Deszcz zaczął lać. Dosłownie lać. Viktoria tylko przeklęła i Wtuliła się w pędzącego wierzchowca. Nie była mistrzynią jazdy konnej i nigdy tego nie lubiła. A teraz w takim pośpiechu w deszczu kwestia czasu gdy wyląduje w błocie i zostanie stratowania przez wierzchowce towarzyszy.

Na szczęście dojechali do farmy bez wypadków. Pani sierżant utrzymała się w siodle i gdy zeszła zaczęła masować sobie pośladki.
- Nie znoszę tak pędzić na koniu. Można sobie kości poobijać.- Jęczała i złapała za cugle i zaczęła wiązać do drzewka rosnącego przy domu gdy z domostwa wychylił się uzbrojony mężczyzna.
- Hola człowieku! My z Frugenhofen panie. Przybyliśmy z ostrzeżeniem. Nie strzelajcie. Porozmawiajmy.- Oznajmiła Vikoria unosząc w geście poddania dłonie na boki. Mężczyzna chwilę się wahał, ale wpuścił ich do domostwa. Dziewczyna weszła jako pierwsza i gdy zobaczyła resztę domowników skinęła.
- Witam Państwa. Ja z towarzyszami przybyliśmy was ostrzec i prosić byście dla bezpieczeństwa czym prędzej do wsi się udali. Na kopalnie i sąsiednią farmę uderzyli nieumarli. Kwestia czasu kiedy tu zapukają.- Przedstawiła szybko cel ich odwiedzin.
Rodzina niezbyt była przychylna pomysłowi odejścia z domu i pozostawienie go na pastwę ożywieńców. Viktoria się im nie dziwiła a szczególnie najstarszej z kobiet. Sama zaczynała się denerwować gdy musiała po kilka razy powtarzać ostrzeżenie starszemu familii.

Nagle usłyszeli ujadanie psa z podwórza i rżenie koni. Kociak Ludo także coś wyczuł i Viktoria miała złe przeczucia. Gospodarz ruszył sprawdzić co się dzieje a Wilenborg podeszła do okna.
- Niech Morr i Sigmar nas strzegą.- Jęknęła dziewczyna odsuwając się od okna i dobywając miecza.
- Już tu są.- Oznajmiła lekko łamanym głosem i sięgnęła po tarczę. Wernik wszedł szarpiąc się z rozszalałym psem i nagle jedna z szyb potłuczona padła na podłogę.
- Bardag zajmiesz się drzwiami. Felix zajmiemy się tymi tu. Widziałeś dymy w drugiej farmie to i tą spalić mogą żagwią z kominka.- Krzyknęła przełykając ślinę i ruszyła by wykorzystać moment gdy szkielety wchodziły do domu tak by nie zasłaniać lini strzału towarzyszom. Szkielety skupiały się na utrzymaniu równowagi przy przechodzeniu przez okno i według Viktori były łatwiejszym celem.
- Bianca osłaniaj mnie.- Rzuciła jeszcze do czarodziejki i siekła zza tarczy mieczem zmuszającym do cofnięcia się lub przyjęcia ciosu w siebie.

Viktoria nie miała zbytnio okazji do walki w pomieszczeniach, ale wiedziała, że musi uważać na przeszkody i innych. Sama starała się każdy cios przyjmować na tarczę bo unikanie tu w domostwie może się źle skończyć.

Deszcz lał niemiłosiernie, mimo że naciągnął kaptur na twarz lodowate krople uderzały prosto w twarz łowcy wampirów, po chwili już pierwsze strużki wody ciekły mu po plecach pod ubraniem wzbudzając dreszcze. Po kilkunastu minutach wyjechali na podwórze niewielkiego gospodarstwa, przywitało ich szczekanie wielkiego psa bojowego, na którego alarm wyszedł z chaty człowiek, mierząc do przyjezdnych ze swojej kuszy i domagając się odpowiedzi kim są i czego chcą.

Inni rozpoczęli rozmowę tłumacząc że przybywają w dobrych intencjach, Dieter trzymał kuszę powtarzalną na siodle i mocno trzymał ją prawą dłonią. Sytuacja wyklarowała się na szczęście i zostali zaproszeni do środka, wcześniej zaprowadzili konie do stajni.

Przedstawili całą sytuację domownikom, tłumaczyli im że muszą przenieść się do wioski dla bezpieczeństwa, dużo czasu zmarnowali na tłumaczenie upartej staruszce i przygłuchemu starcowi szczegółów. Właśnie to spowodowało że zasiedzieli się za długo w jednym miejscu. Nieumarli odnaleźli ich w tym gospodarstwie, momentalnie okno w salonie ustąpiło i do środka wpadło kilka szkieletów.

- Będziecie przeszkadzać to wasze wnuki zginą, spieprzać na górę! - wrzasnął głośno do przygłuchego starca i upartej staruszki, miał nadzieję że wspomnienie o zagrożonych wnukach przekona ich że upór jest daremny.

- Ja pomogę z tyłu! - krzyknął i poszedł razem z Hugo i Emmerichem bronić tylnego wyjścia.