Zgliszcza golema były jednoznacznie martwe. Ohydna masa jaka z nich pozostała nie zachęcała do głębszych poszukiwań. Ze spalonych resztek ciał wystawały poczernione kawałki desek, z powyginanymi kotwami i gwoździami oraz poskręcane kawałki metalowych elementów konstrukcji. Wszystko przyprawione w ludzkim sosie. Pozostawili szczątki samym sobie i opuścili pandemonium, w jakie zamienił się plac po wybuchu Magnusa i nadejściu golema, bezbłędnie kierując się szlakiem krwi i ciał pozostawionym przez konstrukta, podczas jego morderczego marszu przez miasto.

Makabryczne wskazówki powadziły do Nowego Miasta, ale tym razem dostęp tam był możliwy. A to za sprawą golema, który wychodząc z dzielnicy rozniósł na strzępy barykadę blokującą dostęp. Pochlastane ciała dwóch strażników nadal leżały na porozrzucanych szczątkach zapory. Zaraz za nią trop skręcał w boczną ulicę, wiodącą w kierunku doków. Na progu speluny o wdzięcznej nazwie „Powrót Zbója” leżało kolejne ciało, niemal rozerwane na dwie części. Brakowało drzwi i prawie połowy frontowej ściany, przez którą golem wydostał się na zewnątrz.

Wnętrze było zupełnie puste, nie licząc martwego człowieka rozciągniętego na jednym ze stołów, z którego blatu wciąż lała się krew. Część lichego kontuaru była rozwalona, a za nim widniała spora dziura w podłodze. Tam znajdowały się schody do piwnicy. Dziesięć schodów wiodło w dół, do pomieszczenia pod karczmą. Piwnica cuchnęła starymi ziemniakami, zgniłą kapustą, pleśnią i dodatkowo odorem rozkładających się ciał. Właściciel składował tu skrzynki, worki i beczki, a także nieco narzędzi ciśniętych na kupę w kącie. W jednej ze ścian widać było wąską szczelinę, przez którą do piwnicy sączyło się mdłe światło, które na moment osłabło i znów zaświeciło.

Szczelina okazała się dobrze zamaskowanymi drzwiami, które w tym momencie były lekko uchylone, przepuszczając światło z wnętrza. Światło było wątłe, gdyż świeciła się tylko jedna świeca postawiona bezpośrednio na okrwawionym stole, obok nieruchomego ciała jakiejś kobiety. Wszędzie dookoła walały się ludzkie szczątki, wymieszane z okrwawionymi piłami, młotkami, dłutami i wiertłami oraz równie zakrwawionymi kawałkami metalu i deskami. To tutaj jakiś chory umysł musiał wykoncypować golema i zrealizować swój cel. Ściany były pokryte jakimiś gryzmołami, wśród których przeważał wyklęty symbol Khorne’a i wypisane palcem nurzanym we krwi wersety z świętych ksiąg Świątyni Sigmara, najczęściej typu „Sigmar powróci”, „w Sigmarze ma siła” lub „oczekuję w pokorze powrotu boga mego Sigmara”. Gotfryd zaglądając przez szparę w ścianie zauważył, że makabryczny warsztat nie był pusty. Przy jednej z naprędce zbitych drewnianych szafek kucał jakiś mężczyzna, okutany w obwisłą, szarą opończę. Grzebał we wnętrzu, wyciągając i odkładając na rosnący obok niego stosik ponure utensylia. Najwidoczniej czegoś poszukiwał.

W pewnym momencie odwrócił się, być może zaniepokojony szmerami i stłumionymi odgłosami wydawanymi przez znajdujących się w pomieszczeniu obok awanturników. Gotfryd natychmiast go rozpoznał. Był to ten sam groteskowo gruby jegomość, którego spotkali wcześniej, wychodząc z hali produkcyjnej.

Mężczyzna poderwał się na równe nogi, równocześnie zrywając z siebie szatę. Na jego brzuchu coś było! W wyciętej w kubraku dziurze widniała wyrastająca wprost z brzucha ludzka głowa i kawałek ramienia. Gotfryd nie był w stanie opanować krzyku zaskoczenia, gdy rozpoznał twarz pasożyta. Należała do samego Klausa Leibnitza, arcykapłana i kultysty z Middenheim!

Nosiciel porwał za leżący obok niego młot i wyjąc dziko, czemu towarzyszył niezrozumiały bełkot wydobywający się z ust Leibnitza, rzucił się w stronę szczeliny. Zamachnął się młotem i rąbnął z całych sił w drewnianą konstrukcję. Siła uderzenia połamała deski i odrzuciła Gotfryda na środek piwnicy. Mutant zawył i wymachując młotem wbiegł do piwnicy za strzelcem.

Równocześnie z ostatnim słowem magicznej inkantacji szczęknęła cięciwa kuszy. Magiczne żądło bezbłędnie odnalazło cel, uderzając w mutanta. Niestety nie można tego było powiedzieć o bełcie z kuszy, który wbił się w belkę stropową nad głową nosiciela. Mutant krzyczał coś niezrozumiale, nie wiadomo czy z bólu po zetknięciu z magią czy w szaleństwie, Leibnitz uwięziony w brzuchu mamrotał niezrozumiale i prezentował komiczne miny. Gotfryd cofał się, chcąc uniknąć opadającego raz po raz młota. W momencie, w którym na droga na schody stała otworem i nikt nie przegradzał drogi ucieczki mutantowi, ten zaprzestał walki, porzucił młot i pędem wbiegł na schody.

- Odzyskam go! Kiedyś go zdobędę! Puchar będzie nasz! – krzyczał zupełnie innym głosem niż chwilę wcześniej. Wbiegł na górę, ciągle krzycząc bluźnierstwa. – Xarthodox powróci!