Arno pochylił się i udawał, że majstruje przy zapięciu buta. Była to stara sztuczka Francksena - w jego ruchach nie było cienia sztuczności czy pozy. Miał zdecydowanie najmniej zapału do analizowania tropów, mimo wcześniej wygłoszonych wojowniczych deklaracji. Złoto nawet kilku oberżystów nie wystarczyłoby, aby rozpalić (tak wielką) pochodnię dobroci i sprawiedliwości. W jego mniemaniu wystarczało już, że zapewniał grupie pościgowej zbrojne ramię, którego tak brakowało. Przykucnąwszy, łypał spode łba pozornie bez trwogi - chociaż z podejrzeniem - na pradawne królestwo wokół niego jak i na szmaragdowych dach ponad nim. Nie sądził, żeby ktokolwiek chciał ich napaść. Sylwetki towarzyszy nie obiecywały łupu, a on sam był w stanie dać co najwyżej ciężkie ciosy. Jednak na wszelki wypadek kusza była przygotowana do posłania podobnego błyskawicy śmiertelnego pocisku.