Grymas złości pojawił się na twarzy Etienne'a, gdy zniknął i sformował się o kilka metrów od Ernsta.
-I tak ogrzejecie moje kości...mam dość tego zimna!
Po chwili zniknął

Chłopiec zaczął płakać, a ludzie zaczęli budzić się, jak z koszmaru
-Co robisz z moim synem?! - krzyknęła matka do Ernsta, stojącego nad chłopcem z włócznią.

Ernst miał bardzo złe przeczucia.

Ernst wykonał kilka kroków w tył i powiedział:
- Etienne wysysa z ludzi ciepło. Powiedział, że ma dość tego zimna.

I przybrał postawę obronną jednocześnie starając się okazywać, że ma dobre zamiary.

Przekrzykujący się ludzie, płacz dzieci, zawodzenie matki nad pólprzytomnym z zimna synem, nerwowość mułów - Sigurd usiłował nad tym wszystkim zapanować. Rwetes trwał, dopóki coś nie uderzyło w odrzwia. Odrzwia zawarte, ale nie zabezpieczone w żaden sposób, gdyby chciało się coś z zewnątrz na zewnątrz zatrzymać...Kolejne głuche uderzenia i zapewne napór czegoś sprawiły, że bardzo powoli zaczęła się pojawiać szczelina pomiędzy skrzydłami bramy.
To nie był czas na dyskusje.

Ernst doskoczył do swego dobytku, szybko dobył z niego sztylet i zaczął szybko zmierzać na stanowisko na przeciwko odrzwi szykując się do stoczenia kolejnego śmiertelnego boju z wrogiem.

SIgurd i Wolgang dopadli do drzwi, każdy podparł sobą jedno skrzydło. Starają się nie wpuścić do środka czegokolwiek, co chce tu wejść. Pozostali gorączkowo zbierają ekwipunek.
-Pomóżcie nam! - krzyczy Sigurd
Słychać skrzypienie schodów na górze, jakby coś schodziło z zadaszonych blanek.

Etienne zniknął, gdy dołożono do ognia.

Ernst doskoczył do schodów gotowy, aby blokować czarownika... A następnie obejrzał się na towarzyszy i krzyknął:
- Wolgang! Ten łajdak jest na górze!

Na schodach zahurgotały powolne kroki. Zostało niewiele czasu, zanim dotrą na pierwsze piętro.

- Nie mogę go przepuścić na dół. - przemknęło przez Ernstowi przez głowę.
Ernst zaczął wchodzić na schody ku pierwszemu piętrowi.

Krzyknął przy w tamtym kierunku:
- Atienne! O co tu chodzi?

Osobą - osobami - które schodziły po schodach, nie był Etienne. Przemrożone jakby nieustającym mrozem, na dół schodziły trupy z cmentarza. Jakimś sposobem udało im się wspiąć na ściany wieży. W pozostałościach dłoni niosły kawałki skał i obtłuczone dachówki. Z ich ust rozchodził się charkot:
-Uwolnij nas...

Ernst ostrożnie się cofnął do dolnych stopni schodów zawołał resztę towarzyszy:
- Oblegają nas ożywieńcy! Wolfgang, chodź tu i pomóż ich zablokować!

A następnie zaczął z trupami rozmowę:
-Uwolnić was? Dlaczego i jak?