- Wobec tego nie zostawiaj mnie samej, a ja nie będę musiała cię szukać. - Zaniepokoiła się widząc jego smutne spojrzenie. Co się działo z jej Gerge? Może jednak ucierpiał nad rzeką, ale nie chciał powiedzieć jak? Przymknęła oczy gdy dotknął jej policzków. Jego dłonie były przyjemnie ciepłe i co nieco ogrzewały jej zmarznięte ciało. - Bez ciebie już dawno bym zginęła, więc dbaj o siebie, dobrze?

Otworzyła oczy i spojrzała na mężczyznę z uśmiechem.
- Może jak się pospieszymy uda mi się dostać co nieco ciepłej wody by się ogrzać. Ach! Mogłabym nam też zrobić wywar z ziół! Spytajmy brata czy idzie z nami. Powinien być na korytarzu.

Szpital.

Fyodor uchylił lekko drzwi, w myślach dziękując za to, że nie skrzypnęły. Cień korytarza skrywał go nadal dość skutecznie. Choć tak naprawdę nikt z trojga obserwowanych ludzi nie zwracał na niego uwagi.

Dziecko zwróciło największą uwagę Czerwonego brata. Było blade. Miało podkrążone oczy. Reagowało na bodźce, jednak z opóźnieniem. Czytał o czymś takim w swoim klasztorze. To dziecko miało symptomy takie, jak występujące u ludzi, w których umyśle ingerował Zły. Straszne, gdyż dziecko jest szczególnie podatne na takie ataki.

Stary inkwizytor zaczął szukać w głowie konkretnych przyczyn. Słyszał, że wampiry mogą wysysać wolę życia wraz z krwią ze swych ofiar. Czarownice zaś potrafią manipulować wspomnieniami innych ludzi. Niestety z tej odległości, w ciemnej szpitalnej izbie nie mógł powiedzieć nic więcej.

Jego usta zaczęły składać się do bezszelestnej modlitwy. Przymknął oczy, a gdy otworzył je ponownie dziecko ukazało mu się już zupełnie inaczej. Nie było ochrzczone. Choć nie powinno to dziwić, bo przecież nie miało jeszcze nawet pięciu wiosen. Być może dlatego Zły wybrał je, do swojego ataku.

Rzut oka na pozostałą dwójkę nie był aż tak łaskawy dla inkwizytora. Kobieta była chrześcijanką. Cyrulik zaś nie.

Milczący na korytarzu nie mógł się już niczego więcej dowiedzieć.

Wtedy właśnie otworzyły się drzwi, z których wyszła zakonnica i jej towarzysz. Mężczyzna z kapturem miał przy pasie długie ostrze. Z pewnością nie wyglądał na inkwizytora. Choć bez wątpienia on i Anna byli dobrymi chrześcijanami.

Z drugiej strony korytarza pojawiła się kolejna zakonnica. Niosła ze sobą sporej wielkości świecę.

- Siostra Anna? Chwalcie łaskę Pana, bo oto skrzyżował nasze drogi. Jestem siostra Joanna. Czekałyśmy na siostrę w opactwie. Chodzi o koło modlitewne Dominikanek. Opat powiedział, że siostra przybywa z samego Cesarstwa, żeby przewodniczyć naszym spotkaniom modlitewnym.

Młoda kobieta, która ukazała się Fyodorowi jako gorliwa chrześcijanka miała miły dla ucha głos. Na moment Reznov przestał myśleć o wyprawie na plebanię.


Plebania.

Franciska robiła wszystko, żeby zaprezentować się z jak najlepszej strony. Chodź to co działało na zwykłych mężczyzn zdawało się nie robić żadnego wrażenia na księżach.

