- Z tyłu, z przodu, wszystko jedno - mruknął khazad. Przynajmniej pochodnie nie będą go oślepiać, gdy będą wszystkie za nim. Tunele, kopalnie - nie były mu obce. Wiedział, że trzeba być czujnym, ale kiedy nie trzeba?

Sumienie gryzło mu tylko to, że nie wzięli małej, a tu pod bokiem wyprowadzali wielu innych. Niby chorych nie, ale kto to wie? Jeżeli tylko natrafi się sposobność, da żołnierzom jakoś znać, żeby pilnowali tego wyjścia. Byle samemu się nie zdradzić.

- Jaki pomysł macie, żeby się smrodu kanałów pozbyć? Jak nas kto powącha, to podejrzeń nabierze - zagadnął kobietę od Huydermanów przy sposobności, bo mu myśl ta nie dawała spokoju.

- Dziękuję, to może być cenna wiedza. - elf skłonił się lekko z niewymuszoną gracją dziwnie kontrastującą z szorstkim zabrudzonym odzieniem podróżnym i chłodną aparycją zbrojnego.

Wytłumaczenie czymże jest kalendarium zostawił towarzyszowi. Nie był pewnym, czy południowiec nie rozumie tego wyrazu przez braki lingwistyczne, czy intelektualne.

Później półgębkiem zmarszczywszy brwi zagadnął do Wolkena.

- Czy też masz wrażenie, że zbyt łatwo to wszystko się układa, nie licząc ciężaru wydanych koron?

Idąc ku wskazanej bramie rozpuścił włosy zakrywając odsłonięte ucho. Stąpał ciężko, a minę przybrał obojętnie śpiącą i planował milczeć o ile to było możliwe. Choć były kolonie elfów poza Imperium Sigmara, to nadal łatwiej było ujść za człowieka, aniżeli tilleańskiego elfa.

Konrad, Peter, Bladin

- No tak, wpadliście w gówno. – Kobieta pociągnęła nosem, ale nie skrzywiła się. W tym miejscu nie było innego zapachu. – Wylot jest przy rzece, umyjecie się w Reiku.

Patrzyła przepraszająco, lekko zmieszana, jakby była winna ich wcześniejszemu wypadkowi w kanałach. Albo, co gorsza, jakby nie mówiła całej prawdy. Bladin poczuł jak włoski na karku stają mu dęba, odruchowo potarł to miejsce.

Ruszyli, zostawiając za sobą przemytników i uciekinierów. Tunel opadał lekko, prowadząc delikatnymi łukami. Przez jakiś czas słyszeli odgłosy grupy z tyłu, ale ostatecznie zapadła cisza. Cała trójka poruszała się tak cicho i ostrożnie, jak potrafiła. Choć wypatrywali niebezpieczeństw, naturalnych i nie tylko, wydawało się, że grozi im jedynie poślizgnięcie się na śliskim chodniku. Strumyk zabrudzonej wody był tu zresztą płyciutki, najpewniej stanowił odpływ dla niewielkiej tylko części miasta.

W końcu, po kolejne krzywiźnie kanału ujrzeli przed sobą światło słoneczne. Korytarz zakończony był kratą, zza którego słyszeli szum rzecznych fal.


Wolken, Marval

Tileańczyk Luigi patrzył podejrzliwie, jakby wyczuwając złośliwość w słowach Wolkena.

- To nie ja ich wyprowadzam, nie znam drogi. – Splunął na ziemię. – Do mnie przyszli parę razy po monety i tyle. Nie pytałem, lepiej za dużo nie wiedzieć.

Zacięte spojrzenia przechodzącego obok wojskowego patrolu jakby potwierdziły jego opinię.

- Dobra, spadajcie już. Zaraz ktoś nabierze podejrzeń. Nie wyglądacie na flisaków.

Jak się okazało, odnalezienie wylotu tunelu nie stanowiło aż takiego problemu. Po południowej stronie Nuln, z tej stronu Reiku, był tylko jeden taki, a poza głównym obozowiskiem, przy zachowaniu ostrożności, dało się omijać patrole. Kłopotem jednak było dotarcie do niego. W niedużej kępce drzew, za gęstymi krzakami dzikich jeżyn, usadowili się bowiem żołnierze Averlandu. Czwórka z nich, w tym sierżant, zajęta była grą w kości, ale pozostała dwójka bacznie obserwowała obmurowany wylot.

Kanały nie były najprzyjemniejszym z miejsc, w jakich znalazł się Konrad. Prawdę mówiąc wolałby jak najszybciej znaleźć się jak najdalej stąd. Ale istniał pewien problem... Problem o którym jakimś dziwnym trafem nie raczyła wspomnieć ich rozmówczyni.

- Czy mamy szansę otworzyć tę kratę? - Konrad zwrócił się do kompanów.

