Carl wyciągnął swoje uzbrojone ręce w geście gotowości do opuszczenia broni:
Jak ktoś się zna półświatek niech poradzi co dalej, bo co z tego co widzę, chyba można mu ufać.

- Kopsnij trochę złota, a na pewno się dogadamy, to chyba mała cena za zaoszczędzenie żyć, waszych i naszych. Chcieliśmy tylko zarobić, zabiliśmy barona i zniszczyliśmy kamień. Można powiedzieć że zrobiliśmy więcej złego niż dobrego. Nie ma sensu przelewać krwi. - Liczył że nieznajomy doceni argumenty.

Mężczyzna nawet się nie zatrzymał, szedł prosto przed siebie.

Jeden ze złodzieii szturchając Gundrama mocniej mieczem rzekł:

-To nas nie interesuje, powinieneś się cieszyć, że ujdziesz z życiem.

Herszt wychodząc pokazał poraz kolejny jakieś znaki.

nie do końca widzieliście całość, ale część z tego znaczyło: ".. góra klepsydra ... Jeśli nie, to wiecie co zrobić."

- Dobra, trudno. Ja składam broń. Może jakoś uda mi się przeżyć bez niej. Wam też to radzę oni nie żartują.


Powiedziawszy to rzucił swój miecz pod nogi złodziei i skierował się do wyjścia.

Carl śladem towarzysza pozbył się broni i poszedł za nim. Gdy do niego się zbliżył zaczął do niego szeptać:
Dziękuje za ocucenie. Przy okazji lochu, w którym walczyliśmy z kultystami Khorna znalazłem parę rzeczy, z którymi powinieneś się zapoznać.

- Nie ma za co- odpowiedział Olaf- W końcu wszyscy jedziemy na tym samym wózku. Co to za rzeczy z którymi powinienem się zapoznać?

Czasami warto było okazać odrobinę rozsądku.
Co prawda skarby przepadły, dowód niewinności zapewne wcale nie istniał, no i narazili się kolejnej bandzie, ale cóż było zrobić.

Że też w takiej małej dziurze jest tylu złodziei, pomyślał, po czym, bez słowa, rzucił miecz barona na podłogę.
Skoro nie było szans, by wygrać, to lepiej było ujść z życiem.

Carl odparł:
Nie tutaj.... Wśród trupów, które tam znaleźliśmy znalazłem masę kartek różnych kartek, w tym kilka czytelnych i znak, który może identyfikować - zaczął mówić ironicznie - naszych dobroczyńców. - tu Carl skończył z ironią - Jak stąd wyjdziemy i pójdziemy w bezpieczne miejsce to pokaże ci i tych z naszego wspólnego wózka, którzy będą chcieli.

Biorąc pod uwagę przewagę liczebną przeciwnika i fakt że większość drużyny już złożyła broń, Jortan nie miał zbyt dużego wyboru. Odpiął swoje miecze, zdjął kuszę i rzucił je na podłogę obok broni innych. Był wściekły na taki obrót sprawy, ale co miał zrobić? Gdy znaleźli się już dostatecznie daleko, by był pewien, że żaden złodziej ich nie usłyszy, najemnik wyrzucił z siebie to co go gryzło:

- Nie dość że nadstawiamy karku, walczymy, z jakimiś kultystami, magami, demonami i %$%^ wie jeszcze z czym, to jeszcze puszczają nas z torbami, bez broni i wyrzucają z miasta! I o co to wszystko? O parę złodziejskich ścierw które zabiliśmy. Jakby nie my to by ten nadęty książunek pół swojej pi#$&$@*& gildii w walce z sektą stracił!

Splunął i kopnął kamień leżący na drodze.

Kolejne sztuki broni z głuchym łoskotem lądowały na podłodze... Z pewnym ociąganiem Arthes dołączyła do nich swój miecz i sztylet. Po wyjściu przywódcy nie było nawet z kim dyskutować. Dalszy sprzeciw tracił sens, choć tak boleśnie wychodził bilans zysków i strat z pobytu tutaj. Pozostawała tylko całkiem spora lista pytań bez odpowiedzi.