[Digoxin]Opis świata

[Mruf]

Tu mamy pobieżny opis świata i charakterystykę jednego z około 20 krajów, które znajdują się na mapie świata...

6.2. OPIS ŚWIATA
Na znany świat składa się kontynent orindzki oraz otaczające go wyspy i archipelagi. Największą wyspą jest leżąca na południu Stygia, niewiele ustępuje jej Triva na wschodzie. Nieco mniejszą kubaturą charakteryzują się Herug na wschodzie i Palos na północy. Wśród archipelagów wyróżniają się Wyspy Hunara, leżące między Stygią i Orindem. Archipelag Tahave zamyka świat od północy, nikt nie podróżował poza jego obszar, kres południowy stanowi tajemnicze, ogromne Czarne Wybrzeże, znajdujące się poniżej Stygii. Na zachodzie do odległości około 1000 mil morskich nie odnaleziono żadnych większych formacji lądowych, jedynie drobne i często niezamieszkane wyspy. Większość wysp otaczających Orind ma nieokreśloną bliżej przynależność. Często są to malutkie dominia, rządzone przez marionetkowych władców, współpracujących na wielu płaszczyznach z którymś z mocarstw morskich. Są jednak i takie, które cieszą się niczym nie skrępowaną niezależnością.
Morza omywające Orind są bardzo głębokie, z wyjątkiem szelfu na większości obszaru Morza Stygijskiego. Poruszać się tam, szczególnie w strefie przybrzeżnej, można jedynie przy pomocy płaskodennych okrętów o niedużym zanurzeniu.
Rozciągłość południkowa Orindu wynosi 18ş 75’, czyli 2500 km, a równoleżnikowa 33ş, co daje 2400 km i różnicę czasu lokalnego między wschodem a zachodem wynoszącą 2 godziny. Orind zajmuje obszar około 5 milionów km2. Poza Orindem znajdują się cztery liczące się elementy tej układanki – mianowicie gigantyczna Stygia, niewiele mniejsza Triva, podstępne Palos i Archipelag Hunara. Najpotężniejszym graczem na mapie politycznej świata jest Stygia i to zarówno biorąc pod uwagę obszar jak i ludzki potencjał. Stygijczycy duszą się na skalistej i piaszczystej wyspie, pożądają więc nowych ziem. Dalej spoglądający władcy powiadają, że Stygijczycy są zagrożeniem dla istniejącego porządku a magowie szepczą, że już wkrótce świat ogarnie Cień z Południa...

6.3. CHARAKTERYSTYKA POSZCZEGÓLNYCH DOMINIÓW
W tym rozdziale znajdą się wszystkie niezbędne informacje dotyczące każdego z obecnych na mapie krajów czy wolnych miast. Oprócz położenia, geografii, systemu politycznego można będzie zapoznać się z charakterystyką typowych mieszkańców, wyznawanymi religiami, metodami prowadzenia walki i innymi danymi, potrzebnymi dla pełnej wizualizacji określonego kraju. Dzięki szczegółowym opisom można wyobrazić sobie przeciętnego bohatera, jego motywacje, światopogląd, charakter, dążenia, a także środowisko, w którym dorastał i które go ukształtowało.

