Tamarie stanęła na nogi dopiero po wspaniałym działaniu eliksiru leczącego rany. Głównie były to obrażenia wewnętrzne, ponieważ miała niebywała zdolność regeneracji wszelkich zranień, lecz ta niestety nie działała te, które zdołały przebić jej naturalny pancerz. Jej podejrzliwość narastała z każdym krokiem prowadzącym do wnętrza wieży. Energia emanująca z tego miejsca mrowiła w nieprzyjemny sposób jej skórę. Musiała się wysilać, by jej ciało nie straciło integralności ze światem materialnym, bowiem czuła, iż łącze z Sadimem było niestabilne.

Widok jakiegoś-tam-szkieleta wcale ją nie zdziwił, a wręcz przeciwnie - spodziewała się go lub czegoś zdecydowanie gorszego. W końcu była to prawdpodobnie pracownia jakiegoś przeklętego maga, a z takowym miała już styczność i jako człowiek, i jako Eidolon. W drugim przypadku już sporo się wycierpiała. Nie chciała o tym myśleć, ale emanacja wieży przywracała wspomnienia.
Przysunęła się jedynie bliżej swojego mistrza.

* * *

"Nieumarły szkielet - twór magii nekromanckiej scalającej kości istoty wcześniej żywej. Czasami kontrolowany przez nekromantów, a tak to zazwyczaj wypadek przy pracy".

Takie słowa kiedyś wyczytał Sadim w jakiejś beznadziejnej księdze nawet nie nadającej się do używania w trakcie nauki mającej przynosić efekty. Zainteresowała go jednak jedna rzecz - był to twór czarodziejski, czyli jeśli ich nie zaatakował... Właściciel prawdpodobnie wciąż żyje. Po słowach Szarańczy zaczął inkantować magiczną formułę wykrycia magii. Tamarie zaczęła przekomarzać się z paladynem, a w tym czasie półelf dokonał interesującego odkrycia.
Drzwi były zapieczętowane zaklęciem Wampirycznego dotyku.
Kto do cholery pieczętuje drzwi wampirycznym dotykiem?
Spodziewał się czegoś bardziej zabójczego albo zniechęcającego do interakcji z przeszkodą, w sumie by na jedno wyszło, ale na pewno nie chciał tego dotykać.
Nie mógł odmówić jednak pewnej rzeczy tej pułapce - była zastawiona przez zdolnego czarodzieja.

Wszystko by było w porządku, gdyby nie aura magiczna, która wręcz eksplodowała z jakiegoś punktu pod nimi. Przywoływacz zachwiał się i prawie by padł jak długi, gdyby nie Tamarie. Miał nadzieję, że tylko on tak miał, jednak z Szarańczą zaczęło się dziać coś gorszego, a świadczyły o tym jej krzyki. Wszystko zaczęło latać w kółko jak na szaleńczej karuzeli. Świst i szelest kartek robił się wręcz oszałamiający. Trzaskanie mebli dodatkowo wzmagało lęk. Gdyby nie refleks półelfa, to latające sobie z zawrotną prędkością grube tomisko by uderzyło go prosto w twarz. Oglądał on jedynie tą scenę z niejaką fascynacją, ale też niepokojem. Doszukiwał się jakichkolwiek oznak możliwości przeciwdziałania przekleństwu męczącego Szarańczę, ale nic nie był w stanie dostrzec.
Miał wrażenie, że w tej wieży to, co się z nią dotychczas działo, może zostać zdecydowanie wzmocnione. Trzeba było się mieć na baczności. Gdy aasimarka oraz elf wyszli z wieży, Sadim odezwał się w stronę Logana.
- Wygląda na to, że duchy są tu przyciągane jak ćmy do latarni w nocy - rzekł paladynowi i spojrzał na szkielet - Mam wrażenie, że ktokolwiek to stworzył, to może nas przez to obserwować...
Paladyn skinął głową rozumiejąc aluzję, po czym ruszył w stronę ożywieńca i jednym potężnym ciosem zgładził go. Szkielet rozsypał się w stertę kości, tuż obok sterty śmieci, którą sam pozamiatał.
- Z jakiegoś powodu zrobiło mi się smutno - zaśmiał się cicho rycerz, spoglądając na swój potężny młot.
- A mi wcale - wzruszyła ramionami Tamarie i spojrzała na swego mistrza.
- To co robimy? - zapytała intensywnie się w niego wpatrując.
Sadim przygryzł wargę myśląc nad ich aktualną sytuacją, kiedy nagle wpadł na genialny pomysł. Postanowił otworzyć drzwi, póki Markas ich nie tknął.
- Tamarie. Będziesz wściekła - ostrzegł ją i zaczął uwalniać magię wiążącą kobietę z tym światem.
- Co? Cholera! Co ty...?! - zdążyła wypowiedzieć i zniknęła w kłębie srebrno-niebieskiego błyszczącego pyłu.
Przywoływacz z zagadkową miną wpatrywał się w drzwi. Przekrzywił lekko głowę i zaczął wymawiać jakąś inkantację, której paladyn w życiu na uszy nie słyszał. Poczuł jak mu ciarki przeszły po plecach kiedy wrota do niższych planów otworzyły się przed nim, a z nich wyszedł nie kto inny jak...
Lemur.

