lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

kitsune · 23-02-2008, 00:27

Katedra – Dzień? Miesiąc? Rok?

„Wierny” nie ruszył ani w stronę ikony, którą chwilę wcześniej zdawał się rozpoznawać. Nie podążył też w kierunku piety, tak jak doradzał „Jonasz”. Podszedł do posągu Matki Boskiej otoczonego świecami. Uważnie obejrzał jego otoczenie, ale nie dostrzegł niczego, co by przykuło jego uwagę. Potem przyklęknął i zaczął żarliwie się modlić. Nie zwracał uwagi na wybuchy pocisków artyleryjskich. Nie zwrócił nawet uwagi na „Chmurę”, który, pogrążając się coraz bardziej w szaleństwie, podszedł do Matki Boskiej, uniósł niczym ciekawe dziecko jedną z płonących świec i jął się jej przyglądać w dziwnym skupieniu, by wreszcie szeptem zacytować starą piosenkę dla dzieci. Posąg milczał. Oblicze Maryi nie wyrażało niczego ponad rozpacz matki. Nie usłyszał już chórów anielskich, nie docierały do jego uszu żale Maryi, która umierała przed swoim Synem, któremu nie udało się odkupić ludzkich grzechów. „Wierny” przerwał modlitwę i rozejrzał się wokół. W jednej z kaplic dostrzegł jeszcze jedną figurę Maryi. Nieco mniejszą od człowieka, wykonaną chyba z alabastru. Na ręce trzymała malutkiego Jezusa.

Znów usłyszeli wystrzał z wieży. „Daniel” nie próżnował, opóźniał atak Niemców, jak tylko mógł. Zostało mu jeszcze 23 naboje.

„Olga” chwyciła za wielką, mosiężną klamkę i pociągnęła mocno. Noc z tego. Drzwi musiały być jednak zawarte. Tłumiąc łzy bezsilności, szarpnęła po raz kolejny i kolejny, i kolejny… Nadaremnie. Usłyszała z góry komendy „Jonasza” i „Wiernego”. Dziwnie wyraźne i dobrze słyszalne. Musiała podjąć decyzję, co dalej robić.

Kolejny wystrzał z „Danielowej” snajperki poniósł się po całej katedrze niczym huk błyskawicy. 22 naboje.

„Jonasz”, nie czekając na „Basię” czy „Wiernego” ruszył w kierunku piety. Dość szybko podbiegli do niego „Czarny”, ‘Jastrząb” i „Grom”, widząc, iż jest jedynym sprawnym dowódcą w plutonie. Pieta z bliska tchnęła nie tylko doskonałością wykonani, ale i dziwnym mistycyzmem, który odczuwał nawet i pragmatyczny sierżant.
- Panie sierżancie, czego pan szuka? - Zapytał „Czarny”, szukając wzrokiem „Chmury”.
- sam nie wiem, sam nie wiem…
I „Jonasz” faktycznie nie wiedział, ale czuł, że tu mógł się kryć jakikolwiek ślad, poszlaka, która cokolwiek wyjaśni z tego koszmaru. Uważnie obejrzał figurę Matki Boskiej obejmującej ciało Chrystusa, Sprawdził posągi dwóch aniołów. Nagle usłyszał coś, co przebijało się przez odgłos artyleryjskiej kanonady. Cichutki kobiecy płacz. Chwilę wcześniej uznałby, że zwariował, ale nie po tym, co już widział. Gargoyla, obrazy z przeszłości, majaki i w ogóle te ruiny!!
- Słyszycie? – Rzucił do podkomendnych.
„Jastrząb” pokręcił głową, a „Czarny” dziwnie się skrzywił. Widać staremu odbijało tak jak innym. Sam już nie pamiętał, że chwilę wcześniej widział swoją ukochaną, ale „Grom” nagle uniósł rękę:
- Cicho! … Płacz… Płacz, panie sierżancie!
„Jonasz” starał się po sobie nie pokazać ulgi, którą odczuł. Może jednak nie zwariował? „Czarny” i „Jastrząb” wsłuchali się mocniej i nagle jak na komendę pokiwali głową. Płacz nie był głośniejszy, ale jakby wyraźniejszy.
- Panie sierżancie… - „Chmura” chwycił „Jonasza” za rękaw. – Rozpoznaję słowa, ona mówi, że….
„Jonasz” też usłyszał i ciarki zaczęły mu wędrować tam i z powrotem po krzyżu. Kobiecy, piękny głos nagle wypowiedział tuż przy uchu sierżanta słowa pełne bólu:
- On cierpi.. Mój syn strasznie cierpi…
Całą czwórka jak jeden mąż podniosła głowę na wielki krzyż znajdujący się za pietą. Figura Chrystusa na krzyżu zdawała się krwawić. To tylko dziwne refleksy świetlne rzucane rzez resztki witraża w prezbiterium, ale wrażenie pozostało. [Proszę wybaczyć,że krzyż na zdjęciu jest bez Chrystusa. Innego nie znalazłem].

Kolejny wystrzał. „Daniel” zdawał się odliczać im pozostały czas. 21 naboi.

