To dla mnie proste, Nurgle w odróżnieniu od innych znalazł ciekawszy i prostszy sposób wytępienia Starego Świata. Po co wojny, zbieranie armii długie lata bojów kiedy wystarczy jedna klarowna epidemia żeby zdziesiątkować populacje.

Ja mam 2 ulubionych bogów w czym jeden stworzony w czasie kampanii
oficjalny to Nurgle <3, poza tym jego wyznawcy są naprawde klimatyczni (dziadek Nurgle <3).
A nieoficjalny to Thzoen (czyt Dzoen) bóg koszmaru, omam i zgnilizny umysłowej (takiego prawdziwego obłędu a nie rozpusty), a jego powstanie sami sobie wymyślcie, podpowiem że dzięki walce arcykapłana Morra z Czarnoksiężnikiem Tzeencha.

Ja jestem fanem papy Nurgla.
Gdybym był chaosytą służył bym właśnie mu. Czemu?
Khorne cię wyklnie gdy przestaniesz walczyć.
Służąc Slaaneshowi sam doprowadzasz się do stanu, że zaprzestanie będzie dla ciebie katorgą.
Tzeentch... z nim nigdy nie wiadomo.
Nurgle jest jedynym z głównych bogów który dopuszcza coś takiego jak emerytura. Nie ma nic przeciwko byś osiadł na kilka dekad i nie robił nic konstruktywnego. That's fine! Apatia i bierność należą do jego domeny.
Uwolnienie się od bólu i śmiertelności. Opcjonalne otępienie umysłu bardzo podobne do permanentnego haju.

Poza tym uwielbiam ideę czempiona Malala. Kolesia znienawidzonego przez swego własnego boga (bo w końcu nienawidzi wszystkich chaosytów), ale jednak wspieranego przez niego, bo sam czempion też nienawidzi chaosu z taką samą siłą jak sam Malal (wm tym samego Malala).

W ten sposób dwie istoty o wielkiej mocy, nienawidzące się z całego serca, stają ramię w ramię bo to daje im moc i możliwości aby szkodzić pozostałym siłom chaosu w stopniu tak znaczącym, że pozwalającym im przezwyciężyć wzajemną antypatię.

Nazwijcie mnie nudziarzem, ale zdecydowanie najbardziej lubię Sigmara. Podoba mi się żarliwa wiara jego wyznawców oraz sama aura nadziei dla ludzkości, która otacza owe bóstwo. Wiadomo, poza Imperium nie jest to zbyt popularne bóstwo, ale mam takie nieodparte wrażenie, że Młotodzierżca jest niczym latarnia pośród wzburzonego oceanu ciemności.
Jego najbardziej żarliwi wyznawcy znani są z niesamowitych poświęceń w imię swego boga. Z młotem w dłoni, imieniem Sigmara na ustach, naprzeciw hordom Chaosu... coś pięknego. ;)

Z bogów Chaosu najbardziej lubię Nurgla i Slannesha, gdyż ich wyznawcy potrafią dodać każdej przygodzie wiele emocji.

Każdy kto mnie zna, wie jaką miłością darzę krasnoludy. Tak też mówię śmiało - moi ulubieni, ukochani i uwielbiani bogowie to bogowie krasnoludzcy.

Nie chodzi mi tylko o Grungniego, Valayę i Grimnira - lubię też innych bogów krasnoludów, na przykład Gazula, boga śmierci, czy Smednira. Aż szkoda, że są tak mało znani.

Btw, lubię drugą edycję, ale fakt, że zdaniem twórców podręcznika nie ma krasnoludzkich kapłanów... szkoda słów.

A poza tym, zgadzam się z przedmówcą. Nie Warlock jeden lubi Sigmara ;)

Bogowie Chaosu są klimatyczni, wszyscy po równo, zarówno taki Nurgle, jak i Solkan. Choć wyznawcą chaosu nie mógłbym być.

Sigmar to jest to, szkoda tylko że politeizm osłabia nieco jego fanatyczny wydźwięk. Mnie osobiście marzyłaby się w Warhammer Fantasy taka wizja Imperium, jaka jest w WH40K. Można by wtedy więcej monoteistycznych wtrętów z historii Europy i chrześcijaństwa przemycać, a i łowcy czarownic byliby jeszcze paskudniejsi. ;) Czytał może ktoś Słownik Herezji (w kościele katolickim)? Co drugi wpis to świetny motyw na kolejny nielegalny kult Młotodzierżcy.

A tak poza tym Arianka miała zawsze niesamowity potencjał do wykorzystania.