Była to kreatura, której sam widok budził mdłości. Jej rozlane, wielkie cielsko tworzyło coś na kształt bezkształtnego gluta z krzywymi rękami i wielką paszczą otwierającą się bezmyślnie na otoczenie. Na jej "brzuchu" ciągle formowały się jakieś okropne twarze udręczonych istot tylko po to, by zniknąć za chwilę zastąpione inną okrutną mimiką.

W języku piekieł wydał mu krótki rozkaz otworzenia drzwi. Istota piekielna, pod naciskiem zaklęcia wiążącego, rzuciła się do wykonania rozkazu.
Gdy dotknęła klamki zaniosła się przeraźliwym skrzekiem, jej ciało zaczęło wiotczeć i rozpadło się na kawałki, po czym najzwyczajniej w świecie zniknęło.
- Zaklęcie rozładowane - skomentował bez emocji Sadim.

Dosłownie chwilę później w wieży zjawiła się wyrocznia wraz z barbarzyńcą ciągniętym siłą za rękę. Przywoływacz popatrzył na Logana, wzruszył ramionami i poszedł za resztą.

Lodowaty podmuch wiatru uderzył w twarze awanturników, kiedy Szarańcza otworzyła drzwi prowadzące do znajdujących się pod wieżą lochów. Po chwili wahania, ruszyli krętymi schodami na dół, które głośno skrzypiały przy każdym stawionym kroku, tak jakby miały zaraz się pod nimi zerwać.
Największe problemy w poruszaniu się miał Brog, którego wielki brzuch ledwo zmieścił w przejściu, a stopnie okazały się zbyt małe dla jego zdecydowanie zbyt dużych stóp. Na całe szczęście, schody musiały być wzmocnione magią, albowiem nie ugięły się nawet pod znacznym ciężarem ogra, choć zdawały się być kruche.
Schodząc na dół, awanturnicy trafili do długiego, ginącego w ciemnościach korytarza, który zmusił ich do rozpalenia pochodni. Blask ognia przegonił zaległe cienie, odsłaniając długie podziemne przejście, które wydawało się ciągnąć w nieskończoność. Na wykutych w litej skale ścianach tunelu, wymalowane były niepokojąco wyglądające czaszki, a z pojawiających się co rusz kamiennych kolumn wystawały przerażające rzeźby, które wydawały się groźnie łypać na przechodzących obok intruzów, tak jakby ich obecność była tu niemile widziana.
Niewzruszeni tym widokiem awanturnicy ruszyli przed siebie korytarzem, który z każdym krokiem stawał się coraz szerszy, aż w pewnym momencie stał się na tyle szeroki, że byli w stanie ustawić się w jednej linii wraz z masywnym Brogiem. Strop też wydawał się być coraz wyżej od ziemi położony i nawet ogr mógł już swobodnie poruszać się bez potrzeby garbienia się co rusz.
Poza przebiegającymi pod stopami szczurami, niektórymi rozmiarów małego kota, w zasięgu wzorku nie było żadnej innej żywej istoty, lecz mimo to nikt nie odważył się rozluźnić uścisku na rękojeści miecza - nie po tym co doświadczyli przed wejściem do wieży, ani tym bardziej w jej wnętrzu. Wiedzieli, że gdzieś w tym obskurnym, cuchnącym zgnilizną miejscu, znajdowało się źródło magicznej mocy, która oplatała las swym spaczonym dotykiem.

Loch bardzo szybko okazał się być rozległym labiryntem pomieszczeń i korytarzy, które mogły rozciągać się przez wiele kilometrów pod tajemniczą wieżą. Niezbyt zadowoleni z perspektywy zgubienia się w tych podziemiach, żądni przygód awanturnicy parli naprzód, przeganiając pochodnią gęste ciemności i co krok odsłaniając cuda budowniczych tego miejsca.
Po pewnym czasie trafili do szerokiego na blisko dziesięć metrów korytarza, usłanego posążkami różnorodnych, przerażających istot, które ustawione były w szeregu po obu stronach przejścia. Brog bez słowa podszedł do pierwszego z brzegu posągu i jednym silnym zamachnięciem oburęcznego miecza rozbił go w gruz, upewniając się tym samym, że nie jest to kolejny podstępnie ukryty gargulec.
Zachęceni czynem ogra awanturnicy ostrożnie ruszyli przed siebie, mijając po drodze kolejne wielkie rzeźby, które przedstawiały egzotyczne bestie z królestwa Podmroku, wiele z nich kompletnie im nieznanych. Właściwie to tylko jedna wydawała się być znajoma; była nią masywna pantera z dwoma ogonami skorpiona, na którą Lorath i Szarańcza mieli nieszczęście natknąć się wcześniej w dziczy.

Na końcu długiego, usłanego posążkami holu, znajdowały się niewielkie drewniane drzwi z zakratowanym okienkiem. Poszukiwacze przygód zbliżyli się do nich z należytą ostrożnością i wyjrzeli przez wizjer do następnego pomieszczenia.
Był to stosunkowo nieduży, kwadratowy pokój, wewnątrz którego znajdowały się rozmaite narzędzia tortur. Na samym środku pomieszczenia ustawiona była szeroka ława do rozciągania kończyn, nieco dalej ustawione było wahadło zwane strappadem, a pod ścianą znajdowała się żelazna dziewica, której przypominające sarkofag wnętrze zostało szczelnie zamknięte.
Na ułożonych wzdłuż ścian półkach i stolikach ułożone były w jednym szeregu rozmaite, drobne narzędzia służące do zadawania niewyobrażalnego bólu; niektóre z nich wciąż były pokryte zaschniętą krwią.
Ślady obecności więźniów były tu widoczne na każdym kroku - przykute do ścian szkielety były ponurym świadectwem tego co miało tu miejsce w przeszłości, a leżąca na ławie do rozciągania sprzączka musiała należeć niegdyś do członka straży miejskiej w Stonebrook, co potwierdzał jej unikatowy kształt wzorowany na godle królestwa.

