Thurin stanął, oparł się o topór, niby pomnik jednego z jego przodków; jeden z posągów dumnie stojących w kamiennych aulach krasnoludzkich twierdz. Oddychał głęboko, starając się rozluźnić mięśnie. Nikt mi nie uwierzy, pomyślał i mimowolnie przywołał na twarz uśmiech. Bogowie...

Grimnir nadał memu ramieniu siłę... ale to Valaya oszczędziła mu śmierci dzisiejszego dnia. Złożył modlitwy do obojga, żałując, że nie może złożyć ofiary na ołtarzu. Na razie bogom muszą wystarczyć me modły. Modły...

Czy to nie byłby dobry sposób na życie? Spuścił z płuc powietrze i zrezygnował ze zwycięskiej pozy. Znów był zwykłym, nieistotnym w oczach bogów Thurinem Thurinssonem. Modlitwa... bogowie bywają kapryśni, ale kto poza kapłanem cieszy się taką łaską z ich strony? Jeśli się zastanowić, pomysł na przyjęcie stanu duchownego nie wydawał się krasnoludowi taki zły, zwłaszcza w świetle ostatnich wydarzeń. Po Księstwach wędruje wielu kaznodziejów... a ja z pewnością przerastam wielu z nich w kwestii wiary.

Podszedł do truchła. Gdyby był tu Moritz, można by przerobić zwierzę na prowiant. Ale Moritz był, niestety, nieobecny. Zaklął.

Jął wyrywać, w miarę delikatnie, pióra ptaka. Mogły być cenne, ponadto takie wielkie... mogły stanowić pewnego rodzaju dowód, a przynajmniej taką nadzieję żywił krasnolud. łeb zbyt trudno byłoby odrąbać, trudniej - zabrać ze sobą... a jeszcze trudniej utrzymać w dobrym stanie. Thurin odrąbał jęzor bestii i wraz z piórami schował go do plecaka, wcześniej zabezpieczając.

Odetchnął świeżym, nocnym powietrzem i ruszył do nieprzytomnego towarzysza, przy którym dzielnie czuwał Bhazer. Usiadł, krzyżując krótkie nogi i czekał...

Roran obudził się.

- Witamy ponownie w świecie żywych. - Thurin uśmiechnął się. - Jak się czujesz?

- Ani śladu po nich - oznajmił Valahuir. - Albo się zwyczajnie wystraszyli, albo wzięli nas za kogoś innego.

Starowina powstała, otrzepując się z kurzu. Sądząc po zaczerwienionej twarzy, jeden z żołnierzy musiał ją zdzielić w usta.

- Głupi wieśniacy powiedzieli im, że ukrywam gdzieś zapasy złota, chcąc w ten sposób odwrócić ich uwagę od swoich domostw - babinka syknęła nienawistnie i zaklęła z żeglarską finezją. - A gdy potrzeba łapać dzieci, gdy dokuczają węże łonowe lub chłop złapał bretońską przypadłość, to wtedy ustawiają się w kolejkach i całują po rączkach, po jednym całusie za każde zbawienne słowo z moich ust - proste i orle oraz bystre, czarne oczy nie przypominały twarzy zwykłej chłopki. - Karl... Karla jestem. Nie mamy zbyt dużo czasu na uprzejmości, prawda? Trzeba pomóc waszemu nazbyt odważnemu druhowi. Zabierzcie go i kuszę, z której go postrzelili. Nie dotykajcie jego rany.

Kobiecina zaprowadziła ich do dziwacznego, kamiennego budynku - na wpół chatki, na wpół jaskini, ukrytej między rozpadlinami i rzędami ogromnych kamieni. Konie skierowała do pobliskiej groty, pełnej stosów liści i trawy mających posłużyć za paszę i z małym źródełkiem bulgoczącym w oddalonym kącie. Rozniecając prostym gestem ogień z pni tamaryszka, kazała położyć rannego na prymitywnej, pokrytej skórą ławie i poczęstować się jedzeniem, wskazując na drewniane naczynie pełne suszonych owoców, sera i chleba jęczmiennego, a także na wielki dzban piwa. Guślarka pogłaskała Burkharda po głowie. Wzięła jeden z wielu glinianych słojów i zbliżyła się do umierającego.

