Gotfryd skierował się do wyjścia, cały czas mając baczenie na hrabiego Vogta. Ten przeciskał się w kierunku drzwi, podobnie jak niemal wszyscy goście. Ktoś przeraźliwie krzyczał. Ktoś inny biegał wkoło wzywając wszystkich bogów na ratunek. Garstka strażników w odświętnych uniformach starała się bezskutecznie zapanować nad tłumem i zdusić panikę w zarodku. Elektorka i jej świta, otoczeni kordonem bezpieczeństwa zdążyli się już wycofać z sali balowej. Wyglądało na to, że Vogt niczego nie planuje poza próbą wydostania się na zewnątrz, w związku z czym Gotfryd odwrócił się na pięcie i pognał schodami w górę, na piętro.

A na piętrze, Gaston i Wolmar po dotarciu do schodów wiodących w górę, zdecydowanie zwolnili tempo spodziewając się kłopotów. Wyłożone miękkim dywanem schody doskonale tłumiły kroki, więc niemal bezszelestnie dotarli na półpiętro, a potem na kolejną kondygnację budynku. Znajdowali się na galeryjce obiegającej salę. Dwa piętra niżej znajdował się opustoszały parkiet. Nim zlustrowali dokładniej otoczenie, usłyszeli brzęk tłuczonego szkła, dobiegający z przeciwnej strony galerii. Ktoś najwyraźniej wydostał się tam na zewnątrz. Pobiegli.

Przez rozbite okno wpadało do wnętrza wilgotne, przesycone zapachem dymu powietrze. Za oknem znajdował się szeroki kamienny parapet, a tuż poniżej niego niezbyt spadzisty dach. Po tym dachu, jakieś trzydzieści kroków od okna pędził odziany w czarną pelerynę mężczyzna. Zmierzał w stronę znajdującego się niemal na krawędzi dachu komina.

Dyszący jak miech kowalski Gotfryd, po sprincie w górę schodów i pokonaniu połowy galerii na drugim piętrze, zobaczył swoich dwóch kompanów właśnie wyłażących na dach przez rozbite okno. Gdy do niego dotarł, Wolmar i Gaston pokonali już zwieszający się parapet i wolno, ostrożnie posuwali się w kierunku odległego o kilkadziesiąt metrów komina.

To właśnie za nim zniknął uciekający mężczyzna w czerni. Zalegające nad miastem ciemności i wciąż padający deszcz skutecznie uniemożliwiały rozeznanie się w sytuacji. Dopiero będąc nie dalej niż dziesięć kroków od murowanego, przyozdobionego fantazyjnym gzymsem komina, awanturnicy zobaczyli przywiązaną do niego linę. Więc to był sposób w jaki zabójca uciekł. Ze względu na śliskość namokniętych dachówek nie mogli przyspieszyć, nie ryzykując życia, posuwali się wciąż w tym samym tempie.

- Jest jeszcze na linie – oznajmił Gaston wychylając się za krawędź dachu i spoglądając na dół. Rzeczywiście lina była cały czas napięta. Wolmar ostrożnie, trzymając się jedną ręką komina zerknął na dół. Gdzieś pod nimi, uczepiony liny majaczył ciemny cień. Lina drgała, gdy mężczyzna opuszczał się coraz niżej. Klein puścił się komina i zaczął inkantować zaklęcie, które w założeniu miało spowodować zupełną niezborność ruchów u ofiary. Gaston wpadł na inny pomysł, zaparł się nogami o krawędź dachu, chwycił oburącz linę i pociągnął w górę, sapiąc.

Smuga Eteru wystrzeliła z dłoni maga i poszybowała w dół, bezbłędnie oplatając ręce i nogi zabójcy. Nic więcej się nie stało. Najwidoczniej umysł ofiary był na tyle silny, że zdołał powstrzymać próbę chwilowej utraty władzy w kończynach. A Gaston ciągnął w górę, powoli i mozolnie nawijał łokieć po łokciu. Trudno było powiedzieć, czy tempo nawijania było większe od tempa zsuwania się mężczyzny na dole.

- Pomóżcie – sapnął Czarny do Wolmara i zbliżającego się Gotfryda. Zeddelin natychmiast doskoczył do liny, łapiąc ją, a Wolmar zignorował prośbę, już splatając kolejne zaklęcie. Jak tak się nie udało, to może w inny sposób. Nim przebrzmiała ostatnia sylaba inkantacji, gdzieś w dole, zaledwie kilka metrów poniżej krawędzi dachu rozległ się grzmot, który przetoczył się pomiędzy budynkami, zwielokrotniony i powtórzony przez echo. Znajdujący się na dachu zostali chwilowo ogłuszeni puszczając przy tym linę, która z zawrotną prędkością rozwinęła się i zniknęła w pustce. A co miał powiedzieć ten na dole. Nie zdążył się puścić, gdy lina została zluzowana i runął w dół, ogłuszony , z popękanymi bębenkami w uszach i krwią płynącą z małżowin i nosa. Z impetem przywalił w bruk, w wyniku grzmotu i uderzenia tracąc przytomność.