Stanowczo, ale zarazem ostrożnie, awanturnicy zdecydowali się wejść do środka.

Szarańcza stąpając uważnie rozglądała się na wszystkie strony. Podziemia, mimo swego mroku i niepokoju, jaki wzbudzały, wywarły na niej niemałe wrażenie. Szła dalej z rozdziawioną lekko buzią i starała się niczego nie dotknąć, choć musiała przyznać, że bardzo ją korciło, by wszystko wymacać; jak dziecko.
Kiedy znaleźli się już w sali, jej zadziwienie jedynie narosło, a pewne kwestie stały się jasne. Wiedziała już, skąd tutaj tyle posępnych dusz.
- No nieźle… Teraz już wiem, kim była postać z mechaniczną żuchwą - objęła się rękami, a na jej skórze pojawiła się gęsia skórka. Okropne wspomnienie tej przerażającej twarzy, powróciło napawając ją strachem.
- Ponoć to stąd najsilniej bije magią, więc przydałoby się znaleźć przedmiot i go zniszczyć… Czy cokolwiek to jest. Chyba - powiedziała niepewnie cichym głosem.
- Dobry pomysł - odezwał się Sadim z odrazą przyglądając się otaczającym go narzędziom tortur. Chciał jak najszybciej wydostać się z tego miejsca, lecz wszystko wskazywało na to, że reszta jego towarzyszy będzie chciała uważniej przyjrzeć się znajdującym się w pomieszczeniu machinom. Półelf zakrył twarz pod kapturem swego podróżnego płaszcza i skupił się na tkaniu wieszczącego zaklęcia, które mogłoby ujawnić obecność znajdujących się w pobliżu magicznych przedmiotów.
W chwili, gdy z jego ust spłynęły pierwsze słowa tajemnej inkantacji, coś mocno wstrząsnęło stojącą pod ścianą żelazną dziewicą. Wszyscy natychmiast podskoczyli i cofnęli się o kilka kroków, bez wahania sięgając za broń.
Po chwili ciszy, wieko przerażającego sarkofagu otworzyło się z hukiem, wypuszczając ze swego wnętrza bezkształtną masę mięsa i kości, która na oczach awanturników zaczęła formować się w przypominający golema twór.
Najpierw kształtu nabrały potężne łapy, które zakończone były ostrymi jak katany kościanymi szponami, zdolnymi przeciąć w pół rosłego człowieka jednym silnym cięciem. Nieco później pojawiły się zakończone czaszkami nogi, które były wielkości pnia dębu. W końcu bestia nabrała kształtu, osiągając rozmiar rosłego ogra, a gdy na sam koniec ukształtował się aparat gębowy, monstrum głośno zawyło. Dudniący, wykręcony przez nieludzkie cierpienie głos echem odbijał się od ścian korytarzy w dalszej części podziemnego kompleksu.

Na widok wyłaniającego się z żelaznej dziewicy monstrum, pierwszy zareagował Sadim, który skupił się na tkaniu kolejnego zaklęcia, energicznie gestykulując w powietrzu, a gdy magiczny zaśpiew dobiegł końca, z koniuszków jego palców wystrzeliła lepka ciecz, która oplotła nogi potwora.
Ułamek sekundy później Tamarie spadła na golema z niepokojącym błyskiem w oczach. Wojowniczka ściskała oburącz potężny miecz, którym zamachnęła się w stronę nóg bestii. Ostra jak brzytwa klinga rozbiła osłaniające stopy czaszki i zatopiła się w ciele ożywionego za pomocą nikczemnej magii konstrukta, lecz mimo iż cios był zdolny przepołowić człowieka, wydawał się nie robić najmniejszego wrażenia na sięgającym stropu przeciwniku.
Golem zawył głośno w odpowiedzi, tak iż awanturnicy skrzywili się pod siłą jego potężnego głosu, po czym zamachnął się zakończoną szponami pięścią w stronę zbliżającego się za wojowniczką Loratha. Z wnętrza jego dłoni wytrysnęły długie, ostre jak brzytwa kości, które oplotły barbarzyńcę i przygwoździły go do ziemi, zaciskając się boleśnie wokół jego torsu.
Elf poczuł jak kościane więzienie miażdży mu klatkę piersiową. Nie mógł oddychać, wrzasnął z bólu, a później próbował wolną ręką rozbić zatrzaskującą się na nim pułapkę, lecz na niewiele się to zdało. Z pomocą przybył paladyn Logan, który swoim magicznym młotem starał się rozbić zaciskające się wokół torsu Loratha kości, lecz były one zbyt wytrzymałe.
Markas minął siłujących się mężczyzny i natarł na golema, zatapiając ostrza obu mieczy w jego przedramieniu. Cios nie wywarł jednak najmniejszego wrażenia na przeciwniku, które bez trudu zrzucił z siebie łotrzyka i jednym silnym ciosem posłał go na przeciwległą ścianę. Markas odbił się boleśnie od muru, lecz na całe szczęście jego skórzany pancerz pochłonął w dużej mierze siłę uderzenia.
Stojąca na tyłach pomieszczenia Szarańcza skupiła się na wezwaniu mistycznych mocy, które prześladowały ją od czasów dzieciństwa, a które doskonaliła przez następne dziesiątki lat. Po chwili, przed golemem otworzył się portal prowadzący do zaświatów.
Z wiszącej w powietrzu zielonej tafli wyłonił się poskręcany ze strzępów ciał, przerażający kształt, który natychmiast rzucił się na monstrum. Zombie trafił przeciwnika zakończoną pazurami pięścią i zaczął wgryzać się w ciało golema, lecz ten odpowiedział mu jednym silnym ciosem, który odrzucił go do tyłu.
Widząc tarapaty w jakich znaleźli się jego towarzysze, Brog ściągnął z pleców potężny oburęczny miecz i z głośnym okrzykiem zaszarżował na golema z takim impetem, że obaj z hukiem wbili się w ścianę.
Siła uderzenia odrzuciła stojącą obok Tamarie, która widząc brak efektów postanowiła upuścić swój miecz. Stanąwszy naprzeciw walczącego z ogrem przeciwnika, jej dłonie zamieniły się w długie ezoteryczne szpony, którymi natarła na golema rozrywając jego wnętrzności.

