Kanały to właśnie jedno z tych miejsc w które nikt nie lubi się zapuszczać, smród nie do zniesienia, szczury rozmiarów psów, a jeżeli wieżyć plotkom to i rozmiarów człowieka. Pieniądz jednak jak mówi przysłowie "nie śmierdzi", a czterdzieści karli to jednak nie tak mało.

Maximilian wszedł do kanału jako ostatni starając się jak najdłużej odwlec nieuniknione ale wkońcu nadeszła i jego kolej więc wlazł on przez pokrywę i zanużył się w cuchnącym mroku. Podobnie jak wiekszość towarzyszy swoj strój i większość dobytku zostawił w karczmie za którą to decyzje natychmiast się pochwalił bo obrzydliwa maź, jeż po kilku krokach, chlapiąc z pod nóg kompanów ubrudziła mu nogawice. Dotarcie do kraty przez którą wślizgnęła się zielona szkarada nie zajęła im dużo czasu, a gdy byli już na miejscu Maksym niezwłocznie wziął się do roboty. Jak by nie patrzeć za tropiciela w tej kompani mógł robić tylko on zabrał więc jedną z lamp i ruszył za śladem goblina prowadząc resztę.

Wolfgang szedł ostrożnie jak inni. Jego laga oświetlała część korytarza a przyszły mag. O ile bogowie pozwolą pilnie czuwał nad drużyną używając swoich magicznych zmysłów.
Strasznie capiło i nie było to dla nikogo przyjemne. Techler był mieszczuchem od lat i częściowo przyzwyczajony był do smrodu fekaliów. Jako uczeń czarodzieja nawet za karę musiał latrynę w domu mistrza sprzątać.

Zatrzymali się a z kanału zaczęła wynurzać się galaretowata potwora.
- Ciekawe jak udowodnisz jej ubicie.- Mruknął Techler i rozpoczął splatanie magii i cisnął wyciągając rękę nad kanał magicznym żądłem. Te ze świstem, które było potęgowane zamkniętym pomieszczeniem poleciało w wyłażące z kanałów monstrum.

Wynurzająca się z cuchnącej mazi macka wielce zaskoczyła Maximiliana. Odruchowo postąpił on krok w tył, a Alex i Lothar natychmiast znaleźli się przed nim niczym dwójka ochroniaży. Łowca jednak nie chciał próżnować nim jeszcze dwójka jego kompanów zaatakowała to coś, zdjął on kusze z haka przy pasie i wystrzelił w pokryte szlamem cielsko. Następnie wyszarpnął miecz z pochwy, a drugą ręką uniusł w górę pochodnie by zapewnić walczącym jak najlepszą widoczność.

Odór co prawda nie zelżał, ale nos szlachcica zaczynał się powoli przyzwyczajać do niego. Z jednej strony żałował, że zgodził się na tę "wyprawę" w głąb ścieków, ale z drugiej nie chciał by kompani uznali go za tchórza czy mięczaka. Szedł więc za pełniącym rolę zwiadowcy Maxymilianem rozglądając się i trzymając broń w pogotowiu.

- Obrzydliwość - skrzywił się ze wstrętem na widok wynurzającego się ze ścieku stwora i pozwolił wyminąć się wycofującemu się zwiadowcy.

Gdy tylko Maxymilian znalazł się za Lotharem, ten wzmocnił chwyt na rękojeści miecza i uderzył ostrzem w bliższą mackę, starając się odciąć ją by ta ociekająca szlamem kreatura nie dostała się na chodnik. Raz, że w kanale była łatwiejszym celem dla pocisków, dwa, nie bardzo miał ochotę przechodzić przez jej truchło na chodniku. Przyjął postawę obronną i zamierzał kontynuować odcinanie macek, jeśli okazałoby się skuteczne lub powolny odwrót, gdyby nie był w stanie zmusić jej do pozostania w kanale. Przede wszystkim nie zamierzał dać się dotknąć, a sam "dotykał" ciała stworzenia tylko mieczem - może i kupione ubranie było kiepskie, ale póki co nie było pokryte zgnilizną i odchodami i chciał je takim utrzymać tak dług jak się da.