Brat Eberhardt przez cały czas czekał w oddaleniu, aż awanturnicy skończą jeść. Zupełnie nie zwracał na nich uwagi, poświęcając się modlitwie w przeciwległym kącie rozległego pomieszczenia. Gdy skończyli posiłek, podszedł do nich i lekko skłonił głowę.

- Zdaję sobie sprawę, że znacie drogę do skryptorium i komnat brata archiwisty, ale moim obowiązkiem jest Wam towarzyszyć - powiedział przepraszającym tonem i poprowadził grupę za sobą. Dziedziniec opactwa tętnił życiem - mnisi pracowali w pocie czoła, sprzątając i oporządzając zwierzęta gospodarskie. Nie od razu dostrzegli jednego z żołnierzy, który stał w podcieniu kuźni i bacznie się im przyglądał. Gdy zorientował się, że został dostrzeżony, odwrócił się na pięcie i wolno odmaszerował, znikając w koszarach.

W gabinecie brata Emila nadal panował bałagan, niemal taki sam jak ostatnim razem. Jednak teraz dla wszystkich zostały przygotowane krzesła, a na biurku zrobiono na tyle miejsca, że archiwista mógł prowadzić notatki. Na blacie leżał stos kartek, pęk piór i pełny czarnego atramentu kałamarz.

- Ach, jakże się cieszę, że widzę was żywych - Mnich nie krył radości. - Dziękować Sigmarowi za to, że uszliście z życiem z tej kabały. I Wam dziękować, że nie zapomnieliście o mojej prośbie. Już zaraz zaczynamy, tylko poczekamy na kapitana Weilla, on również chciałby się dowiedzieć co w lesie piszczy.

Weill zjawił się chwilę potem, usiadł na krześle z boku i z zagadkowym wyrazem twarzy słuchał relacji z wyprawy do lasu. Awanturnicy opowiadali o podróży do Dergenhoffu i tutaj brat Emil wypytał ich o stan osady i świątyni, która musiała się znajdować we wsi. Gdy przeszli do relacji o nocnym widzeniu, zainteresował się żywo i prosił o jak najwięcej szczegółów. Znowuż, gdy była mowa o goblinach, to Weill chciał dowiedzieć się jak najwięcej - ich liczebności, bitności, znaków mogących określić przynależność plemienną i sposobów walki. A gdy opowieść dotarła do kręgu i dyniogłowego, archiwiście pióro aż paliło się w rękach.

- To znaleźliście profesora Liessinga czy nie? Bo nie jest to dla mnie jasne? - zapytał na koniec. - I czy macie może do mnie jakieś pytania, bo wiele tajemniczych spraw zaszło w lesie i być może nie jesteście świadomi ich znaczenia.

Zakonnik wziął pierścień i przysunął blisko oczu. Jego zaawansowany wiek, specyfika pracy i marne oświetlenie w pomieszczeniu spowodowały, że musiał niemal dotknąć pierścieniem nosa, żeby odczytać znaki na nim wyryte.

- Sowa to symbol Vereny, a więc wiedzy i jej poszukiwania. A inicjały FL, wyraźnie wskazują, że znaleźliście biednego profesora. Czy pochowaliście jego doczesne szczątki z szacunkiem i zanieśliście modły do Morra w jego intencji? - wzniósł oczy znad znaleziska i powiódł po wszystkich obecnych. Potem zwrócił pierścień. Odpowiedział też Elmerowi. - Kapitan po prostu martwi się o stan waszych umysłów, po tym jak wyszliście z lasu, który uznajemy za przeklęty, to wszystko.

- Wezmę Twoje spostrzeżenia pod uwagę - oświadczył Weill, gdy Bodo wyłuskał swoje spostrzeżenia i wątpliwości co do goblinów i sposobów ich przeganiania. - Z pewnością brat Emil umieści je też w naszych księgach, żeby każdy kto będzie chętny mógł się z ową wiedzą zapoznać.

- Jeśli to już wszystko, to dziękuję Wam bardzo. Możecie już udać do siebie i wypoczywać w beztrosce - brat archiwista wstał i skłonił się awanturnikom. Weill również podziękował i wyszedł.

Chwilę potem Weill wrócił do pomieszczeń brata Emila i spędził tam około piętnastu minut. Potem wyszedł na dobre, porozmawiał z jednym ze strażników pełniących leniwą wartę w cieniu muru i zniknął w budynku koszar. Brat Emil wyszedł od siebie chwilę potem, niosąc pod pachą skórzaną teczkę i skierował się do części klasztoru, w której znajdowały się pokoje Opata Durera.