Konrad spojrzał na Petera.

- Idziemy na dół? - spytał. - Dowiemy się, o co chodzi. I może czegoś więcej o gospodarzu tego domu.

Bladin czekał na powrót towarzyszy. W ciszy i ciemności, gdy stał w bezruchu wyobraził sobie, że stoi w ciemnej jaskini, a krople skapują ze stalaktytów. Zaczął rozmyślać. Czy stary kapłan się pomylił? Czy Gladenson powinien zostać nowicjuszem Grimnira? Stanie w bezruchu w ciemności wcale nie pasowało mu do wizerunku wojowniczego boga. Czy może tym właśnie różnili się kapłani od zwykłych wyznawców? Musieli znosić próby zupełnie inne? Nie, żeby mu to przeszkadzało. W wojsku przecież niejeden raz stał na warcie, wiele godzin nasłuchując. Więc stał i nasłuchiwał. I rozmyślał. Nie sprawdził się jako czeladnik. Jako wojownik też nie odnalazł powołania. Czy podążanie drogą Grimnira to jest to, co bogowie dla niego przewidzieli? Większość osób od urodzenia do śmierci podążała jedną ścieżką, mieli swe powołanie. On już swoją zmienił dwukrotnie...

- Nie obawiaj się, córko - powiedział Peter cicho, lecz pewnym, spokojnym głosem kapłana - Jesteśmy prawymi ludźmi, którzy chcą pomóc - nie dodał, że nawet jeśli będzie to wymagało spalenie wszystkich domowników na stosie.
- Gdzie znajdziemy Pana domu? - powtórzył pytanie Konrada.

- Jeśli go nie ma - powiedział Konrad - to trudno... My sobie pójdziemy, a ty możesz dalej spać - dodał.

Miał zamiar za chwilę wyjść, a zachowanie kobiety sugerowało, że gospodyni ponownie zaśnie, ledwo za nimi zamkną się drzwi.

- Pani ma rację, nic tu po nas - powiedział Peter i wycofał się z pokoju.
- Czary albo eliksir. Na jedno wychodzi... Nikt nie robi tego gosposiom o ile nie ma czegoś do ukrycia... Ale od niej niewiele się dowiemy, nie wygląda by była w stanie świadomie odpowiadać - dodał szeptem po wyjściu.