Tymczasem Sadim skupiony był na tkaniu kolejnego zaklęcia. Po zakończeniu inkantacji z jego dłoni wystrzelił strumień zielonego kwasu, który pomknął na spotkanie z golemem, lecz ten zajęty walką z Brogiem i Tamarie, nieświadomie uchylił się w ostatniej chwili przed zaklęciem, które rozbiło się o ścianę za nim. Półelf zaklął obficie pod nosem i sięgnął ręką do sakiewki po magiczne komponenty dla kolejnego czaru.
Widząc jakie zagrożenie stanowi dla niego uzbrojona w pazury wojowniczka, golem odepchnął od siebie ogra, z którym się mocował, po czym wziął zamach zakończoną ostrymi szponami ręką. Tamarie próbowała odskoczyć, lecz była niewystarczająco szybka i siła ciosu obróciła ją w powietrzu, zastawiając na jej plecach głębokie szramy. Poważnie ranna wojowniczka upadła na ziemię, ciężko dysząc.
Nieco dalej Logan i Lorath wciąż mocowali się z okalającą barbarzyńcę kościaną klatką. Tym razem jednak paladyn zdecydował się uderzyć mocniej młotem, który osłabił kości, pozwalając rannemu elfowi wydostać się z pułapki. Rycerz podniósł towarzysza z ziemi i razem natarli na golema, zasypując go dziką furią ciosów. Oblężone ze wszystkich stron monstrum powoli ulegało sile awanturników, którzy na widok słabnącego przeciwnika jeszcze bardziej przyśpieszyli tempa.
Osłabiony siłą ciosu Markas powoli podniósł się spod ściany i chwycił za leżące nieopodal miecze, które wcześniej wypuścił z rąk, po czym zaszedł golema od tyłu, aby móc wbić mu klingę w jakiś punkt witalny. Stwór był jednak poskręcany z dziesiątek martwych ciał i nie zachwiał się pod żadnym z ciosów łotrzyka, tak jakby w ogóle nie odczuwał bólu. Markas za to musiał po raz kolejny zdobyć się na unik, aby nie zostać rozsmarowanym na ścianie.
Leżąca na skąpanej we krwi podłodze, Tamarie postanowiła raz jeszcze zaatakować golema, ówcześnie przekazując telepatycznie swój plan Sadimowi, który próbował ją powstrzymać, lecz ta nie posłuchała go. Wojowniczka powstała z ziemi i zaszarżowała na monstrum, które tylko czekało na jej atak. Kobieta widziała wznoszącą się, zakończoną kościanymi szponami pięść golema, lecz mimo to nie zatrzymała się. Natarła na wroga i z całym nadanym przez nogi impetem wbiła swoje eteryczne pazury w jego ciało.
Potwór w odpowiedzi zamachnął się w jej stronę, lecz jego szpony napotkały tylko powietrze - Tamarie rozpłynęła się na wietrze, pozostawiając po sobie niewielką mgłę, a wszystko to dzięki magii Sadima, który odesłał ją z powrotem do jej planu istnienia.

Ten chybiony cios sprawił, że golem zachwiał się i przewrócił się na śliskiej cieczy, którą na początku starcia posłał mu pod nogi półelf. Widząc nadarzającą się okazję, Brog chwycił mocniej oburącz za swój miecz, po czym wbił jego klingę głęboko w plecy przeciwnika, przyszpilając go do podłoża. Reszta awanturników wyładowała wtedy na nim cały swój szał, zostawiając z golema nierozpoznawalną stertę kości i mięśni.

Zdeptana, pocięta na kawałeczki papka leżała na podłodze podziemnej komnaty wieży, i tylko odrażający odór zgniłego ciała mógł świadczyć o tym, że jeszcze chwilę temu, stanowiła ona zdolnego do morderczej walki golema. Lorath jak zwykle nie pamiętał walki. Instynkt, waleczny szał, który go opanowywał w chwilach zagrożenie, stał się już dla niego rutyną. Jak również ból. Ciężkie rany w prawdzie mogły świadczyć o czynnym udziale w walce, jednak i o bezmyślności oraz szaleństwie jego żądnego krwi alter ego.

