Znaleźli przyczynę nieszczęścia i śmierci załogi i bynajmniej nie był to sztorm. A przynajmniej nie tylko. Wielki, niebieski jaszczur nie stanowił jednak dużego wyzwania dla drużyny. Amos po raz kolejny żałował, że jego pistolet ma rozpaczliwy zasięg, ale przy zwinności bestii i tak by pewnie spudłował. Skupił się więc na tym, by powalić go i uniemożliwić poderwanie się w powietrze. Gdy po pierwszych uderzeniach smok padł na ziemie w szybko rosnącej kałuży krwi półork wiedział, że śliska maź nie pozwoli u się wyrwać tak szybko. Całość zajęła raptem kilka chwil ale wystarczyło to, by poharatać nekromantę. Amos przyglądał się przez chwilę zwłokom oceniając co można z nich zrobić, a że nikt nie kwapił się do stwierdzenia oczywistego, półork zamachnął się toporem i uderzył oburącz znad głowy tam, gdzie jeszcze przed chwilą był topór Zoda. Krew chlusnęła z szyi gada oblewając stojących obok Jina i Edwarda i przerywając im wpół słowa gdy wielki niebieski łeb smoczydła padł na podłogę z nieprzyjemnym mlaśnięciem.
- HA!, - zawołał Amos nie przejmując się krwią, sikającą z martwego ciała. Podniósł odcięty łeb. - Z tego będzie idealny hełm, albo naszyjnik z zębów? - zastanawiał się pukając gadzie łuski styliskiem topora. - Co o tym sądzisz Zod? Nada się? Co z niego możemy zrobić? -

Pomysł przeszukania okolicy wydawał się rozsądny, a skoro mądre głowy mówiły, że może mieć leże w okolicy, Amos zgłosił się na ochotnika by zanurkować i przeszukać okoliczne mielizny. Jeśli smok nie potrafił oddychać w morskiej wodzie, to musiał mieć jaskinie z dostępem do powietrza, co ograniczało znacznie rewir poszukiwań.
Zapasy i towar z ładowni mieli zniesiony i zabezpieczony liną, czekał jedynie na przypływ, więc równie dobrze można było skorzystać z ciepłej wody i poszukać nieco brzdęku.

Poklad rozbitego statku szybko zaczął przypominać zakład rzeźniczy na otwartej przestrzeni. Edward wykazał się zadziwiającą znajomością smoczej anatomii, z wprawą kierując działaniami Zoda i Jina, w tym samym czasie utrzymując koncentrację na rzuconym zaklęciu. Praca trwała dobrych kilka godzin – skórowanie, oddzielanie ciała od kości, segregacja narządów wewnętrznych, a także zbieranie krwi i żółci do przygotowanych przez alchemika pojemników. Skończyli dopiero późnym wieczorem, zmęczeni, ale usatysfakcjonowani. Udało im się zebrać naprawdę solidną ilość różnego rodzaju materiałów. Jin katalogował już w głowie potencjalne tynktury i mieszanki, które będzie mógł z nich wytworzyć, Zod szacował, na jak duży pancerz wystarczy ściągniętej z gada skóry, a Edward z pewną melancholią obserwował, jak dzika bestia, której nie można jednak było odmówić pewnego smoczego majestatu, stała się jedynie stertą produktów i przyszłym nekromantycznym sługą.

Tymczasem w głębinach morza Amos rozkoszował się pełną wolnością. Zdarzało mu się nie raz i nie dwa nurkować, lecz był to pierwszy raz, gdy dzięki pomocy Edwarda mógł to robić niemal bez ograniczeń, dopóki ten będzie utrzymywał czar. Zaklęcie sprawiło, że na dłoniach i stopach półorka wyrosły błony pławne, a na jego szyi pojawiły się niewielkie skrzela – przedziwne uczucie, ale po wskoczeniu do wody okazało się wręcz doskonałe. Miał pełną swobodę i czas na poszukiwanie leża smoczydła: zadanie trudne, ale warte wysiłku. W tych warunkach praktycznie nie miał żadnych wskazówek, gdzie go szukać, ale po dłuższej obserwacji okolicy zauważył pewną prawidłowość: morskie życie, normalnie tętniące w takich okolicach, tu było wyjątkowo skąpe. Ryby nie zapuszczały się w okolice statku, a także wyraźnie omijały niektóre fragmenty morza w pewnej odległości. Podążając tymi „martwymi korytarzami” Amos dopłynął w końcu do sporego skupiska skał około mili od brzegu, w którym znajdowała się przestronna jaskinia z niewielką przestrzenią powietrza, zawalona różnego rodzaju gratami. Edward miał rację – większość z tego była nic nie wartym barachłem, ale udało mu się znaleźć kilka perełek. I to dosłownie: niewielka piramidka pereł wydawała się najbardziej prominentnym skarbem, chociaż bystre oko pirata dostrzegło także parę innych fantów: delikatne, ozdobione runami stalowe karwasze, szklaną fiolkę z jakimś płynem oraz dwa zwinięte zwoje, których jakimś cudem woda w ogóle nie uszkodziła.

