Nirvana, Nirvana, Nirvana....
Klasyka i najlepsza muzyka na świecie i nic więcej.
Uwielbiam tak zwaną płytę "Bonus Track" (czarną).
Kocham ten zespól, ale mi się nie chce więcej pisać.

Ja od jakiegoś czasu słucham grunge'a na okrągło. Zaczęło się na Soundgardenie, potem przeszło właśnie na Nirvanę i Pearl Jam. W gruncie rzeczy, Nirvana mi chyba najmniej z tych trzech zespołów przypadła do gustu. Oczywiście uważam, że "Smells like teen spirit" to jeden z najlepszych rockowych kawałków wszech czasów, ale za całokształt bardziej cenię Soundgardena i Pearl Jam. Choć to przykre, muszę się zgodzić z tym, że jest to faktycznie przereklamowany zespół, który największa promocję zrobił sobie samobójstwem wokalisty.

A dla mnie Nirvana jest takim "jednostrzałowcem". Okazjonalnie, zależnie od okoliczności i owszem, mogę posłuchać (a nawet posłuchać z przyjemnością). Aczkolwiek nie wyobrażam sobie przesłuchania całej płyty bez zapałek między powiekami ;) Co do śmierci Cobaina, również nie mogę zgodzić się z opinią, że na tym wydarzeniu zespół "wypłynął". Jak zauważyli przedmówcy Nirvana już za życia Cobaina była doceniana. Nie sposób jednak nie dostrzec zjawiska pewnej heroizacji Curta Cobaina. Dziś wiele nastolatek/tków nosi jego podobizny na koszulkach/spodniach/plecakach/nausznikach (niepotrzebne skreślić), kierując się potrzebą bycia "dżezi". Gdyby Cobain się nie zabił, zjawisko to byłoby z pewnością mniejsze. Taki 14-latek (bez urazy dla takowych) może (choć wcale nie musi) nosić podobiznę Curta dla samego trendu, nie doceniając natomiast w ogóle muzyki, bądź co bądź, zasłużonej kapeli. Tyle ode mnie :roll:

Oczywiście, że to nie od tego zaczęła się kariera Nirvany, bo trudno, żeby miała się zacząć od śmierci wokalisty ;) Sedno tkwi jednak w tym co napisałeś dalej. Gdyby nie to wydarzenie, Nirvana najprawdopodobniej pograłaby sobie kilka lat na scenie i popadłaby w zapomnienie. Tymczasem kult Cobaina zapewnił jej miejsce wśród zespołów legendarnych. Trochę mi to przypomina kult jaki wytworzył się wokół Che Guevary - choć w znacznie mniejszy stopniu. Od razu mówię, że nie porównuję tu Cobaina, do komunistycznego zbrodniarza wojennego, tylko chcę podkreślić heroizację postaci.