Niklausa podróżowanie po lesie nudzilo dlatego zaczął się uczyć grać na harmonijce. Nowy przedmiot muzyczny zajął go na całego. Dziwiły go tylko groźne spojrzenia Rolfa gdy za głosno grał. W lesie nie można grać? To gdzie ma się uczyć? W miescie by się z niego śmiali? Niziołek nie rozumiał ale skoro tak to przeszkadzało to sobie szedł na końcu drużyny i podgrywając skakał co jakiś czas. Musiał przyznać że całkiem nieźle mu to wychodziło.

Gdy doszli na polane aż krzyknął:

- JAAAAAACIEEEE! Prawdziwy minotrautr i to taki z rogami! Nie widziałem takiego jeszcze! Wyście widzieli? – zapytał towarzyszy

Gdy dostał zadanie pilnowanie staruszka, który wydawal mu się całkmie niegroźny i smieszny bo ciągle się o cos przewracał, odszedł z nim na bok i szybkimi ruchami przywiązał go do drzewa.

Po tej czynności pobiegła za towarzyszami. Przecież za nic w świecie nie opuści spotkania z minotrautrem czy jak mu tam. I to takim z rogami!

Chyba nikt na powaznie nie myślał, że będzie się tylko z daleka przyglądał, prawda?

Zawiedziony niziolek schował linę z powrotem do plecaka. Jednak gdy zobaczył jaką moc ma kapłan aż porskoczyl z wrażenia.
- No to teraz jak mamy dwóch czarujacych to spokojnie sobie poradzimy z mintrourem!

Po czym wyciągnął swoją zabójcza proce i był gotów do walki.
W której miał zamiar trzymać się gdzieś z tyłu

Niziolek zamrugal szybko i zdał sobie sprawę z tego co powiedział.

- Eeee no... Ja jeszcze czaruje! Uśmiechem i bystrym umysłem! Z nami minotraur nie ma szans. Raz dwa go przybandzimy! - odrzekł Niklaus uśmiechając się i szczędząc zeby do kapłana

Niziolek popatrzył za siebie jakby tam miał się ktoś znajdować. Ktoś kogo kapłan ''wypatrzył''. Jednak nikogo tam nie było.

Skrzywil lekko głowę i z zaciekawieniem patrzył na kapłana. Jednak nie rozumiał wszystkiego co do niego mówił ale jakis wewnętrzny głos podpowiadał mu że lepiej teraz siedzieć cicho.

Wzruszył ramionami i rzucił:
- To może obejde to polanę i zobaczę czy tam Nie ma innych brzydali z rogami, co?

Rolf był zaskoczony reakcją Odo.
- Nie, że nie doceniam Ojcze. Po prostu myślałem, że walke nam zostawisz a Ty przecież musisz nas doprowadzić do tego artefaktu. Jak coś się stanie z Tobą nie będziemy wiedzieć czego szukać i gdzie.- Starał się wytłumaczyć Hasmans. Wierzył w starca. Nie wysłaliby go gdyby miał zawieść. Nic nie wspominali by mieli go niańczyć, więc reszta braci w wierze ufała w Odo.

Hasmans myślał, że zaraz oberwie od urażonego Urlicowca. Nic takiego się nie stało a tylko poczuł jak starzec go dotyka a on sam czuje się znacznie lepiej.
Zwątpienie i strach odeszły a na ich miejsce pojawiły się nadzieja i odwaga.
Rolf uśmiechnął się i spojrzał na klęczącą bestie.
- To Panowie działamy według planu. Najpierw ostrzelamy a jak się zbliży to na mieczach go rozniesiemy.- Wyprostował się i ruszył prowadząc do dogodnego miejsca.

Łowca tylko pokręcił głową na wpadkę niziołka. Dziwnie się czuł. Miał wiarę, że mogą minotaura pokonać. Nie był on nie pokonany i Rolf zamierzał to udowodnić.