Gdy wrócił na pokład statku, na zewnątrz panował już mrok, a ze smoka zostały już tylko kawałeczki.

Zod zakończył przygotowywanie smoczej skóry do transportu. Nie była gotowym materiałem, ale była łatwa do przeniesienia i powinna wytrzymać w tym stanie nawet kilka dni. To nie do końca był jego obszar zainteresowań, normalnie wolał bawić się w stali, młotem i ogniem zmuszać ją do posłuszeństwa. Praca w skórze była delikatniejsza. Zgrabniejsza. Nie jego dziedzina.

Ale nie zmniejszało to jego ekscytacji na myśl o pracy w smoczych materiałach. To miało być nowe doświadczenie… ale teraz zbliżał się zmierzch, a potem noc. Najwyraźniej będą nocować na statku. Zapytałby Amosa czy to bezpieczne… ale nie było go. Trudno….

Obszedł okręt dwa razy szukając miejsc którędy nocą ktoś mógłby się zakraść, a potem… zabrał się do wyrąbywania niepotrzebnych już okrętowi desek… potem je ostrzył, potem związywał linami których również na okręcie było więcej niż potrzeba. W ten sposób zbudował proste ostrokoły. Kilkanaście ich. Proste. Skuteczne. Nie do obejścia w warunkach bojowych, łatwo kierującymi walkę na tereny dla nich korzystne.

Nie rozkładał ich jeszcze. Nie chciał nieprzyjemnie zaskoczyć nimi Amosa.

Pływanie w morskiej wodzie sprawiło Amosowi dużo radości. Od dawna nie czuł takiej wolności, ale było coś jeszcze. Przypomniało mu jego dawne życie, tęsknotę za morzem, za skrzypieniem kołyszącego pokładu i nurkowaniem w płyciznach. Tym razem sytuacja wyglądała inaczej. Dzięki zaklęciu mógł oddychać swobodnie pod wodą, co dawało nieznane dotąd półorkowi możliwości. Było w tym jednak coś niebezpiecznego. Co jeśli Edward straci koncentrację, lub po prostu zrezygnuje z utrzymania go? Amos nie bał się śmierci, ale zdecydowanie wolał kulkę w głowę, niż brak powietrza w płucach zalanych morską wodą, toteż zanim zrzucił buty, pancerz i inne niepotrzebne przedmioty i wskoczył w toń zabrał ze sobą kilka przedmiotów ze statku. Znalazł kilka worków, które nadadzą się do pakowania łupów, sporo sznurów z rozwalonego takielunku i pęcherz z powietrzem. Tak na wszelki wypadek.
Jedną część lini przywiązał do dużej, pustej skrzynki, którą wrzucił do wody. Drugą przymocował do pasa. Gdyby cokolwiek się stało, szybciej podciągnie się do powierzchni, niż wypłynie. Dodatkowo, gdyby ciężar łupów był zbyt duży, może przywiązać go do liny i holować do statku.
Odpowiednio przygotowany i pełną dozą nieufności w magię, półork zniknął pod wodą.

Skarb, który znalazł, nie był ku rozczarowaniu pirata zbyt pokaźny. Zmieścił się do jednego worka i to mimo tego, że Amos bardzo skrupulatnie przeszukał każdy fragment jamy.
Wracając sprawdził jeszcze czy nic ciekawego nie leży na dnie, na potencjalnym szlaku smoka i wrócił na statek.
Podziękował Edwardowi skinieniem głowy za nie terminowanie czaru zanim nie znalazł się bezpiecznie z powrotem na statku i rozłożył łupy na kawałku suchego płótna.

Zostawił jajogłowym mędrkowanie nad znaleziskami, sam spojrzał na martwy łeb smoka. Co można z niego zrobić? Pierwszym pomysłem był hełm, ale może naszyjnik z kłów byłby lepszy? Może mógłby coś zrobić z błony wyrastającej tuż za głową? Zwijana zapewniała lepszą aquadynamikę, a postawiona pomagała w zastraszaniu, tylko jak to wykorzystać?
- Hej, będziecie potrzebować mózgu tego gada? - spytał w stronę Edwarda i Jina.

Nie mogąc się zdecydować co zrobić z trofeum, Amos spreparował go i wrzucił do jednej ze skrzyń. Będzie mieć jeszcze chwilę na podjęcie decyzji.

Zod zmartwił się obrażeniem… ktokolwiek to był.
- Czy to nie ta babka co podrywała Amosa? Czemu jest urażona, coś źle zrozumiała na tym waszym piwie? - zapytał Dragonsona nie pamiętając dobrze jak tamta sytuacja wyglądała.
- Może da się to wyjaśnić? Przeprosić? - kontynuował bardziej myśląc na głos niż coś proponując, ale uznał, że jest wścibski i zarzucił temat.

