- Tego chyba nie było w scenariuszu! - Jęknął Richbert, gdy krępowano mu dłonie. Kiedy Drorg wspomniał o jakichś zarzutach, a Albur przemówił, zupełnie zbaraniał i zamilkł, potakując tylko głową. Czy miał jakiś wybór? Sprzeciwem mógł tylko ryzykować śmierć, a z pewnością znał przynajmniej jedną sztukę, w których nawet najdramatyczniejsze wybory dokonywane przez bohaterów nie miały wpływu na przeznaczenie…

Dzięki temu, że znaleziona przypadkiem srebrna gałka pasowała do drzwi, mogliście wkroczyć do kryjówki pseudowampirów po cichu i bez straty czasu na manipulowanie wytrychami. Żadnej straży nie było, co was wcale nie zdziwiło, gdyż gdzieś z odległej ciemności dobiegały nerwowe odgłosy wskazujące przynajmniej na jakieś zamieszanie, jeśli nie walkę. Nie mieliście teraz czasu na uważne i ostrożne eksplorowanie podziemi komnata po komnacie, jeśli chcieliście wykorzystać element zaskoczenia.

Przeszliście pospiesznie przez pokój, w której latarnie rzucały światło na niedojedzone posiłki zalegające na stole i przewrócone krzesła. W kolejnej pomieszane z potłuczonym szkłem rozlane czerwone wino nie zdążyło jeszcze zaschnąć na kamiennym podeście, na którym znajdował się kościany tron, z podłokietnikami w kształcie węży o rozwartych paszczach.

Cornelius wskazał jeden z korytarzy za tronem, którym ruszyliście dalej. Zatrzymaliście się przed krótkimi schodami prowadzącymi do przestronnej, podłużnej hali. Pochodnie krążące nerwowo w ciemnościach, niczym błędne ogniki, rzucały światło na trzy posągi przedstawiające watedhaviańskich arystokratów w dekoratywnych zbrojach płytowych. Około tuzina pseudowampirów kryło się za dosyć wysokimi podstawami tych rzeźb, wypatrując ataku z lewej strony komnaty, gdzie napastnicy zdążyli sforsować drzwi.

Zaszliście ich od tyłu, a w dodatku was nie zauważyli. Jeszcze. Pośród broniących się nie dostrzegliście Kellima i Rexa, co was zaniepokoiło, ale zauważyliście tego, którego musieli tytułować hrabią...