- Dobrze, przekażemy jej. – odparł George.
Michele uśmiechnęła się paskudnie.
- Musicie iść za mną – Rzekła i pobiegła.
- Myślicie, że tam będą wilcze doły i takie wielkie bale co tak uderzała z boku. - Rzekła diana.
- Raczej sideł na niedźwiedzie i min przeciwpiechotnych. I to może nie być sarkazm. – rzekła Amanda.
Szli przez około godziny, aż znaleźli się na niewielkiej polance z małą chatką. Przed nią stole znajdowały się przedmioty takie jak czekan, palnik, wiertarka, młotek i gwoździe, piła mechaniczna i tym podobne.
- Chyba wiecie co się teraz stanie? – rzekła Amanda.
- Witacie. – rzekła Michele, a potem przełożyła sobie nóż do ramienie i wbiła aż przeszedł na wylot. Potem wyjęła ostrze i rana prawie natychmiast się zagoiła
- Czego nas to uczy? - zapyała Michele
- Że jesteś pojebana? – zapytała Amanda.

- Wyjątkowo mam chęć strzelić ci piątkę Amando. Bo na serio - po co mamy nadwyrężać swoje zdolności regenacyjne dla czegoś takiego? - oświadczyła Jillian. Ledwo przekroczyła próg, a marzyła tylko o powrocie do domu.

- Nie tak łatwo nadwerężyć naszą zdolność regeneracji. Gdy przedszkolu wybiłaś mi mleczaki to przez trzy miesiące co rano musiałam je wyrwać, mi odrastały gdy zasypiałam i nie mogłam wstrzymywać regeneracji. Nie było to przyjemne. – mruknęła Amanda.
- Nie znacie jeszcze pełni możliwości waszych ciał i dobrze abyście je pojęli, zanim umrzecie. – warknęła Michele.

- Sprawianie sobie niepotrzebnego bólu jest niezdrowe. Czy możemy po prostu usłyszeć co nas czeka na tym pożal sie spotkaniu? - oświadczyła wnuczka szamana.

Michele popatrzyła na nich mrużąc oczy.
- Chcę was przygotować to, co was czeka. Większość z was nie brała udziału w walce… Nigdy nikogo nie zabiła, ani nigdy nie straciła – mówiła, ale Amanda jej przerwała.
- Słuchaj. Nie należysz do tego szczepu. Ja i Jill mamy cię za durną pizdę, a to coś znaczy więc nie rokujesz dobrze na naszego mentora… więc… – rzekła Amanda.

- Popieram Amandę! Po raz który... Michelle, miejmy to za sobą, a potem najlepiej spierdalaj do swojego miasta. - burknęła po skrzyżowaniu ramion na piersi. Chwilowo niczego bardziej sobie nie życzyła niż powrotu do domu. No może bardziej, żeby Michelle zniknęła z jej życia.

Amanda uśmiechnęła się ponuro.
- Tak, a jeśli ci się coś roi to… – Amanda podeszła do stołu i podwinąwszy rękaw, wbiła nóż w rękę. Cicho jęknęła, a potem wyjęła ostrze. Rana zaczęła zaraz zasklepiać.
- Wy lepiej tego nie róbcie w tej formie… – wystękała. Michele patrzyła na nich groźnie, ale pozwoliła im odejść.

Amanda stanęła swoim samochodem, używanym fordem
- Kogo podwieźć? – zapytała.

Gdy Jill trafiła do domu, zobaczyła matkę ze znudzeniem gapiącą się w telewizor.
- I jak było? – zapytała.

- Amando, czy mogłabyś mnie odwieźć? Nie chcę wracać z ta walniętą suczą? Za benzynę zwrócę. Abigail, masz jak wrócić? -poprosiła Jillian

W domu
- Dziadkowi należą się reklamacje, a tamtej pindzie strzał w pysk, ale to się nie odlecze. Co z Lloydem i Georgem? Są tutaj?

Na parkingu.
Amanda uśmiechnęła się z przekąsem.
- Jak chcesz to płać , ale wkurzanie tej baby Nie pozwolę na uzurpację stanowiska walniętej suczy. – rzekła smutno się uśmiechnęła. Gdy ruszyli, Amanda dodała.
- Wiesz, że to się na nas zemści?

W domu.
Matka popatrzyła na Jill ponuro.
- Pojechali zaraz po was, trochę się wystraszyli awantury. A dziadkowi… Cholera, odpuściłam mu… - rzekła z goryczą.

Na parkingu
- Chwilowo nie żałuję, a Ty?

W domu
- Och, mówili coś? A co do Dziadka, to gdzie jest? To go docisnę