- Cóż… - zaczął na propozycję Jina - Jeśli chcemy jakoś się zrzucić to na starym kontynencie mój towarzysz wyprawiał cuda z Torbą Nieskończonych Ekstrementów. Trudności z zebraniem opału na noc? Torba Ekstrementów. Kwiatki trzeba nawieźć? Torba. Ktoś zasługuje by dostać suszonym łajnem w twarz? Macie rację, torba. Jak ktoś bardzo zirytuje to da mu się wysypać dwieście kilo krowiego łajna pod drzwiami… zanim ktoś zapyta… tak, ten towarzysz o którym mówię był bardem.

- Token Ptasiego Pióra zawsze jest przydatny, choć drogi i raczej wręcz filantropiczny, bo najlepsze zastosowanie to zawsze wysłanie wiadomości ludziom co zostali w mieście gdy my nie wiemy czy przeżyjemy by dostarczyć wiadomość.

- Inna możliwość to też adamantytowa strzała. Sama w sobie niewiele warta, ale jej grotem, przy poświęceniu dość czasu, można się przedrapać przez każdy materiał.

- Osobiście rónież jestem fanem Sznurowań Muła. Na kimś solidnej postury - wskazał tu kciukiem samego siebie - Pozwalają nieść naprawdę wielkie ciężary. Z takimi te tablice byśmy zabrali w pierwszy podejściu. Tylko komuś bym musiał oddać Umbrową Opończę, bo wchodzą ze sobą w negatywną interakcję. Jakbyśmy szli w tym kierunku to technicznie dałoby się też dokupić do zestawu Pas Udźwigu. Z tymi dwoma swobodnie bym udźwigną ponad półtorej tony nawet nie zwalniając. Sprawdzałem kiedyś. Ale obydwa to raczej przesada. Sznurowania to zwykle około tysiąca koron, a pas to już dwa razy tyle. Wayfinder z Klarownym Wrzecionem dwukrotnie zmniejsza problemy logistyczner związane z jedzeniem i wodą i raz dziennie pozwala okryć się potężną ochroną przez charakterem. Jakby dać taki naszym pierwszoliniowcom… - wskazał Amosa i siebie - to byłaby to nieignorowalne polepszenie naszej odporności. Ten zestaw zwykle wychodzi po półtorej tysiąca, bo kamienie ioun często pękają w procesie i da się je kupić po kosztach. wtedy. Choć nie wiem jak tutaj…

Noc na pokładzie była tym, co wzbudziło nuty nostalgii w sercu pirata. Kołysząca koja znaleziona pod pokładem, trzaskające deski i smak słonej bryzy. Nic dziwnego, że Amos wstał wypoczęty i gotów do pracy. Dość szybko uwinęli się ze spławieniem dobytku na ląd korzystając z przypływu i w niedługim czasie większość dobytku leżała zabezpieczona na lądzie. Nadal brzydząc się nekromancją, półork musiał przyznać, że posiadanie martwego sługi, który nie czuje zmęczenia, ani bólu znacznie przyśpiesza pracę.
Tyle mogli zrobić sami, przytachanie tego do kolonii to już robota dla mniej wykwalifikowanych osób, czyli miejscowych chłopów i rybaków. Oni musieli ruszać dalej.
Co prawda Amosowi nie uśmiechało się zbytnio bieganie za tablicami, ale złoto skutecznie go przekonało. No i nudne życie Pridon's Heart. Starał się przy tym nie marudzić za nadto, jednak czekał na właściwą akcję, czyli moment, w którym ruszą na jaszczuroludzi. Nie chodziło nawet o samo zabijanie, ale bardziej o adrenalinę. Patrzył na miejscowych zastanawiając się, kto zmusił ich do tego losu? Co musieli robić wcześniej w życiu, że uznali to miejsce za wybawienie? Pokręcił głową.

Temat zdobytych pieniędzy był ciekawy, jednak półork wątpił, by w tej osadzie zdołali dostać cokolwiek co by go mogło interesować. Jakiś magiczny toporek, może inne błyskotki. Tu były potrzebne zupełnie inne narzędzia, toteż gdyby miał decydować, znalazłby jakieś ustronne miejsce i zakopał cały skarb do czasu, aż wynajmie krypę, która pozwoli mu znaleźć się gdzieś, gdzie cały ten brzdęk można będzie wydać.

- Urazę? - spytał z niedowierzaniem półork, gdy Blackwell zdecydował się w końcu wybełkotać co leżało mu na sumieniu. - Oczerniać? Niech spróbuje powiedzieć, że mam małego, krzywego, lub parchatego! - odgryzł się Amos w udawanej złości. Nie dodał swoich przemyśleń na temat kobiet, bolców i humorów, bo wiedział, że to z pewnością trafi do uszu tych, do których zdecydowanie nie powinno.
- Zajmiemy się udobruchaniem panny Gadd, z całą pewnością. - odpowiedział po chwili poważnym tonem ani na moment nie zdradzając co konkretnie ma na myśli. - Dzięki, równy z ciebie chłop. - klepnął mężczyznę po ramieniu i ruszył razem z innymi do tawerny.
- Jak myślicie, jak taka banda kamratów mogłaby udobruchać pannę Gadd? Macie jakieś pomysły? - rzucił wesoło gdy oddalili się od magazynów.