Raptem poczuł zasklepiającą jego rany energię. Uczucie to było dla niego nazbyt znajome. Szarańcza znowu bez pytania zajęła nim oraz resztą okaleczonej w walce drużyny. Wszystko obracało się dla Loratha w pewien schemat - pojawia się przeciwnik, on rzuca się na niego, traci kontrolę, budzi się wyczerpany i ranny, Szara go leczy. Jakby wpadł w błędne koło, które tylko śmierć mogłaby przerwać. Musiał być ostrożniejszy.

Gdy wszystkich wyleczyła, Szarańcza odnalazła w zwłokach potwora dziwną, nie pasującą do tego miejsca maskę. Czym była? Czemu służyła? Skąd tu się wzięła? Dlaczego wydawała się Szarej znajoma? Lorath nie znał odpowiedzi. Nie należał do najbystrzejszych osób na świecie, choć zdecydowanie nie był on typowym przedstawicielem barbarzyńców, który nie korzystał nazbyt często ze swojego mózgu. Jednak dziki elf wiedział również bardzo dobrze, że nie może się równać widzą z Szarą czy Sadimem, dlatego to im pozostawił osąd, co należy zrobić z maską. I mimo że Przywoływacz zdecydowanie odradzał brania jej ze sobą, to białowłosa przeczuwała, że musi ją zabrać ze sobą. Tak więc w efekcie bardziej lub mniej namiętnych i uczuciowych rozmów w podziemiach, Odmieniec wyszedł z kompromisem, by to on zabrał ze sobą maskę, zmniejszając ty samym ryzyko, że coś wyskoczy z niej i opęta dziewczynę. Jedynie rozbicie i zapomnienie o masce, mogłoby bardziej usatysfakcjonować barbarzyńcę, który przede wszystkim obawiał się o towarzyszkę.

Zaraz później, kiedy maska owinięta w koc leżała już bezpiecznie w jego plecaku, Lorath ruszył za resztą towarzyszy w drogę powrotną na górę i wyżej - do tajemniczej biblioteki na pierwszym piętrze. Miejsce to wydało się elfowi dosyć stosowne dla tej wieży, mimo że po raz pierwszy był w budynku zamieszkałym przez maga. Ot, odezwał się w nim stereotyp świadczący o tym, że dom czarnoksiężnika nie może obejść się bez porządnej biblioteki.

I mimo że barbarzyńca nawet nie próbował znaleźć tutaj czegokolwiek dla siebie, a jedynym ciekawym elementem otoczenia było dla niego otwarte okno, wskazujące malowniczy widok na Ciernisty Las, to nie pośpieszał on grzebiących w zwojach i księgach towarzyszy. Oparty o ścianę stał tak dobrą chwilę, gdy w jego uwagę przykuła rozmowa Szarej z Markasem. Choć powtarzane słowo “rytuały” z początku w żaden sposób do niego nie przemawiało, to dziwny ton łotrzyka wzbudził jego zainteresowanie, i jak się później okazało - słuszne.

Tytuł trzymanej przez Szarą książki - “Kamasutra” - wiele mu nie mówił, jednak przedstawione w książce ilustracje… dosyć powiedzieć, że nieco go oszołomiły w swej śmiałości. W tamtej chwili Lorath zaczął się zastanawiać, jak wyglądały “rytuały”, które Szara odprawiała niegdyś z Szamanem z ich wioski, oraz co taka księga robiła w siedzibie mrocznego i zgniłego to szpiku kości nekromanty. W tym wypadku, nieznajomość odpowiedzi Odmieniec potraktował jak błogosławieństwo.

Zgodziwszy się na późniejsze przetestowanie z Szarą owych “rytuałów”, Lorath ruszy po schodach na kolejne piętro wieży, czując, że czekać będzie ich tam kolejna niemiła niespodzianka.

Kolejna walka była równie niespodziewana, jak widok narzędzi tortur w wieży nekromanty, czyli... Można było się domyślić, że zapieczętowane drzwi nie były jedynym zagrożeniem.
Sadim z tego powodu aż pluł sobie w brodę, że nie pomyślał o tak normalnej rzeczy jak "pułapka". Kupa mięsa i kości uformowała się w golema i zaczęła walczyć z dziwaczną zwinnością. Półelf stwierdził, że skoro to jest tak duże, to powinno bez problemu się przewrócić pod wpływem zaklęcia tworzącego śliską plamę oleju, ale tak się nie stało. Również uniknęło kwasowego pocisku wyczarowanego z braku innych pomysłów.
Zastanawiał się jednak co się stało z Tamarie, że nie chciała go w trakcie walki słuchać. Wpadła w jakiś rodzaj szału, przez który nic nie przemawiało, chociaż nie był on barbarzyński. To była wściekłość... Jakby za wyrządzone krzywdy albo... Zajadły wróg? Nim została pokonana - zdążył ją odesłać, dając tym samym pozostałym możliwość pokonania golema.

Przywoływaczowi aż zakręciło się w głowie po tym wszystkim. Ile udręczonych ciał zostało użytych do konstrukcji tego monstrum? Ile istot wyzionęło tutaj ducha? Bał się nawet sobie wyobrażać i nie chciał tego robić, jednak było to trudne ze względu na rozrzucone tu i tam narzędzia do tortur. Zamiast tego postanowił się zastanowić, czy azata będzie na niego zła.