Szybko cztery służące zaczęły wnosić kolejne potrawy. Żadna się nie wyróżniała ani urodą, ani wybitną inteligencją wymalowaną na twarzy. Za to rozwiały się wątpliwości Francisci w kwestii tego skąd czterej kapłani mieli suknię. Najpewniej otrzymała jedną z prywatnych zasobów służek. Wątpiła, żeby sukienka została oddana dobrowolnie. Choć była niczym przy jedwabiach Włoszki, to dla kobiet z ich stanu musiała być małym skarbem.

Ksiądz Lui okazał się Luisem, choć Polakom łatwiej było zapamiętać Lui. Przybył tu, ponieważ jego powołaniem było od zawsze nawracanie niewiernych. Na grzeczną uwagę Szymona, że Niewierni są bardziej na wschód i północ Luis stwierdził, że nie mógłby ruszyć aż tak daleko na misję, gdyż nie wyobraża sobie życia w dziczy bez kąpieli.

Wywołało to ogólne rozbawienie.

Szymon od pierwszych skrzyżowanych spojrzeń cały czas wodził wzrokiem za Włoszką. Znała ten typ męskich spojrzeń. Oto ona, gorliwa inkwizytorka. Wierna żona statecznego kupca. Właśnie ona wodziła na pokuszenie biednego duchownego.

W między czasie okazało się, że Biskup Gunter nie uczestniczy w kolacjach. Cenił sobie post, jako umocnienie duszy poprzez osłabienie ciała. Trudno było to zrozumieć w czasie delektowania się kaczką pieczoną w żurawinie. W tej chwili przebywał na przykatedralnym cmentarzu w krypcie biskupiej. Tam otoczony szczątkami swych poprzedników prosił o łaskę w przewodzeniu swoim owieczkom z całej diecezji.

Właśnie przy tej okazji ksiądz Tomasz opowiedział o obrazach. Przedstawiały czterech poprzednich biskupów diecezji płockiej. Piąty obraz przedstawiał Hiszpana, Enrique Auditore. Biskupa w Santiago de Compostela. To właśnie ta katedra znajdowała się w tle, a Francisca postanowiła zapamiętać na przyszłość charakterystyczny rys owego kościoła.

Ksiądz Janusz praktycznie się nie odzywał. Obserwował jednak Włoszkę nieufnym wzrokiem. Coś go gryzło, lub coś ewidentnie nie odpowiadało mu w jej zachowaniu.

Anna uśmiechnęła się niepewnie. Wcześniejsza rozmowa z Gerge wywołała w jej głowie wiele obaw i czuła wewnętrzną potrzebę by odciąć się i pozwolić sobie na ułożenie tego wszystkiego. Potrzebowała wsparcia Ducha Świętego i Przenajświętszej Panienki... i ciszy. Chwili wytchnienia po podróży i poszukiwaniach. Widać jednak Pan miał dla niej inny plan.

Ktoś źle opisał siostrze Joannie cel jej podróży. Z tego co zrozumiała opat. Jednak czemu miałby to zrobić? Może zaszła jakaś pomyłka? Może to nie o nią chodziło. Czuła jak chłód zaczyna jej coraz bardziej doskwierać. Przemoczone ubrania lepiły się do zziębniętego ciała. Do tego ta pustka po tym jak Gerge ją objął jeszcze potęgowała te doznania, wywołując w niej lekkie dreszcze.

- Siostro Joanno, musiało zajść jakieś nieporozumienie. - Mówiła powoli, pozwalając by jej głowa przeszła z łaciny, której używała przy rozmowie z Gerge, na polski. Czuła, że wraz ze zmęczeniem przychodzi jej to coraz trudniej. Zerknęła na Gerge i na brata Fyodora ale szybko powróciła wzrokiem to stojącej przed nią kobiety. Musiała jej wytłumaczyć, a nazajutrz omówić tę sprawę z opatem. - Z przyjemnością, wesprę siostry swą modlitwą ale zostałam wezwana do Płocka do pomocy komu innemu. Czy jest możliwość, że szuka siostra innej osoby?

