Moja propozycja jest taka byśmy po prostu zwiewali, a nuż się uda i dolecimy do tego narożnika, za którym wcześniej zniknął nam niemiec.

To w takim razie zrezygnowałbym z rękoczynów wobec Gabrielle i skupił się na dobyciu przydatnego przedmiotu i oświetleniu miejsca akcji. Tak szczerze, to sięgnięcie po latarkę powinno być automatyczną reakcją Johna na nagły blackout... pewnie, gdyby nie ten odgłos turlającego się granatu, John to właśnie by zrobił :)
A zatem tak to właśnie będzie wyglądać - dobycie latarki, włączenie i na pełnej korbie w kierunku drzwi :)
Aha... zamiast "PADNIJ!" John wrzaśnie "WYCOFAĆ SIĘ!!!" (w angielskim oryginale "FALL BACK!!!"). Lecę zedytować posta :)

EDIT: Aiko, sądzę, że samo schowanie się za narożnik niewiele nam da. Jeśli granat wyląduje na zakręcie korytarza, tak czy owak impet wybuchu pójdzie w każdym kierunku... sądzę, że po prostu powinniśmy jak najszybciej znaleźć się za tymi nieszczęsnymi drzwiami :)

Jest ciemno, to wcale nie musi być granat :D a narożnik na pewno tam jest :)

Nie wiem, czym ten Niemiec w nas rzucił, ale spóźniony prezent na Walentynki to to na pewno nie jest :twisted:
Chcesz ryzykować i zostać w korytarzu albo biec w stronę, z której ten przedmiot nadleciał?

jak już pisałam według mnie uciekamy jak najdalej :) chciałam tylko wtrącić optymistyczny akcent ;)

No to wiejemy do drzwi... i trzymamy kciuki za nasze szczęście :)

- Ale jesteście właśnie na tym narożniku.



- Dobra, dobra, nie czituj mnie tu, od czitowania to ja tu jestem :) Dobycie przedmiotu to dobycie przedmiotu. Czyli dobywa się przedmiot i nie robi się w tym czasie nic innego np. rękoczyny czy bieg. Czyli jeśli reszta by biegła a John dobywał przedmiotu to właściwie zostałby z tyłu.

- Z edytą okrzyku spoko.


- No jakoś tak. W okolicach narożnika większość/całość korytarza jest w zasięgu wybuchu granatu.



- No to jak? Bo dwie opcje widzę albo do drzwi albo jak najdalej. Albo niech każde z was podeklaruje za swoją postać i tyle :)

Tak coś czułem. Zresztą podobnie pisałeś kilka postów wyżej.

Saaaay whaaaat? :o
Jak mogę czitować zasady, jeśli ich nawet nie znam? \'|

No, to skoro tak stawiasz sprawę, to chyba wrócę do poprzedniej wersji - nie ma czasu na odpalanie latarki, szukanie drzwi i tym podobne bajerotryski. Brać trza nogi za pas, ot co.

John jak zawrzasnął, tak i zrobi.

Może to zabrzmi metagrowo, ale rozumuję tak: jeśli biegnąc rozwinę chociaż 18 km/h, to w sekundę pokonam 5 metrów. Potrzebuję czterech sekund, aby w ogóle nie przejmować się "wzornikiem wybuchu". John ma ponadprzeciętną siłę i refleks, a w sprincie liczy się szybki start (Refleks) i mocne mięśnie nóg (Siła). Powinien dać radę.

Dobra. Jak to mówią w "Milionerach" - ostatecznie: John rzuca się sprintem w przeciwnym kierunku, z którego leci granat, wiejąc najdalej, jak potrafi. Jeśli może złapać Gabrielle po drodze, to to robi, jeśli nie, to trudno. Na pierwszy odgłos wybuchu - rzut szczupakiem na glebę.

Co ma być, to będzie. Nadzieja umiera ostatnia.

- No to jeszcze bym chciał wiedzieć co na taką sytuację robi Gabrielle :)

Mój post jutro wieczorem.
Boję się, że najlepsze co teraz możemy zrobić z bosmanmatem, żeby jakoś odzyskać "paczkę" to zacząć strzelać.