- Moc tej maści pochodzi z koagulacji duszy skazańca z duszami zwierząt - powiedziała, zwracając uwagę, niecodziennym dla osób jej pochodzenia, użyciem naukowego słownictwa. - Tak, skazańca. Głównym składnikiem balsamu jest mech porastający czaszkę złodzieja powieszonego niedawno na łańcuchu. Biedny Otto... - staruszka zaczęła nakładać maść na kuszę i bełt, który zadał śmiertelną ranę, a który już wyciągnęła z ciała czarodzieja, lecz, ku zdziwieniu obecnych, nie na samego Felixa. - Wkrótce po połączeniu się z esencją życiową winowajcy duchy te kierują się w górę. Podczas wieszania człowieka owe istoty wyskakują prosto z jego czaszki.

Widząc zagubione spojrzenia Jochena i Valahuira powiedziała w języku klasycznym: - actio in distan. Cierpliwości.

Po czym wymownie podrapała się po tyłku.

Ku zaskoczeniu mocno stąpającego po ziemi kupca, jego przyjaciel powstał z martwych.

Pomimo wszelkich przeciwieństw losu awanturnicy nie zamierzali smętnie siedzieć i czekać na śmierć, o którą w leśnych ostępach było wyjątkowo łatwo. Po odświeżeniu się w strumyku natknęli się na poniszczone i zardzewiałe klatki, podobne do tych, w jakich można trzymać oswojone ptaki, tyle że znacznie większe. Nie spełniając już żadnej funkcji, zdawały się jedynie wspomnieniem niegdysiejszego przeznaczenia. Stały się domem dla jaskrawo upierzonej ptaszyny, która gniazdowała w niektórych z nich.

Nadzieje śmiałków, iż dostrzegają potwory tam, gdzie są tylko cienie, i że nie muszą się obawiać niczego - chociaż zdrowy rozsądek i doświadczenie przemawiały za czymś innym - zostały wysłuchane przez bogów. Aż nazbyt dobrze wiedzieli, że jeszcze bywały miejsca wypełnione ciemnymi urokami i ktokolwiek tam niemądrze się zapuścił, mógł ugrzęznąć w sieci czarów, gdyż budził z długiego snu moce, których lepiej było nigdy nie tknąć. Podróżowali czujni na znaki i dźwięki, ponieważ tylko ci, którzy nieustannie mieli się na baczności, mogli żywić nadzieję, że unikną pułapek i niebezpieczeństw czyhających na takiej ziemi. Bezwiednie ich ręce nieustannie wędrowały ku rękojeści miecza, gotowe na odparcie ataku zrodzonego w ciemnych zakamarkach tego świata.

Lecz nie byli przygotowani na zdradę. Zdradę jednego z nich, jaka wyrosła z ziarna zasianego w sercu przez pomioty odrażającej nekromancji, najgorszego pokroju cudotwórstwa, upiornej magii, której ludzi nauczyły podobno demony.

Gdy zwalczali chodzące zwłoki ramię w ramię z Calarchonem, nie mogli przypuszczać, że z ich towarzysza wkrótce pozostanie bezrozumny, bezduszny potwór, a elfie ręce będą szukały gardła Iwana. Stalowy uchwyt jego rąk ranił straszliwie. Kilka przerażających sekund wydawało się trwać wieki. W końcu kręgi chrupnęły niczym łamana gałąź, a Wolfgang odrzucił okrwawiony miecz i pomógł wstać młodzieńcowi.

Podróżnicy nie chcieli zajmować swych umysłów bezcelowym dochodzeniem, ale nie mogli uciec od pewnych myśli - myśli o niepojętych siłach, które ciskały nimi na oślep, jak fechtmistrz we mgle, niektórych oszczędzając, a innych rzucając na pożarcie demonicznym głowom, kołysającym się po kres czasów w nawiedzonych cieniach. W obliczu nieubłaganych zrządzeń bezlitosnego losu nie było oczywistym, czy śmierć jest gorsza niż opresja, zniewolenie i ostateczna destrukcja, jakim jawiło się awanturnicze życie.

