lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

kitsune · 11-07-2007, 17:56

Rozejrzał się wokół zdjęty najwyższą grozą. Patrzył przez łzy. Dziesiątki młodych dziewcząt umierało na krzyżach w potwornych katuszach. Słyszał skwierczenie ich ciał, czuł woń! Coś jakby szloch wydostał się z jego starczego gardła, gdy dojrzał, ze najmłodsze li nawet czternastu wiosen mieć nie mogły. A potem w stuporze jakimś, ogarnięty strachem i nienawiścią ryknął i spiął kolanami konia. Wrzeszcząc ruszył do przodu, a wierny Glacier, choć parskał i rzucał łbem, to dawał się prowadzić nogami jak na paradzie. Ani chybi śmierć zajrzała w oczy staremu rycerzowi,

„ zajrzała będąc piękną dziewczyną o połowie twarzy zniekształconej przez płomienie. I jak wicher zemsty, niczym miecz Powracającego spadł Archibald de Valsoy między tych, którzy kaźń dzieweczkom zadali. A wielki był gniew rycerza. Pierwsze ciosy rozrąbały ciała katów, wieńcząc je fontannami krwi. Krwi, która nie mogła ni ugasić płonących krzyży, ni rozpaczy i złości de Valsoya. Glacier przemknął przez tłum zbrodniarzy, rozpryskując kopytami krew i błoto. Rumak uwalany ponad pęciny posoką nieprzyjaciół wyszczerzył zęby niczym sam diabeł. A Archibald zawrócił i, wrzeszcząc niczym tabun demonów, runął znów na przeciwników. Niewiele widział przez łzy, rąbał więc na oślep, lecz niemal każdy cios znajdował celu. Rozbijał łby na połowy, odwalał ręce wraz z ramionami. Bez pomiłowania, bez jednego li zawahania! A ciosy odbijały się nieszkodliwie od jego zbroi, tarczy, od karwaszy i nagolenników. A Archibald po raz kolejny stanął w strzemionach i uderzył mocarnie zza głowy półtoraręcznym Frexenetem. I kolejną głowę zdjął z karku. A wrogowie jego, choć liczebnie go przewyższali niepomiernie, struchleli, widząc li w Archibaldzie anioła pomsty wysłanego przez Powracającego. Lecz nie aniołem Archibald był, lecz człekiem. I on poczuł zmęczenie. Ciosy stawały się coraz słabsze, coraz rzadsze. Coraz częściej razy nieprzyjaciół trafiały tam, gdzie zbroja słabsza, gdzieniegdzie ciała dosięgając. A i Glacier, rumak bojowy de Valsoya, ranion był. W wielkiej ciżbie nieprzyjaciół walczyli już nie o zwycięstwo, lecz o karę boską dla zwyrodnialców. I o śmierć. I Archibald de Valsoy wzniósł głowę ku niebiosom i żarliwie jął się modlić, a potem wzniósł się w strzemionach i rzekł: […]”
Rzecz o Archibaldzie Wspaniałym
Klechdy Arish, tom 1.
Wydawnictwo Dragon, Ville-de-Clee 1984, s.329.

… i rzekł:
- - A chuj wam w dupę! Jeszcze was kilku ze sobą zabiorę, skurwysyny!
Słowa zadziorne, odważne, ale chyba bez pokrycia. Bo de Valsoy czuł, że sił brak, a walki końca nie widać. Znaczy widać. Prędzej czy później, któryś z tych bydlaków zabije Glaciera. A bez konia był tylko nieruchawym opancerzonym celem. Mniejsza z tym. Nie odpuści mordercom, choćby miał skonać.

Śmierć zagląda w oczy Archibaldowi Roderykowi de Valsoy.

11-07-2007, 17:56	#28
kitsune Reputacja: 1	Archibald Roderyk de Valsoy h. Pęk Strzał Rozejrzał się wokół zdjęty najwyższą grozą. Patrzył przez łzy. Dziesiątki młodych dziewcząt umierało na krzyżach w potwornych katuszach. Słyszał skwierczenie ich ciał, czuł woń! Coś jakby szloch wydostał się z jego starczego gardła, gdy dojrzał, ze najmłodsze li nawet czternastu wiosen mieć nie mogły. A potem w stuporze jakimś, ogarnięty strachem i nienawiścią ryknął i spiął kolanami konia. Wrzeszcząc ruszył do przodu, a wierny Glacier, choć parskał i rzucał łbem, to dawał się prowadzić nogami jak na paradzie. Ani chybi śmierć zajrzała w oczy staremu rycerzowi, „ zajrzała będąc piękną dziewczyną o połowie twarzy zniekształconej przez płomienie. I jak wicher zemsty, niczym miecz Powracającego spadł Archibald de Valsoy między tych, którzy kaźń dzieweczkom zadali. A wielki był gniew rycerza. Pierwsze ciosy rozrąbały ciała katów, wieńcząc je fontannami krwi. Krwi, która nie mogła ni ugasić płonących krzyży, ni rozpaczy i złości de Valsoya. Glacier przemknął przez tłum zbrodniarzy, rozpryskując kopytami krew i błoto. Rumak uwalany ponad pęciny posoką nieprzyjaciół wyszczerzył zęby niczym sam diabeł. A Archibald zawrócił i, wrzeszcząc niczym tabun demonów, runął znów na przeciwników. Niewiele widział przez łzy, rąbał więc na oślep, lecz niemal każdy cios znajdował celu. Rozbijał łby na połowy, odwalał ręce wraz z ramionami. Bez pomiłowania, bez jednego li zawahania! A ciosy odbijały się nieszkodliwie od jego zbroi, tarczy, od karwaszy i nagolenników. A Archibald po raz kolejny stanął w strzemionach i uderzył mocarnie zza głowy półtoraręcznym Frexenetem. I kolejną głowę zdjął z karku. A wrogowie jego, choć liczebnie go przewyższali niepomiernie, struchleli, widząc li w Archibaldzie anioła pomsty wysłanego przez Powracającego. Lecz nie aniołem Archibald był, lecz człekiem. I on poczuł zmęczenie. Ciosy stawały się coraz słabsze, coraz rzadsze. Coraz częściej razy nieprzyjaciół trafiały tam, gdzie zbroja słabsza, gdzieniegdzie ciała dosięgając. A i Glacier, rumak bojowy de Valsoya, ranion był. W wielkiej ciżbie nieprzyjaciół walczyli już nie o zwycięstwo, lecz o karę boską dla zwyrodnialców. I o śmierć. I Archibald de Valsoy wzniósł głowę ku niebiosom i żarliwie jął się modlić, a potem wzniósł się w strzemionach i rzekł: […]” Rzecz o Archibaldzie Wspaniałym Klechdy Arish, tom 1. Wydawnictwo Dragon, Ville-de-Clee 1984, s.329. … i rzekł: - - A chuj wam w dupę! Jeszcze was kilku ze sobą zabiorę, skurwysyny! Słowa zadziorne, odważne, ale chyba bez pokrycia. Bo de Valsoy czuł, że sił brak, a walki końca nie widać. Znaczy widać. Prędzej czy później, któryś z tych bydlaków zabije Glaciera. A bez konia był tylko nieruchawym opancerzonym celem. Mniejsza z tym. Nie odpuści mordercom, choćby miał skonać. Śmierć zagląda w oczy Archibaldowi Roderykowi de Valsoy. __________________ Lisia Nora Pluton szturmowy "Wierny" (zakończony), W drodze do Babilonu