Cytat:
Napisał Fearqin
(Post 278342)
" W wieży był stół, szafa, szafa i szafa".
O to mi mniej więcej chodzi, jak by tu rozwijać takie opisy? Jak opisywać wzroki, symbole i zdobienia? JAK?!
| Taki opis wcale nie musi składać się z "wzorków, symboli i zdobień”. Jeżeli już chcesz dokładniej opisać coś tak zwyczajnego jak szafa, to pewnie dlatego, że akurat TA szafa, w jakiś sposób jest szczególna a to wcale nie musi być związane z jej wyglądem. Może wiąże się z jakaś nawet błahą historią, albo właściciel ma z nią jakiś szczególne wspomnienia? Cytat:
Jak na mieszkanie czarodzieja, nie wyglądało to zbyt dobrze.
Stojący w centrum stół, był powyginany i koślawy. Kiedyś zapewne był dziełem sztuki, przyozdobionym wyszukanymi wzorami i ornamentami. Teraz jednak, po latach tajemniczych eksperymentów, eksplozji, rozlanych alchemicznych chemikaliów i innych wypadków, nie wiele z tego zostało. Gruba, oprawiona w drewno i okuta metalem księga, dopełniała obrazu całości. Zdobiące jej grzbiet i okładkę tajemnicze inskrypcję od razu przywodziły na myśl potężna i mroczą magię. Teraz jendak podpierała jedną z nóg starego mebla. Jego właściciela bolały plecy, na samo wspomnienie okoliczności, w których owa noga ulęgła skróceniu.
Szafa stojąca w jednym z rogów, już nie rzucała się tak w oczy o ile człowiek nie był kolekcjonerem zabytków. Pokryta odłażącą całymi płatami farbą bliżej nieokreślonego koloru, czasy swej świetności już miała za sobą. W zasadzie trzeba by ją już dawno temu wyrzucić, ale mieszkający tu magik bał się, że gdy spróbuje ją przesunąć, to złośliwy mebel rozsypie się w drzazgi. Wolał nie ryzykować. Zresztą, podobnie jak stół, to nie była zwykła szafa. Łączył go z nią specyficzny związek. Ilość śladów po kopniakach, jakie zdobiły wiszące już tylko na jednym zawiasie drzwi, mogła dorównać tylko liczbie siniaków jakie owe drzwi zrobiły na jego siwej głowie. Zdawać by się mogło, że otwierają się i zamykają w zależności od swego kaprysu, a że szafa jako taka, musiała być kobietą, to kapryśna była nad wyraz.
- Doigrałaś się wreszcie, ty stare próchno - szepnął czarodziej odwracając nienawistne spojrzenie od starego mebla i przenosząc je na swój najnowszy nabytek.
Była piękna. Piękna w taki sposób, w jaki może być piękna świadoma swej urody i pragnąca ją zaprezentować kobieta. Starzec co prawda był już w takim wieku, że nie pamiętam czym ludzie tak bardzo zachwycają się w kobietach, ale patrząc na te szafę, czuł się jakby właśnie wziął sobie drugą żonę. Młodszą i ładniejszą żonę. Te wszystkie krągłości, smukłe kształty, idealne i odpowiednio podkreślone proporcję, no i małe, perfekcyjnie wykonane szczegóły. Niby nic, niby prawie niewidoczne i umieszczone tak, jakby frywolny mebel chciał je ukryć przed jego oczami, ale to właśnie one przyciągały wzrok najbardziej.
Fakt, że była trochę nie praktyczna i będzie musiał dostawać ją do swoich potrzeb. Odpowiednio przyciąć półki, przytwierdzić uchwyty wieszaki, czy zabezpieczyć pewne miejsca. Nie bał się tego. Tak jak w każdym nowym związku będą musieli się dotrzeć. W sumie to jak o tym pomyślał, to musi tylko otworzyć swoją starą szafę i urządzić nową, dokładnie tak samo.
Oby tylko miała lepszy charakter niż ta kupa ledwo trzymających się desek, bo jak mu mamusia miła, wyciągnie te starą knigę spod stołu i spopieli całą te budę jednym zaklęciem. I wreszcie wyczaruje sobie wieże jak trzeba, jak inni szanujący się czarodzieje.
| Mocno toto koślawe i stanowi lanie wody pierwszego sortu, ale chyba oddaje, to co miałem na myśli. :) |
