miarę możliwości zaatakować wilka który jeszcze do młodnika wbiec nie zdążył.

Lucas "Książe" Lang - wytworny sługa



Lucas do gadania może i był z całej grupki pierwszy ale do rozpoczynania walki nigdy się nie kwapił. Tak było i tym razem. - O Sigmarze, Urlyku i Taalu wspomórzcie nas. - szepnął cicho i spiął konia butami ruszając za kamratami.

Niestety niefortunnie przejechał przez jakieś krzaki które okazały się być nie tak skore do ustapienia drogi jak na pierwszy rzut oka wyglądało przez co jeszcze bardziej został w tyle. Sam broni zasięgowej nie miał więc podobnie do Jakerta starał się stanowić bliską osłonę konnych strzelców i miotaczy. Miał swoją lancę w pogotowiu. Póki co jeździł za ich plecami w tę i we w tę starając się nabrać zwierzaki, że jest ich więcej niż widać. Na razie działało zaskoczenie i padlinożercy w pierwszej chwili dali drapaka. Miał nadzieję, że przynajmniej na tyle by mogli sprawdzić wozy.

Przywódca stada miał zamiar sprowokować ludzi do pościgu, a w tym czasie pozostałe wilki miały ich okrążyć. Zdecydowana odpowiedź ze strony jeźdźców sprawiła jednak, że główny basior ze skowytem porzucił ucieczkę po gościńcu na rzecz pogrążenia się w brzozowym młodniku. Można był próbować dosięgnąć go jeszcze oszczepem lub strzałą, ale ze względu na liczne młode drzewka było to trudne. Rana, zadana przez Pietera odebrała mu ochotę na kontynuację bandyckiego napadu.

Pozostałe wilki nie zebrały się na odwagę zaatakowania jeźdźców i nie stworzyły potężnemu drwalowi okazji do zaprezentowania wprawy w operowaniu potężnym toporem, nie chciały również przekonać się, jak ostry jest grot włóczni Lucasa.

Prawdopodobnie, gdyby nie posiliły się goblinami, byłyby na tyle zdesperowane, by zagryźć lub okulawić chociaż jednego konia bez względu na straty, jednak z pełnymi żołądkami - podłego, bo podłego, ale zawsze mięsa - oraz wobec uciekającego przywódcy, również wybrały ucieczkę. Można było pojechać za nimi, jednak przebicie się przez młodnik zajęłoby koniom więcej czasu, niż wilkom, dając fory tym ostatnim. Poza tym, pościg po lesie konno nie był najlepszym pomysłem - nierówny teren, konary drzew, chociaż brak gęstej ściółki ułatwiłby sprawę.

Konie były nieco podenerwowane wonią wilków, jednak wobec zażegnania niebezpieczeństwa nie wymagały szczególnej troski. Martwy wilk, którego zabił Axel, zapachem drażnił ich nozdrza.

Pozostawało rozstrzygnąć - czy atakować na dystans przewodnika stada, a następnie - ruszyć w pościg za wilkami, czy raczej obszukać miejsce zasadzki.