Ze względu na typ kampanii i uwikłanie BG w służby wywiadowcze i armijne Imperium u mnie stosunkowo często dochodzi do starć większych oddziałów. Pewnie to też kwestia osobistych zainteresowań MG
.
dlatego opracowałem własny, w miarę prosty system rozgrywania walk na podstawie jakiegoś znalezionego w necie. Krzyżuję go ze storytellingiem i jakoś się sprawdza, choć miejscami spowalnia rozgrywkę niestety (może będę musiał go jeszcze bardziej uprościć?). Zasadniczo gracze u mnie dsą albo członkami oddziału albo dowódcami jednego z oddziałów. Tylko raz było tak, że BG dowodził całymi siłami zbrojnymi w antyorczej kampanii , ale i wtedy miał maksymalnie 700 ludzi pod komendą, z czego ok. 500 mięsa armatniego.
Same bitwy planuję dokładnie, by były jak najbardziej widowiskowe. Wydarzenia podczas bitwy dzielę na wydarzenia tła (pocisk armatni wybucha obok graczy,są świadkiem szarży wilczej kawalerii) i kluczowe, w których BG mogą wpłynąć w mniejszym lub większym stopniu na wynik bitwy (pojedynek z dowódcą wrogiego oddziału, zdobycie sztandaru, szansa na flankowanie wrogiej armii etc.) Mi imponuje w RPG obraz bitwy w stylu filmów BBC. Czyli pokazujemy bitwę od prostego pikiniera po głównodowodzącego (podobnie opisał batalię pod Brenną wspomniany wyżej Sapek). Jeden z BG moze być np. dowódcą chorągwi kopijników, kapłan być jednym z medyków w szpitalu polowym, inny wojownik stać murem jako pikinier i muszkieter na zupełnie innym skrzydle armii niż pozostali. To daje MG sposobnoć do naprawdę różnych zagrań, ale ryzyko jest takie, że jak się skupimy na jednym graczu, to pozostali mogą się nudzić, al e i z tego można wybrnąć. Wystarczy pilnować czasu (max. po kilka minut na jednego BG i przechodzimy dalej) lub pozostałym graczom dać NPCów.
Pozdr