Kobieta tytułująca się siostrą Joanną nie ustępowała.
- W zasadzie to już nam dość sprawnie idzie slużba ku chwale Pana. Nie chodzi przecież o zostanie naszą przeoryszą. Chodzi tylko o wspólną modlitwę. Niech siostra ustali tylko kiedy i gdzie możemy się spotkać, żeby wspólnie pokontemplować mękę i śmierć Jezusa Chrystusa. Dotychczas spotykamy się po porannej mszy w katedrze. Gdyby siostra do nas jutro dołączyła? Mogłaby zabrać swych towarzyszy. Nie ważne jaki cel przewidział dla nas Pan, ważne, żeby rankiem pomodlić się o jego powodzenie.

Zdawała się zignorować obu mężczyzn, a kolejne słowa wypadały z jej ust coraz szybciej.

Anna przyglądała się siostrze, nie do końca wiedząc co ma powiedzieć. Po jutrzni mieli mieć konklawe. Nie mogła przewidzieć jaką decyzje podejmą inkwizytorzy. Czemu opat przekazał siostrze Joanne takie informacje? Czy istniała możliwość, że nie wiedział o działaniach inkwizycji? Prawdą było, że niewiele osób o nich wiedziało. Wszyscy kroczymy w mroku, wyglądając z utęsknieniem światła Pana.

- Po jutrzni spotykam się z mymi towarzyszami i po tym spotkaniu będę mogła podjąć jakieś decyzje. - Anna uśmiechnęła się do siostry wyciskając z siebie wszystko co tylko była w stanie, by ten uśmiech był ciepły i pełen życzliwości. Ta kobieta byłą tak jak i ona służącą Pańską. Chciała ją wesprzeć z całego serca. Mimo tego zimna. Tej wilgoci. - Przekaże siostrze wieści jak najszybciej, czy to kogoś posyłając czy osobiście. Zaproszę też mych towarzyszy na wspólną modlitwę.

Chciała się ogrzać, jednak to chyba nie był czas dla niej. Spojrzała na brata Fyodora.
- Czy uda się brat z nami do braci Dominikanów na spoczynek? Pora już późna. - Nie chciała swą postawą zdradzić jak bardzo tego potrzebuje. Zbliżał się trudny czas i musiała być silna.

Anna speszyła się. Czy mógł na nią liczyć? Bardzo chciała pomóc, niezbyt wiedziała jakie informacje miałaby uzyskać od biskupa bo nawet nie widziała listów, do tego... niezbyt przepadała za rozmawianiem. Opuściła wzrok starając się uporządkować myśli.

Widziała jak Fyodor przed chwilą rozmawiał z tymi ludźmi, ale kim właściwie byli. Czy powinna ryzykować swoje zdrowie, by udać się tam gdzie prawdopodobnie nic nie uda się jej uzyskać. Prawdą było, że życie jej leżało w dłoniach Pana, ale... Może brat nie znał się na zdrowiu ludzkim i powinna go chociaż uprzedzić.

Po chwili milczenia podniosła wzrok na Fyodora.
- Bracie, wiesz że bardzo chciałabym pomóc. Czuję jednak, że jeśli nie odpocznę i nie postaram się o to by spożyć wywar z właściwych ziół, ryzykować będę chorobą. - Zawahała się. Nie chciała być samolubna, ale bała się że jej brak może osłabić i tak ich wątłe siły. Niby nie była wojownikiem... była nawet bardzo słaba, ale zawsze powtarzano jej to co powiedział dziś brat Walter: "Każda osoba się liczy". Ścisnęła rękaw habitu, wyciskając z niego odrobinę wody. Kusiło ją by spojrzeć na Gerge, poszukać w jego spojrzeniu jakiejś podpowiedzi, ale czuła też że to decyzja między członkami konklawe. - Obawiam się, że biskup może mi nie zdradzić zbyt wiele, szczególnie iż pora późna, a... - Podniosła na Fyodora pytający wzrok, powstrzymując lekkie drżenie ciała. - Czy moja osoba nie będzie jutro potrzebna?