Wszyscy kłamią.

Nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej. To pragmatyzm. Mieć nadzieję na lepsze, to nie zbrodnia. Pod warunkiem, że jesteś przygotowany na najgorsze.

Zapobiegawczo. Lepiej zapobiegać, niż leczyć.

Kłamstwo jednak musi być logiczne. Choć niekoniecznie uzasadnione.

To sprawa faktów. Ta niewygodna czy przykra prawda nie zmienia się zależnie od naszego do niej stosunku, a okłamywanie samego siebie, że owa prawda nie jest dla nas przykra, to... błędne koło. Uproszczając to jak tylko się da: Jeśli coś cię boli, to okłamywanie się, że nie boli, nie pomoże ci bólu przezwyciężyć.

Tutaj nie trzeba sięgąc zbyt daleko. Za przykłady mogą posłużyć też najprostsze stwierdzenia.
Brzydki człowiek jest brzydki. Jest nieatrakcyjny i ten fakt nie zmieni się w zależności od jego podejścia.
Głupi człowiek jest głupi. To samo, co powyżej.

Kłamanie jest normą społeczną. To fakt. Nie trzeba go udowadniać. Robi to za nas paradoks kłamcy.
Wszyscy kłamią, ale większość ludzi się do tego nie przyznaje. Nawet przed samym sobą.

Natomiast moje ustanawianie jakiejkolwiek normy społecznej nie sprawi, że stanie się ona faktem. Tak samo, jak twoje odezwanie się nie sprawi, że jakakolwiek reguła stanie się wyjątkiem.

Ziemia nadal krąży wokół słońca.

Placebo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Możemy wrócić do tematu? Bakcyl, jaki dylemat moralny Ty chciałbyś zagrać/zobaczyć w sesji? Albo co byś poradził MG/graczowi, który za to się chce wziąć?

To nie placebo jest skuteczne, tylko autosugestia. Aczkolwiek do tego trzeba mieć predyspozycje. Chociaż umysł ludzki na bieżąco nas oszukuje i odciąga uwagę od pewnych aspektów, żebyśmy nie zwariowali. Niech przykładem będzie tutaj nasza jednorazowość i śmierć.

Trzymamy się tematu. Poruszane zagadnienia mogą być właśnie inspiracją i po części odpowiadają na zadane tutaj przez ciebie pytanie. Na które zresztą odpowiedziałem też wcześniej. Właściwie na oba odpowiedziałem, jednak kopiowanie samego siebie chyba nie ma sensu?

Chodzi mi o tworzenie tzw. "trudnej" filozofii, która gmatwa się dziwne paradoksy. Jak już się zagmatwa to ratują ją dziwnymi trikami, w stylu:
Matka Boska urodziła się święta, bo Bóg zbawił ją na początku czasów (jeden z lematów dotyczących niepokalanego poczęcia).
A słowo ontyczny to trik w stylu tworzenia "skomplikowanego" słownictwa, aby sobie przedłużyć.

A jeśli się pytasz jakie problemy zainteresowałyby mnie to:
Chciałbym być kimś, albo czymś władnym podejmować działania mające wielorakie konsekwencje dla znanego sobie świata. I tu bym prosiłbym o jakieś rozbudowane wyzwania.

Chętnie odegrałbym jakiegoś inteligentnego robota czy system informatyczny odciętego z jakiegoś powodu od UŻYTKOWNIKA.

Jestem też ciekawy jakbym pokierował robotami świeżo przebudzonego Molocha z Neuroshimy.