6.3.1. Borana

Opis
Dobrowolny związek miast o charakterze kupieckim, zarządzanych z Tihany przez króla. Władza królewska jest symboliczna, bo najważniejsze decyzje podejmuje rada złożona z przedstawicieli kilku największych ośrodków. Król reprezentuje kraj na zewnątrz, bo prestiż związku miast tego wymaga. Który feudalny kraj potraktowałby po partnersku kupiecką republikę?. Władza królewska nie jest dziedziczona, lecz jest pochodną decyzji kilkudziesięciu najważniejszych w kraju optymatów – reprezentantów poszczególnych ziem, przy czym członkowie Rady mają po dwa głosy, jako osoby najbardziej uprzywilejowane. Obrany król dzierży tę funkcję dożywotnio, choć może zostać zdjęty z urzędu, jeśli działa wyraźnie na szkodę kraju.
Borana aspiruje do miana morskiej potęgi. Posiada silną flotę i świetnie wyszkolonych marynarzy oraz żołnierzy okrętowych. Ogromne borańskie karaki pilnują szlaków transportowych, na których poruszają się ich statki floty handlowej. Na kilku niedużych wyspach znajdują się forty dbające również o bezpieczeństwo tranzytu i umożliwiające dopatrywanie żeglujących jednostek. Borańczycy ścierają się na morzu ze Stygią, Trivą, Herugami, piratami z Wysp Hunara. Wydzierają sobie nawzajem drobne wyspy, ale trudno określić, kto aktualnie dyktuje warunki na morzach. Obecnie od kilku lat trwa zawieszenie broni między potęgami morskimi. Normalnie funkcjonuje handel, ale zdarza się, że na pełnym morzu karaka zatopi statek handlowy nie pozostawiając świadków, lub co najmniej zdejmie słony haracz. Mimo ustaleń pokojowych kaprowie borańscy reagują wulkaniczną agresją na widok galer z kobrą na maszcie. Armatorzy dzierżący dużą ilość statków wynajmują silną ochronę i zaopatrują swe statki w balisty i katapulty. W dużych kompaniach nietrudno też o pracę w roli żołnierza okrętowego, zwłaszcza dobrze płatne jest stanowisko kanoniera.
Borańczycy w ekspansji morskiej upatrują źródeł potęgi. Ląd ich nieszczególnie interesuje. Charakteryzuje ich dobra organizacja i administracja. Państwo jest sprawnie zarządzane. Bezpieczeństwo na traktach jest wyższe niż w innych krajach Orindu. Tu też po raz pierwszy skodyfikowano prawa zwyczajowe, powstała Constitutio Criminalis Borana, zwana w skrócie „Borą”.
Geografia
Stolica – Tihany (35.000). Większe miasta – Licha (20.000), Nowy Raszel (15.000), Szpalin (12.000), Kazeryń (10.000), Utrzech (9.000).
Borana prawą ścianą przylega do morza, a lewą do rzeki Tarny. Południową granicę stanowi krótki odcinek Aridy. Większość kraju zajmują lasy, ciągnące się nieprzerwanie od Heiren, Arida tworzy rozlewiska o charakterze bagien a na wschodzie szeroki pas wybrzeża porośnięty jest wysoką, stepową trawą. Kraj jest równiny w przeważającej części, nieco wzniesień i małych gór znajduje się w pobliżu Gór Księżycowych.
Na zachodzie i południowym-zachodzie sąsiaduje z Heiren, od północy z Lechistanem, na północnym-zachodzie z ludami Krainy Hua, a za granicą południową rozciąga się spory szmat ziemi niczyjej, poniżej której rozrasta się stygijska kolonia – Thessa.
Lata są bardzo ciepłe i długie a zimy łagodne. Mrozy, jeśli się zdarzają, nigdy nie trwają długo.
Powierzchnia – 240.000 km2.
Ludność
Względnie bezpieczna i dostatnia Borana stanowi atrakcję dla przedstawicieli uboższych nacji. Oprócz 700.000 rdzennych borańczyków jest tu już około 50.000 gości, którzy powoli wtapiają się w otoczenie. Rząd umożliwia im osiedlanie się, pod warunkiem, że płacą uczciwie podatki.
Religia
Borańczycy są wyznawcami Dragomira, oddają też cześć bogowi morza – Dwerundowi. Nie są ortodoksyjnie religijni, zachowują duży dystans do spraw wiary, stanowią jedno z najbardziej ześwieczczonych społeczeństw na świecie. Wiara rzadko jest motorem postępowania Borańczyka. Twierdzą, że wiara ubezwłasnowolnia, że kłóci się z rozumem, którego przede wszystkim są wyznawcami. Bardzo rozsądny naród.
