Bodo nie dał się przekonać Elmerowi, w związku z czym von Dohna nadal leżał w tym samym miejscu, krztusił się krwią i charczał. Jak na razie nikt nie biegł rannemu magowi na ratunek. Wanker cisnął słojem z cuchnącą, kleistą mazią własnej receptury w demona, ale mimo że trafił, to pocisk takiego kalibru nie wyrządził monstrum szkody. Teraz szczurołap rozplątywał drżącymi rękami poplątaną sieć.

Elmer znów czarował. W błysku magicznej energii zobaczył pełgające po ścianach pomieszczenia cienie walczących. I coś mu się nie zgodziło. Oświetlenie było marne, lampa właściwie nie dawała światła tak silnego, żeby podwoić liczbę cieni, jednak wioskowy mag szybko zorientował się, że jest ich zbyt dużo. Migotanie na ciele potwora znaczyło, że znów magia potargała cielesną powłokę istoty z innego wymiaru. Ale wciąż było to zbyt mało, aby ostatecznie ją pokonać lub wygnać tam, skąd przybyła.

Zdesperowany, wciąż sikający krwią z urwanego ucha Santiago za nic mając swoje życie, ruszył ratować maga, odgradzając go swoim ciałem od demona. Ten nie czekał na innego przeciwnika i natarł znów na Estalijczyka. Pazury bestii z furią cięły powietrze, ale nie były w stanie dosięgnąć zwinnego, szybkiego de Ayolasa, któremu na dodatek z pomocą przyszedł Berwin, pozorując ataki i rozpraszając demona. Santiago kontratakował gdy tylko mógł, tnąc i dźgając. Co rusz estalijska stal zagłębiała się w tkance bestii, rozcinając ją i kłując. Bez widocznego efektu...


W końcu sieć w rękach Bodo przybrała odpowiednią formę i szczurołap zadowolony skierował się ku demonowi. Krzykiem uprzedził walczących z nim towarzyszy, że będzie rzucał i mgnienie oka potem cisnął siecią. Obciążone sznurki z furkotem pokonały dystans i opadły na bestię, natychmiast krępując jej ruchy. Znajdujący się przed demonem Santiago i Berwin mieli chwilę czasu, żeby odetchnąć.

Elmer rozglądnął się dookoła siebie, próbując ogarnąć to co przed chwilą zobaczył. W magazynie był jeszcze ktoś! Za skrzynkami, nieopodal wejścia stały trzy postacie. Jedna z nich była ubrana w habit, który mimo ciemności Elmer rozpoznał jako sigmarycki. Druga postać była słusznej postury mężczyzną uzbrojonym w pałkę. Trzecim osobnikiem był pokurczony, powyginany człowieczek o bladej skórze i jarzących się dziwnym światłem oczach. Jego powykrzywiane ręce skierowane były dokładnie w stronę demona. Rozcapierzone niczym ptasie szpony palce sprawiały wrażenie, jakby ów ktoś trzymał nimi bestię na odległość. Nim Elmer zdołał zareagować, w jednej chwili pałka opadła na głowę dziwacznego człowieka, a Sigmaryta wzniósł rękę i wyśpiewał słowa modlitwy.

Znikąd pojawił się wirujący obłok, który powiększał się i gęstniał z każdą chwilą, praktycznie uniemożliwiając widzenie czegokolwiek w przestrzeni magazynu. Demon, który przed chwilą sprawiał wrażenie niewzruszonego walką i otrzymanymi ranami, z piskiem i zgrzytem zaczął się kurczyć i rozmywać. Już po chwili zamienił się w wielobarwne pasemko światła, które z cichym "puff" rozpłynęło się we wszechogarniającej wnętrze budynku mgle.

Mgła doskonale uniemożliwiała widzenie, ale tylko trochę utrudniała rozchodzenie się dźwięków. Dlatego też awanturnicy moment po tym, jak kapłan Sigmara gestem wezwał opar, a jego towarzysz rozbił głowę temu trzeciemu, co spowodowało odesłanie demona, usłyszeli trzask drzwi. Tych małych drzwiczek, przez które wszyscy oprócz Elmera weszli do budynku. Ktoś nimi trzasnął.

Nie było jakiejkolwiek odpowiedzi na rzucone w ciemność i mgłę słowa podzięki. W magazynie panowała cisza. Po omacku udało się znaleźć Wilhelma i z trudem przetransportować go w pobliże wyjścia. Gdy bohaterowie znaleźli się przy drzwiach, mogli zobaczyć leżącego na ziemi człowieka. Miał rozbitą czaszkę, pod którą, na ziemi utworzyła się już kałuża krwi. Na szyi miał solidny, mosiężny kołnierz, do którego przywiązany był krótki postronek.

- Heretycy! Mordercy! - rozległo się wołanie z zewnątrz. Drzwiczki nie chciały się otworzyć, ktoś zablokował je od zewnątrz.