Od tych rozmyślań odwiodła go Szarańcza zaniepokojona znalezionym przez nią przedmiotem. Maska istoty, która ją nawiedziła, wyglądała troszkę... Niepokojąco. Znacząco jej to odradził powołując się na wszelkie logiczne argumenty, jakie przychodziły mu do głowy, chociaż ta nie wydawała się zbyt przekonana. Jako że reszta zajęła się rozmową między sobą, to wykorzystując okazję kolejny raz wykorzystał swą więź łączącą go z planami i przywołał Tamarie.

Nie obyło się bez problemów. Energia emanującą z całego tego miejsca wstrząsnęła duchem półelfa wywołując ostry ból gdzieś w głowie. Z nosa pociekła krew. Było to okropne uczucie... Tak jakby ktoś wydzierał duszę z ciała. Całkowity brak kontroli nad tym, co się działo.
Rudowłosa zaś stała nieruchomo pustym wzrokiem gapiąc się w ścianę. Wyglądało to tak, jakby łącze miało problem z sięgnięciem jej powłoki, a dusza miała problem sięgnięciem jej. Dopiero po dłuższej chwili wszystko wróciło do normy.
Nie zrozumiał co się stało. Postanowił później o to zapytać.

Szarańcza moment później odciągnęła go na bok tak, jakby nic się nie stało kontynuując poprzedni temat, jednak tym razem na osobności. Nie obyło się bez logicznej argumentacji i jej uporu, ale to, co się działo w międzyczasie było... Nie potrafił określić. Przyjemne? Miłe? Dosłownie nie wiedział co miał zrobić. Pogryzł się z własnymi myślami, kiedy to jedna strona mówiła "weź ją mocniej przytul, bo jeszcze się rozpłacze", a druga, nieznajoma, złowieszczo szeptała "nie przywiązuj się do niej".
A choć wygrała ta pierwsza, jasna strona, to zrodził się w nim również smutek. Z tymi myślami zwrócił swe kroki na piętro.

Wielkość znajdującej się wyżej biblioteki przyprawiła przywoływacza o dreszcze. "Ile tu było wiedzy!" - pomyślał. Przestał zwracać uwagę na swoich towarzyszy i zaczął z zaciekawieniem obchodzić regały dostrzegając grzbiety ksiąg z tytułami w najdziwniejszych językach, a Tamarie włóczyła się za nim trochę jak duch. Ewidentnie była czymś przybita, ale starała się nie dawać tego po sobie poznać.
W końcu Sadim wyciągnął jedną z ksiąg zapisaną w elfickim i przeczytał tytuł, który w tłumaczeniu na język wspólny wywoływał uśmiech rozbawienia.

"Magia tajemna i jej tajemnice".

Podręcznik ten był stary, ale zdecydowanie zniósł próbę czasu. Kartki użyte do zapisania sekretów magii tajemnej zachowały swą jakość, a piękna oprawa była wręcz nienaruszona. Zabrał ją ze sobą wierząc, że na pewno kiedyś mu się przyda. Później będzie miał też więcej czasu na dokładne obejrzenie jej. Teraz czekała ich dalsza eksploracja wieży nekromanty.

Kierując się krętymi schodami na górę, poszukiwacze przygód dotarli do kolejnego idealnie okrągłego pomieszczenia, lecz tym razem widok, który ich zastał wprawił ich w niemałe osłupienie. W wielu miejscach umieszczone zostały stojaki na kunsztownie wykonaną broń, przy oknach stały manekiny odziane w połyskujące w świetle zachodzącego słońca pancerze, a na wewnętrznych ścianach powieszone zostały kunsztownie wykonane obrazy ze złoconymi ramami, przedstawiające ważne w historii regionu Jeziora Pary wydarzenia. Tuż obok schodów prowadzących na górę, znajdowały się dwie ciężkie skrzynki; jedna postawiona była na niewielkim stoliczku, a druga pomiędzy jego nogami.
Przez dłuższą chwilę awanturnicy przecierali oczy ze zdumienia, nie mogąc uwierzyć w to co zobaczyli. Zastanawiali się czy nie stali się ofiarami iluzji, ale rzucenie kilku dodatkowych zaklęć utwierdziło ich w przekonaniu, że tak nie jest. Wchodząc po schodach do tego pomieszczenia, nie sądzili, że trafią do zbrojowni, która była ostatnim miejscem na jakie można spodziewać się natknąć w wieży czarodzieja.
I właśnie dlatego postanowili rzucić jeszcze kilka innych zaklęć, aby dokładniej wybadać otoczenie pod kątem magicznych aur. Dość szybko stało się jasne, że przedmioty na stojakach, manekinach oraz szafkach były zaklęte i to one błyszczały najjaśniej w wyczulonych na magię oczach Sadima, lecz w pomieszczeniu obecnych było też kilka innych aur, których nie mógł w prosty sposób zidentyfikować. Znajdowały się one w miejscach, gdzie teoretycznie nic nie było, a przynajmniej tyle mówiły mu wszystkie inne zmysły. Szybko nabrał podejrzeń i poinformował o tym resztę towarzyszy, która wraz z nim stała w pobliżu wejścia do pomieszczenia, cierpliwie czekając aż ich drużynowy czarodziej dokładnie wybada otoczenie przed rzuceniem się na skarby.

