| 10 V – wieczór, Londyn
Caspar Fitzpatrick
Caspar spojrzał wściekły za wychodzącym Castlereaghem. Zmełł pod nosem przekleństwo a potem wstał i ruszył za gospodarzem. Na dole już gromadzili się imć pana „coś mu w rzyć” Castlereagha. Między innymi prześliczna bruneteczka w towarzystwie Esthery i jeszcze innej kobiety o manierach arystokratki.
Caspar przyjął znudzony wyraz tworzy i, opierając dłoń na rzeźbionej poręczy, zszedł powoli do salonu. Stanąwszy przed kobietami uśmiechnął się czarująco i ukłonił zgodnie z przyjętym savoir vivre’em:
- Nasz gospodarz widać wśród wielu różnych zalet posiada także tę, iż potrafi rozpoznać brylanty wśród różnych kamieni pół lub zgoła małoszlachetnych. Caspar Fitzpatrick, do usług pięknych pań.
To rzekłszy zwrócił się w stronę Roberta:
- Ach drogi Robercie nie mówiłeś, że oczekujący nas są boginiami z Olimpu. Gdybym tylko wiedział przybyłbym tu z podarunkiem ich godnym. Ale czy jest takowy na tym padole łez?Może drobny liryk, który jeno zakomunikuje światu, iż jego pyły i popioły depcą drobne stópki piękności niczym z sądu Parysa? Lecz nie mam ja szczęścia do miłości piękne panie, strzała Amora jeno ołowianym grotem duszę mą dręczy:
Nie próbuj mówić o miłości,
Bo ona w słowach się nie mieści.
Jest jak wiatr: cichy, niewidzialny,
Co tylko czasem zaszeleści.
Ja powiedziałem, wyznałem miłość
Przed miłą serce otworzyłem
Drżący, zziębnięty, ze łzami w oczach.
Lecz cóż - po chwili jej nie było
Kiedy odeszła, skądś wędrowiec
Nieznany nagle się pojawił
Tak cichy, prawie niewidoczny
Jednym westchnieniem ją przywabił.
|