23-02-2008, 00:27	#198
kitsune Reputacja: 1	Katedra – Dzień? Miesiąc? Rok? „Wierny” nie ruszył ani w stronę ikony, którą chwilę wcześniej zdawał się rozpoznawać. Nie podążył też w kierunku piety, tak jak doradzał „Jonasz”. Podszedł do posągu Matki Boskiej otoczonego świecami. Uważnie obejrzał jego otoczenie, ale nie dostrzegł niczego, co by przykuło jego uwagę. Potem przyklęknął i zaczął żarliwie się modlić. Nie zwracał uwagi na wybuchy pocisków artyleryjskich. Nie zwrócił nawet uwagi na „Chmurę”, który, pogrążając się coraz bardziej w szaleństwie, podszedł do Matki Boskiej, uniósł niczym ciekawe dziecko jedną z płonących świec i jął się jej przyglądać w dziwnym skupieniu, by wreszcie szeptem zacytować starą piosenkę dla dzieci. Posąg milczał. Oblicze Maryi nie wyrażało niczego ponad rozpacz matki. Nie usłyszał już chórów anielskich, nie docierały do jego uszu żale Maryi, która umierała przed swoim Synem, któremu nie udało się odkupić ludzkich grzechów. „Wierny” przerwał modlitwę i rozejrzał się wokół. W jednej z kaplic dostrzegł jeszcze jedną figurę Maryi. Nieco mniejszą od człowieka, wykonaną chyba z alabastru. Na ręce trzymała malutkiego Jezusa. Znów usłyszeli wystrzał z wieży. „Daniel” nie próżnował, opóźniał atak Niemców, jak tylko mógł. Zostało mu jeszcze 23 naboje. „Olga” chwyciła za wielką, mosiężną klamkę i pociągnęła mocno. Noc z tego. Drzwi musiały być jednak zawarte. Tłumiąc łzy bezsilności, szarpnęła po raz kolejny i kolejny, i kolejny… Nadaremnie. Usłyszała z góry komendy „Jonasza” i „Wiernego”. Dziwnie wyraźne i dobrze słyszalne. Musiała podjąć decyzję, co dalej robić. Kolejny wystrzał z „Danielowej” snajperki poniósł się po całej katedrze niczym huk błyskawicy. 22 naboje. „Jonasz”, nie czekając na „Basię” czy „Wiernego” ruszył w kierunku piety. Dość szybko podbiegli do niego „Czarny”, ‘Jastrząb” i „Grom”, widząc, iż jest jedynym sprawnym dowódcą w plutonie. Pieta z bliska tchnęła nie tylko doskonałością wykonani, ale i dziwnym mistycyzmem, który odczuwał nawet i pragmatyczny sierżant. - Panie sierżancie, czego pan szuka? - Zapytał „Czarny”, szukając wzrokiem „Chmury”. - sam nie wiem, sam nie wiem… I „Jonasz” faktycznie nie wiedział, ale czuł, że tu mógł się kryć jakikolwiek ślad, poszlaka, która cokolwiek wyjaśni z tego koszmaru. Uważnie obejrzał figurę Matki Boskiej obejmującej ciało Chrystusa, Sprawdził posągi dwóch aniołów. Nagle usłyszał coś, co przebijało się przez odgłos artyleryjskiej kanonady. Cichutki kobiecy płacz. Chwilę wcześniej uznałby, że zwariował, ale nie po tym, co już widział. Gargoyla, obrazy z przeszłości, majaki i w ogóle te ruiny!! - Słyszycie? – Rzucił do podkomendnych. „Jastrząb” pokręcił głową, a „Czarny” dziwnie się skrzywił. Widać staremu odbijało tak jak innym. Sam już nie pamiętał, że chwilę wcześniej widział swoją ukochaną, ale „Grom” nagle uniósł rękę: - Cicho! … Płacz… Płacz, panie sierżancie! „Jonasz” starał się po sobie nie pokazać ulgi, którą odczuł. Może jednak nie zwariował? „Czarny” i „Jastrząb” wsłuchali się mocniej i nagle jak na komendę pokiwali głową. Płacz nie był głośniejszy, ale jakby wyraźniejszy. - Panie sierżancie… - „Chmura” chwycił „Jonasza” za rękaw. – Rozpoznaję słowa, ona mówi, że…. „Jonasz” też usłyszał i ciarki zaczęły mu wędrować tam i z powrotem po krzyżu. Kobiecy, piękny głos nagle wypowiedział tuż przy uchu sierżanta słowa pełne bólu: - On cierpi.. Mój syn strasznie cierpi… Całą czwórka jak jeden mąż podniosła głowę na wielki krzyż znajdujący się za pietą. Figura Chrystusa na krzyżu zdawała się krwawić. To tylko dziwne refleksy świetlne rzucane rzez resztki witraża w prezbiterium, ale wrażenie pozostało. [Proszę wybaczyć,że krzyż na zdjęciu jest bez Chrystusa. Innego nie znalazłem]. Kolejny wystrzał. „Daniel” zdawał się odliczać im pozostały czas. 21 naboi. __________________ Lisia Nora Pluton szturmowy "Wierny" (zakończony), W drodze do Babilonu Ostatnio edytowane przez kitsune : 23-02-2008 o 14:01.