- Nie samymi pieniędzmi żyją bohaterowie - stwierdził z przekąsem Sadim oglądając w progu całe to pomieszczenie, które w ogóle mu się nie podobało.
Krótka chwila koncentracji na zaklęciu wykrycia magii oraz wiedza posiadana przez przywoływacza pozwoliła mu odkryć kilka ciekawych rzeczy. Większość przedmiotów emanuje magią odrzucenia, ale gdzieś "w kątach" owalnego pomieszczenia stoi magia iluzji.
- Jeśli jest skarb, to zazwyczaj jest zabezpieczony, wiecie? - Powiedział pozostałym dalej skupiając się na zaklęciu.
Tamarie zaś włóczyła się za swym mistrzem trochę niczym cień nie mówiąc ani słowa.
- A tam… Pod jedną z tych aur iluzji... Jakieś przywołanie? I to dość silne. Hm - kontynuował Sadim mrużąc oczy i próbując zrozumieć energię zawartą w spętanym zaklęciu, ale było to zbyt skomplikowane - Ale nie wiem co to jest...
Lorath ostrożnie i nie bez podejrzliwości stanął u progu pomieszczenia. Jeżeli biblioteka mogła stanowić normalny widok w wieży maga, to zbrojownia, która spokojnie mogłaby wyposażyć cały oddział, wzbudziła u barbarzyńcy poczucie, że coś jest nie tak. Zaczął przyglądać się wszystkiemu, jednak jego wadliwe oczy nie dostrzegły niczego podejrzanego.
- Może inaczej to sprawdzimy - elf odezwał się niepewnie. Sięgnął po krótką włócznię, którą cisną w miejsce, z którego Sadim mniej więcej wyczuwał podejrzaną energię.
Rudowłosa wojowniczka uniosła brew widząc działania barbarzyńcy i wielce flegmatycznym ruchem szturchnęła go w ramię bez siły.
- Wiesz... Obawiam się, ze to był zły pomysł - skwitowała ospale dobywając dwuręcznego miecza i czekając na ewentualną reakcję czegoś, co mogło się teraz pojawić, zaś w jej oczach znów pojawiła się czujność.
W tym samym momencie włócznia trafiła w coś niewidzialnego. Przez chwilę zawisła w powietrzu, po czym opadła na ziemię. Na jej ostrzu pojawiła się jakaś czarna, nierozpoznawalna ciecz. W tym samym momencie, w miejscu trafienia zmaterializowała się skryta pod kapturem istota, tylko z pozoru przypominająca człowieka. Wzniosła jakiś czerwony kryształ ku górze, który trzymała w dłoni i pomieszczenie wypełniła smoliście czarna chmura, kompletnie przesłaniając widoczność.
- Co mówiłaś? - Elf odezwał się do Tamarie unosząc brwi i sięgając na nowo po swój miecz.
- To, że jesteś głupi! - Syknęła kobieta przygotowując się do walki.

W chwili, gdy w okolicy pogłębiła się ciemność, Sadim skupił się na tkaniu kolejnego zaklęcia, które otoczyło ciało Tamarie błyszczącą, półprzezroczystą zbroją. W tym samym momencie zostali zaatakowani przez pierwszą cienistą istotę, która wyskoczyła z mgły ze sztyletem w dłoni. Logan przyjął cios na swoją tarczę i kopniakiem wymierzonym w podbrzusze napastnika, odepchnął go do tyłu. Następnie paladyn wziął zamach swym ciężkim młotem, który zatoczył szeroki łuk w powietrzu i trafił w bark przeciwnika, łamiąc mu kości. Skryty pod kapturem mężczyzna syknął z bólu i zatoczył się o kilka kroków, znikając w ciemnościach unoszącej się za jego plecami mgły.
Chwilę po jego zniknięciu, kolejny przeciwnik, wcześniej znajdujący się pod zaklęciem niewidzialności, pojawił się na polu bitwy, atakując znienacka stojącą tuż obok Sadima wojowniczkę, która w porę zasłoniła się mieczem oburęcznym. Zatrute ostrze sztyletu przeszyło powietrze i musnęło jej skórę, lecz nie zostawiło po sobie ociekającej krwią rany, albowiem wciąż działała magia ochronna półelfa, która pochłonęła siłę uderzenia.
Tamarie w odpowiedzi okręciła się na pięcie i wykonała potężne cięcie mieczem na wysokości pasa, które zaskoczyło zrodzonego z cieni przeciwnika i rozcięło go w pół. Umierająca istota wydała z siebie nieludzki krzyk, który ogłuszył stojących najbliżej awanturników i niemalże natychmiast eksplodowała, rzucając wojowniczką o ścianę.
Kolejni przeciwnicy zaczęli wyskakiwać z unoszącej się smoliście czarnej chmury, wyprowadzać kilka błyskawicznych cięć i z powrotem znikać w ciemnościach. Trwało to przez dłuższą chwilę. Awanturnicy z trudem odpierali te ataki, coraz bardziej cofając się w stronę schodów za sobą, aż w końcu Szarańcza złączyła ze sobą dłonie i pochyliła głowę, tak że jej srebrzystobiałe włosy przesłoniły twarz. Wystarczyło wypowiedzenie kilku mistycznych słów, aby jej lśniący pancerz rozbłysł światłem tak jaskrawym, że przegonił wszelką ciemność, nawet tę magiczną. Wyrocznia jaśniała w pomieszczeniu niczym archanioł sprawiedliwości, gotowa zniszczyć zrodzone z koszmaru istoty, które zaatakowały jej towarzyszy.