Wojsko
Posiadają bardzo silną flotę. Uwielbiają morze i walkę na morzu. Opancerzają się raczej słabo – w kurty, kolczugi. Walczą główni szablami i krótkimi mieczami. Z broni strzeleckiej preferują kusze. Dobór broni i opancerzenia ma służyć jak najefektywniejszej walce na pokładzie okrętów.
Mają też jazdę lekką i pancerną, choć jej udział w armii nie jest duży. W niedużej armii lądowej dominuje ciężka piechota i kusznicy. Wynika to przede wszystkim z topografii Borany. Nie opłaca się w kraju lesistym, zamkniętym rzekami, bagnistym i niedużym, inwestować w kawalerię. Znacznie potrzebniejsi są sprawni strzelcy i piechota zdolna do prowadzenia walk na przesiekach czy traktach. Duży odsetek borańskich kombatantów, zwłaszcza wewnątrz kraju, stanowią najemnicy werbowani w całym świecie. Jest ich tam około 2.000. Władze dobrze płacą i nie zwlekają z lafą, więc spotkać tu można wojaków z Lardas, rudobrodych Nordów, Lechitów, Hardarów, Nerich, a nawet Trivan i Herugów.
Wygląd i charakter
Z wyglądu podobni do Lechitów, bo najbardziej są ze sobą spokrewnieni. Lnianowłosi, wąsaci, wzrostu średniego, czyli 165-175 cm. Wykazują mniejszą skłonność do wojowania niż Lechici, może wynikać to częściowo z większego bezpieczeństwa na granicach. Często za to służą za granicami kraju – w wojskach najemnych i na morzu.
Otwarci i weseli, wielbią gorzałę i dobre jedzenie, najbardziej na zabawach, których mają w każdym roku kilka w kalendarzu. W pracy solidni, nie zostawiają nic na potem. Jak Errowie są odporni na religijny bełkot i frazesy głoszone przez kapłanów różnych religii. Religie w Boranie nie znalazły silnego oparcia. Choć dominuje kult Dragomira, to świątynie są nieliczne i otrzymują liche wsparcie w porównaniu z tym, co dostają kapłani u północnych pobratymców. Borańczycy są koniunkturalistami – pójdą za tymi, którzy są aktualnie na górze. Nie mają determinacji i twardego, niewzruszonego stanowiska. Podpłaceni mogą się nawet zwrócić przeciwko sojusznikom (mowa o najemnikach), mogą odbieżyć od wojsk podczas przegranej batalii. W drużynie weseli kompani.
Handel
W mieście Cavite sprzedają duże ilości zwierząt hodowlanych. Dwa razy do roku odbywa się spęd. Najpierw płyną przez Zatokę Ran, lądują po wschodniej stronie ujścia Radawy, i stamtąd pędzą zwierzęta przez Przełęcz Bugari do Cavite albo spławiają je barkami do podnóża przełęczy. Spływ przez zatokę po wodach Lechistanu bywa nierzadko powodem spięć między książętami tego rozdrobnionego kraju.
Znani są z dobrych, wysokiej jakości tkanin, tzw. tkanin tihańskich, powszechnie pożądanych, trwalszych i delikatniejszych od innych. Handlują również bronią – kuszami i mieczami, zwłaszcza lekkimi. Na zamówienie produkują jednostki pływające – od łodzi rybackich do okrętów wojennych, dla różnych odbiorców. Dobrym zbytem cieszą się również wyroby rzemiosła, przyprawy, złoto. Mają dwie kopalnie tego cennego kruszcu, co pozwala w razie wojny wspomóc się dużymi grupami najemników. Największy światowy producent cebuli. Każda potrawa z Borany ma w swoim składzie to wspaniałe warzywo.
Język
Borański, należący do grupy językowej norskaa, najbardziej podobny do języka lechickiego i trivańskiego.
System monetarny
Taki jak w większości krajów Orindu. Jest spadkiem po Imperium Talu. Są drobne niuanse co do wartości poszczególnych monet – te z Borany są najlepsze, najwięcej w nich kruszcu. Tu procederu psucia, czyli zaniżania zawartości szlachetnych kruszców się nie stosuje. Prawo bardzo rygorystycznie broni państwowego monopolu dotyczącego wytwarzania i obrotu monetami.