Nim bohaterowie dotarli na miejsce, gdzie upadł zbrodniarz, znaleźli się tam strażnicy Elektorki. Związali nieprzytomnego mężczyznę i żywo dyskutowali na temat tego, w jaki sposób doszło do zdarzenia. Trójka awanturników pojawiła się przy pojmanym, w chwili gdy dokonywano rewizji. Mężczyzna miał przy sobie ochłap ciała zabitego wcześniej ulubieńca Księżnej, zawinięty w chusteczkę z wyhaftowanymi inicjałami R.V. Poza tym znaleziono przy nim krótkie, niezwykle ostre ostrze ze śladami krwi. Wygląd mężczyzny idealnie pasował do Rolfa Vogta. Nie było wątpliwości, że to on stoi za zbrodniami.

- Wyście go zrzucili? – zapytał dowódca straży, po pagonach można było w nim rozpoznać kapitana. – Żyje. Teraz do celi, a pewnie za chwilę po cichutku nożem pod żebro i po sprawie. Napytał sobie biedy nasz wojak-bohater.

Kapitan się wahał. Chęć wzbogacenia się walczyła w nim z lojalnością i postawą służbisty. Widać było jak jest niezdecydowany. Niemal tak samo jak jego ludzie, którzy czując łatwy pieniądz wyczekująco patrzyli na niego. W końcu się zdecydował.
- Zamach na życie Księżnej-Elektorki to nie przelewki – mruknął niepewnie. Stojący obok niego strażnik ciężko westchnął. – Ale biorąc pod uwagę fakt, że się przyczyniliście do pojmania gagatka, jesteście współpracownikami Straży i pomiędzy Wami znajduje się szacowny Magister, uznaję, że chwilę możecie go pomęczyć. Byleby tylko był w tym samym stanie co teraz. A co do ceny za tą przysługę...

Zaraz potem pieniądze zmieniły właściciela i strażnicy odsunęli się kilka kroków by podzielić łapówkę. Można było przystąpić do przesłuchania. Vogt leżał nieprzytomny i związany, z zakrwawioną twarzą – wyglądał jak martwy. Gdy został ocucony, otworzył oczy i ... tyle. Nie poruszył się, ani nie wydał żadnego dźwięku. Nic. Po prostu wpatrywał się w przestrzeń, w punkt znajdujący się jakiś metr od jego twarzy. Nie reagował na nic, ani swoje imię, ani szturchania, ani na cichaczem zadawane bolesne ciosy. Nim kapitan straży wrócił, aby przejąć młodego Vogta pod swoje skrzydła, bohaterom udało się tylko wykryć jeden przerażający szczegół – na wewnętrznej stronie prawej dłoni Rolf miał otwartą, wciąć krwawiącą ranę o dziwnie znajomym kształcie.


Kilka godzin później, tuż nad ranem nad miastem rozpętała się solidna burza. Wieści o morderstwie na balu rozeszły się po mieście i zamieszki, które nieco przycichły, rozgorzały na nowo ze zdwojoną siłą. A mimo to, Hrabina postanowiła, że epicki finał Tygodnia Czarnego Prochu dojdzie do skutku. Przed południem miano odsłonić Magnusa i oddać z niego pierwszy strzał, ku czci fundatorki, Imperatora i Nulneńskiej Szkoły Artylerii.

W ulewnym deszczu ludzie zaczęli się gromadzić na miejscu ceremonii. Widzowie, żądni wrażeń obsadzili wszystkie możliwe okna i wykusze, zainstalowali się na statkach, barkach, tratwach, łódkach i łódeczkach. Zgromadzili na nabrzeżach, dokach i wszystkich ulicach prowadzących w kierunku mostu. Ekipa odpowiedzialna za przygotowania jeszcze w ciemnościach przetransportowała gargantuiczne działo na środek ozdobionego girlandami mostu prowadzącego na Plac Przemysłowy. Działo było szczelnie osłonięte brezentem, aby niepowołane oko go nie widziało, ani nie zmoczył go deszcz.

Bohaterowie zobaczyli wśród obecnych wokół działa inżynierów Franza Gibrecke, który dziwnym zbiegiem okoliczności też ich dostrzegł i wyraźnym gestem pokazał, że wszystko w porządku. Inny z oficjeli chwilę potem rozwiązał linę i armata ukazała się oczom zgromadzonych.


Ktoś wygłaszał jakąś kwiecistą mowę, ale ze względu na ulewny deszcz do uszu awanturników nie docierały żadne słowa. W końcu przemowy się skończyły, załadowano ogromną armatnią kulę i podpalono lont. Świat zamarł w oczekiwaniu.

A potem nastąpiło piekło.


Ogłuszający huk i następująca po nim fala uderzeniowa powaliły wszystko na ziemię. Okruchy mostu i działa szatkowały ciała niczym kartacze. Fragmenty mostu i większa część armaty runęły do wody, zatapiając kilka jednostek pływających. Wszędzie słychać było krzyki bólu i przerażenia.