Trudno jest mi zdefiniować pojęcie „dobrego gracza”, ponieważ coś jest dla kogoś dobre a dla innych już nie. Według mnie „dobry gracz”, to taki, który się stara, przecież nie możemy wymagać cudów, ktoś może robić wszystko żeby pokazać się z jak najlepszej strony, ale mu nie wyjdzie. Osoba taka powinna, więc być otwarta i nie uciekać z podkulonym ogonem, gdy wytknie się jej błąd, powinna być wyrozumiała i skłonna do ugody, przecież nie wszystko można załatwić „ogniem i mieczem”. To jest chyba tak naprawdę dobry gracz i takiej wersji będę się trzymał.

Dobry gracz to taki, który gra i nagle nie znika na zawsze. To wszystko.

Reszta należy do MG. Jeśli jest dobry, to potrafi z każdego chętnego do gry zrobić super gracza. Klimat tworzy gracza, fabuła tworzy gracza, świat tworzy gracza... Jakie są powyższe tacy są i grazce.

Czesc;) Nazywam się Millien ( zdrobniale Min;p) nie wiem czy piszę w dobrym miejscu ^^'' ale doszłam do wniosku ze chyba tutaj będzie najlepiej;p Od niedawna gram w RPG, jestem zafascynowana sesjami *_* chciałabym się dowiedziec od Was - doświadczonych juz graczy;p cos więcej na temat RPG-ów, np. jakie systemy byscie mi polecili, jak grac zeby bylo ciekawie;p i oryginalnie , moze jakies złote rady?;p
Byłabym bardzo wdzięczna za pomoc;) Pozdrawiam^^
P.S. I przepraszam, ze zakłócam Wam rozmowe na temat jak byc dobrym graczem.^^''

Dobry gracz, to taki który myśli...

Dla mnie nie istnieje coś jak "dobry gracz". Graczy dzielę (jak charakter w D&D, czyli pierwszy człon) na aktorów (świetnie odgrywa postać), przeciętniaków (odgrywa dobrze aczkolwiek nie zawsze wszystko mu się udaje) i beztalencia (trzeba popracować nad takim).
Drugi człon to: chętny (chce mu się), zestresowany (potrzebuje jakiegoś odrzucenia od rzeczywistości i udaje mu się extra grać), znudzony (przyszedł bez celu) i śmieszny (zamiast grać, żartuje).

Najlepiej gra się z typem: Chętny aktor, chętny przeciętniak, zestresowany aktor, zestresowany przeciętniak.
Beztalencia są (jak sama nazwa wskazuje) słabymi aktorami. Nie bardzo zastanawiają się nad postacią i grają jako "ja" nia jako "postać". Jest to osoba zadufana w sobie. Osoby naprawdę bez talentu uważam za przeciętniaków (sam też nie mam zdolności aktorskich).
Osoby typu "znudzony" to osoby, które chcąc nie chcąc zostały w grze. Nie bardzo się sesją interesują, bo chcą się zabawić. Niestety chcąc się zabawić, niszczą zabawę innym i sobie, bo często nie uważają co mówi MG. Interesuje go wszystko oprócz gry!
Osoby typu "śmieszny" to katastrofa. Przychodzi taki wyluzowany na sesję "i co, gramy?" "tak, pierwszy tworzysz postać" i zaczynają się problemy. Najpierw tak: "gram elfem, magiem. Biorę wszystko co największe na kondycję". I tak wybiera wszystkie skrajne typy postaci. Wyrzucony z sesji rozśmiesza przez okno/puka ciągle do drzwi. Nie wyrzucony - rozśmiesza graczy nie interesując się zbytnio postacią ani jej życiem (jeśli jest w grupie ładna dziewczyna, a on to jakiś napalony chłopak to najlepiej przenieść sesję na kiedy indziej, bo on nie da jej spokoju).


Foliescu lepiej nie mógłbyś tego sformułować.

Marok zgadzam się z Tobą w zupełności. Jestem tylko ciekawa czy masz może jakiś sposób na takich "zestresowanych", na to jak ich odciągnąć od rzeczywistości, sprawić by się nie krępowali itd.itp.

Mam kilku takich "zestresowanych", z którymi gram. Głównie problemy w szkole czy z rodzicami. Czasem z dziewczyną/chłopakiem, choć to rzadziej. A najlepszym sposobem na nich jest... postać. Chyba nie wyobrażacie sobie jak z bardzo zestresowanego osobnika łatwo zrobi się świetnego aktorzynę.
Po pierwsze: osoba taka nie może mieć swojej zawsze wybieranej rasy ani klasy (np.: elf, czarodziej). Jeśli ma to bierzemy jakikolwiek system, gdzie taka rasa/klasa nie istnieje (może być nawet bardzo badziewny). Wtedy osoba musi wybierać - ten czy tamten?
Po drugie: najlepiej zajmować się taką osobą razem z innymi w jednym czasie, żeby się nie nudziła, bo wiadomo do jakich skutków prowadzi nuda na sesji!
Po trzecie: należy stworzyć na sesji klimat. Jeśli to las to jakaś muzyka wprowadzająca tajemniczość. Jeśli mroczne katakumby to spokojna cicha muzyka uspokajająca i kilka świeczek w ciemnym pokoju.
Po czwarte: gracze muszą byc sesją zajęci. Nie może się zdarzyć, żeby sesja była "taka sobie" lub stereotypowa (las i zabijanie orków lub ucieczka z jaskini przed pająkami). Najlepiej zagadki wymagające myślenia wszystkich graczy lub walka, która jest szybka i wymagająca współpracy drużyny.
Możecie znajdywać inne sposoby te wymienione nie zawsze działają dlatego możecie też zastosować wrodzoną zdolność MG: Odesłanie Do Psychologa.

A co zrobić z osobą, która po prostu wstydzi się grać? boi się innych graczy pod względem tego jak ją ocenią itd. Jak jej pomóc? Bo mam własnie takiego gracza i chciałabym mu pomoc...probowałam juz kilku sposobów, ale nigdy nie poskutkowały całkowicie , nawet jak się wczuwała to na chwilę i zaraz niestety wszystko wracało do rzeczywistości... :(

Jak na mój gust jest jedno rozwiązanie: poprowadź tej osobie "solówkę". Choć przyznam szczerze, że nie widzę potencjału u osoby, która aż tak jest zblokowana. Jej kompleksy będą przechodzić na sesję.

Dobry gracz, czyli uczestnik zabawy, to taki która przychodzi na sesję z
a) Podobną wizją rozgrywki
b) Chęcią kompromisów
c) Lepszą wizją rozgrywki od mojej
Różne proporcje, różne kombinacje powyższych.
Wasze kryteria są już dla mnie obce. Wczuwanie się w postać? Kto mu broni, niech się wczuwa. Wyobraźnia? Jasne, ale chyba do nowych pomysłów a nie obrazowania przestrzennego.
Ciekawi mnie porównanie zamku z McDonaldem. Wolał bym miejsce, gdzie mogę się napić kawy i mam stół. Jeżeli w Mc da się rozmawiać, to nie widze problemu by tam zagrać.

Co do problemu wstydliwej osoby. Jeżeli jako priorytet macie wczuwanie się i odgrywanie emocji, to będzie Ci trudno. To już jest plątanie się w leczenie człowieka z kompleksów. Problem wynika tez z faktu, że sesja nie jest zwykle traktowana jako spotkanie towarzyskie tylko jako specjalny czas. Offtopuje, ale porównacie grę w planszówki a sesję.