Podszedł bliżej by się przekonać, czy jest tu jakiś zamek, kłódka, czy może trzeba będzie użyć brutalnej siły.

Peter czuł narastającą złość. Głównie na siebie, ale nie tylko. Zmusił do pozostania w mieście kobietę z dzieckiem by chronić inne miasta przed zarazą, a teraz jacyś przemytnicy wyprowadzą innych zarażonych jak gdyby nigdy nic...
- Eh, że też musiały nam się trafić najczystsze i najrówniej budowane kanały w całym Imperium - westchnął - Potrzebowałem tylko jednego miejsca, gdzie zbierałby się gaz bagienny, po przejściu kula ognia załatwiłaby sprawę... - mamrotał do siebie.
Gdy zdał sobie sprawę że mówił na głos zamilkł i skupił się, by przypomnieć sobie, co przed chwilą mówili kompani.
- Jeśli jest zamek czy kłódka, otworzę - odpowiedział Konradowi - Jeśli wojsko zdążyło zamknąć kordon sanitarny, mogą być strażnicy w pobliżu - zgodził się z krasnoludem.
Czekając na wyniki oględzin nasłuchiwał odgłosów z tyłu.

Konrad, Peter, Bladin

Szlachcic ruszył prosto do kraty, jak gdyby niezadowolony z miejsca i sytuacji, w jakich się znalazł. Ostrzeżony przez towarzyszy zwolnił jednak, najpierw obserwując okolice. Nie widział nic podejrzanego, Reik był niedaleko, podobnie jak nieduża kępa drzew. Krata była jednak przymocowana na stałe, bez żadnych furtek czy kłódek, które można by otworzyć. Dopiero po chwili zwrócił uwagę na kilka krzywych prętów. Część z nich została przepiłowana i można je było bez problemu wyciągnąć.

Stojący na straży kompani nasłuchiwali, ale nic to nie dało. Peterowi zdawało się przez chwilę, że słyszy przytłumione głosy dobiegające z kierunku, z którego przyszli, ale mogło to być tylko złudzenie. Grupa, która miała iść za nimi nie nadchodziła. Bladin obejrzał ściany tunelu w rejonie wylotu, wyglądały na dość standardową robotę murarską, bez żadnych ukrytych niespodzianek

Przewodnik nie miał zamiaru pomóc najemnikom bardziej, niźli udzielając ogólnych wskazówek. Wyraźnie bał się kłopotów, a na obecność w pobliżu wojskowych patroli reagował bardzo nerwowo. Wolken początkowo z niechęcią pożegnał fałszywca z Tilei i skupił się wraz z elfem na odnalezieniu okolicznych wyjść z kanałów. W gruncie rzeczy odłączenie się Luigiego było im jednak na rękę. Taka persona mogła sprowadzić na nich tylko kłopoty, a tych nie potrzebowali, gdyż sytuacja i tak była skomplikowana.

Niebawem się o tym naocznie przekonali. Ostlandczyk nie wiedział, czy o tym właśnie wejściu słyszeli wcześniej? Czy to jeden z kilku odpływów? Tyle hałasu o pojedynczy tunel? Nie wyglądał bowiem na silnie obsadzony posterunek. Ot garstka żołnierzy zesłana na odpowiedzialną misję, z nudów zajęła się bardziej przyziemnymi rozrywkami. Hazard dawał szansę pomnożyć skromne wojskowe uposażenie albo przeciwnie - potrafił wpędzić w kolejne długi. Widać, że tej chwili zajmował większą cześć żołdaków mocniej, niż pilnowanie zleconego im miejsca. Rokowania nie były więc złe. Tylko, co czynić dalej?

Przyczaili się z elfem tak, aby pozostać niewidocznymi dla czujek. Póki co, szło im to sprawnie. Pomagała bujna, okoliczna roślinność, ale to wyostrzone zmysły Marvala były tutaj nieocenione. Wolken nie sądził, że byłby w stanie podkradać się tak skutecznie zdany jedynie na siebie.

- Czekamy do zmierzchu? Tylko prawdziwi desperaci, wychodziliby z tunelu za dnia, choć z drugiej strony, możliwe, że nocą straż wzmocni patrole. Podobno, jeśli wierzyć temu cwaniakowi, w okolicy są inne ścieki, o których żołdacy jeszcze nie wiedzą? Nuln to duże miasto... - dokończył albinos, nieco zafrasowany, jakby uświadamiając sobie nikłe szanse na napotkanie dawnych kompanów.

Czy astrolog się mylił? Na co mają wpływ, a na co nie? Dotarli przecież tak daleko... Wolken w cichości duszy przyrzekł sobie, że nie zaprzepaści tego zadania. Miał poczucie, że wtedy nie będzie miał już do czego wracać...