Jednak nawet bez pomocy elfa, tajemnicza a kusząca wyprawa do Steigerwaldu, przez którą to połączyła ich dziwna przyjaźń - mimo że tak wielce różnili się sposobem myślenia i działania - miała dobiec końca, gdy Moritz, który zdawał się wcale nie starzeć i podejmował wciąż wędrówki w świat, niestrudzenie stawiając swoje długie kroki, stanął na skraju lasu. Szary świt 9 Kaldezeita 2514 KI zakradał się już na rozległą równinę.

- Znałaś go? Tego Grega od czaszki? - spytał Jochen, żeby podtrzymać konwersację.

- Otto... Biedny chłopak, oj biedny. Cierpiał na chorobę padania, przez uczonych epilepsją zwaną. Nikt go z tego powodu sympatią nie darzył. Uważano, że krew jego matki obciążyła go klątwą, psiakrew, co za bzdury! Zlitowałem się nad nim i wzięłam do siebie na kurację. Obdarłam ze skóry niewielką mysz, usunąłem wnętrzności z wyjątkiem płuc i wątroby, spaliłem, rozgniotłam na proszek, kazałem zażywać jedną łyżkę stołową codziennie rano. I nic! Te probatum nie zadziałało, to zastosowałem drugie. Wzięłam prawe oko wilka i lewe wilczycy, wysuszyłam je i zawiesiłem na szyi chłopaka. Nosił je trzy miesiące bez przerwy i nie zażywał w tym czasie kąpieli. Nawet nie wiem, czy poskutkowało, bo zdążyli go powiesić. Tą Księgą o medycynie Oswaldta Gabelthourera pewnie i tak można się podetrzeć. Chcecie? Ja mam i tak lepsze sposoby... Wracając do mojego biedaka, przyszła na niego kryska, bo się złodziejem okazał. Jak nie spalili na stosie, to powiesili. A jako że za życia był za biedny, żeby mi się za leczenie odwdzięczyć, odwdzięczył się chociaż wam po śmierci - skończyła opowiadać, często myląc formę męską i żeńską przy odmianie czasowników, mimo że reikspielem posługiwała się nadzwyczaj dobrze.

- Jestem pełen podziwu, Karlo - powiedział Jochen. - W wielkim mieście zdobyłabyś majątek. Tylko nie wiem - dodał szczerze - czy byś się nim długo cieszyła.

- Majątek... Ta... - myśli milczącej staruszki zaczęły błądzić po jakichś nieznanych rozdrożach.

- Gdzie jesteśmy? - zapytał Felix.

- Pod Grubą Karlą. Szyling za każdy dzień z jadłem i noclegiem się należy - zażartowała.

- Najlepiej by było, gdybyście tu zostali i na tydzień. Rany to raz, a przeziębienie to dwa - spojrzała jak chcąca podetrzeć nos synowi matka w stronę Jochena. A jeśli chodzi o to, kim jestem... Wyglądasz na takiego, co dobrze wie, że na ścieżce magii obowiązują prawa i reguły, nieraz surowsze niźli szkolenie wojskowe. A zarówno mi, jak i tobie, sądząc po mlecznej barwie twojej skóry, słabo wychodzi przestrzeganie tego porządku. Ciekawe, czy się uda temu dzieciakowi - popatrzyła na Burkharda. - A na włosy też coś znajdę - dodała.

- Jeśli mówimy już o czasie - zaczął Valahuir - wolałbym nie towarzyszyć wam dalej i zostawić was w bezpiecznych rękach. Żeby nie ściągać na was dodatkowych kłopotów, musiałbym ukrywać swoje pochodzenie. A mam jeszcze obowiązki względem Laurelandil. Wezmę jednego konia i jutro z rana udam się w podróż.