Wraz ze zniknięciem przesłaniającej widoczność chmury, skrytobójcy zostali pozbawieni dość znaczącej w boju przewagi, dlatego też jeden z nich sięgnął po karmazynowy kryształ, we wnętrzu którego jarzyła się jakaś tajemnicza siła. O ostry kant przedmiotu rozciął sobie dłoń, pozwalając własnej krwi spłynąć na magiczny kamień, który tuż po zetknięciu z nią stał się kompletnie czarny.
Awanturnicy poczuli jak w pomieszczeniu robi się wyraźnie chłodniej. Po chwili ich oddech zamienił się w parę, a szyby w oknach skuły się lodem. W samym centrum komnaty pojawiły się kłęby dymu, które uformowały unoszącą się w powietrzu chmurę. Owa chmura na chwilę zastygła w miejscu, po czym nagle wystrzeliła w stronę zaskoczonych poszukiwaczy przygód, którzy wciąż byli zbyt zajęci walką ze skrytobójcami, żeby zwrócić uwagę na jeszcze większe zagrożenie.
Z jej nieprzeniknionego wnętrza wydostały się na zewnątrz długie, szponiaste dłonie, które zatopiły się w plecach walczącego z cieniem Loratha. Barbarzyńca krzyknął i urwał nagle, kiedy wbite w jego ciało pazury wysysały z niego życie. Elf upadł na kolana przed skrytobójcą, który uniósł sztylet, aby wbić go w głowę swego przeciwnika, kiedy nagle coś mocno wstrząsnęło nim. Ostrze krótkiego miecza przebiło mu plecy i wyszło brzuchem, zalewając czarną jak smoła krwią twarz Loratha. Stojący tuż za nim Markas, odepchnął na bok trupa i natarł na unoszącą się za barbarzyńcą istotę, lecz jego atak tylko przeciął pustą przestrzeń, kompletnie niezdolny zdolny do zadania obrażeń.
Pożeracz Dusz, bo tak nazywał się pozaplanarny byt, z którym walczyli, coraz mocniej zaciskał szpony w ciele elfa, czując jak uciekają z niego resztki życia. W tym samym momencie, Brog kończył walczyć ze swoim przeciwnikiem, którego jednym cięciem wielkiego, oburęcznego miecza zmienił w krwawy ochłap, po czym rzucił się na unoszącą się w powietrzu istotę.
Potężny cios wzmocnionej magią klingi, przeciął powietrze i zatopił się w “ciele” Pożeracza Dusz, który gwałtownie cofnął się, wyciągając szpony z ciała barbarzyńcy. Lorath pochylił się do przodu i padł na ziemię bez życia, a stojąca obok wyrocznia natychmiast rzuciła się w jego stronę, starając się odciągnąć go jak najdalej od upiora.
W miejscu, gdzie chwilę wcześniej leżał elf, stanął Logan odgradzając Pożeracza Dusz od słabszych członków drużyny. Jego zaklęty młot zatoczył raz jeszcze łuk w powietrzu i spadł wprost na potwora, który cofnął się pod siłą uderzenia. Istota wydała z siebie dziwny, przypominający szuranie mebli po podłodze dźwięk, po czym rzuciła się na ogra i wystarczył jeden potężny cios pazurami, żeby odebrać mu resztkę sił witalnych. Olbrzym zwalił się z hukiem na ziemię, niczym ścięte przez topór drzewo.
Na widok upadającego Broga, Tamarie skończyła z ostatnim cieniem, po czym rzuciła się biegiem w stronę upiora. Odbiła się nogami od masywnego cielska ogra i przecięła mieczem oburęcznym unoszącą się przed nią chmurę. Wraz z Loganem i Markasem zasypali Pożeracza Dusz serią wyprowadzonych na oślep ciosów, które zmusiły pozaplanarną istotę do wycofania się. Magiczna istota słabła z każdym atakiem, aż w końcu rozpłynęła się w powietrzu, kiedy została trafiona kwasowym pociskiem Sadima.

Wchodząc po schodach do kolejnego pomieszczenia, awanturnicy znaleźli się w prywatnych kwaterach czarodzieja, który zamieszkiwał tą więżę. Pod ścianą ustawionych było kilka niewielkich biblioteczek z najważniejszymi książkami, które już z dystansu wydawały się być rękopisami. Ich okryte skórą grzbiety kusiły spragnionego wiedzy Sadima, który mimowolnie przecierał dłonie na samą myśl o “pożyczeniu” sobie jednego z tych arcydzieł.
Pod oknem znajdowało się pojedyncze łóżko, obok którego na okrągłym stoliczku postawiona została klatka z egzotycznie wyglądającym zwierzęciem, które z ciekawością przyglądało się intruzom. W samym centrum komnaty narysowany był pentagram za pomocą jakiegoś czerwonego proszku. W każdym jego rogu ustawione zostały wypalone do połowy świeczki, które sugerowały, że był używany całkiem niedawno.
Naprzeciw okna znajdował się pulpit, na którym ułożona była masywna księga, bardziej pasująca do rąk ogra niż człowieka. Otwarta była na jednej ze stron, a spisane na pergaminie słowa błyszczały czerwoną poświatą, która umożliwiała odczytanie ich nawet po zmroku.
W pomieszczeniu był jeszcze jeden zestaw schodów, który prowadził na poddasze, gdzie znajdowało się wąskie rusztowanie umocowane wokół małego obserwatorium astrologicznego. Przez zasuwaną klapę w dachu wystawał wielki teleskop wykonany z mosiądzu i innych rzadziej spotykanych stopów metali.

- O raaaany… - odezwał się Markas, kiedy jego opadnięta z wrażenia szczęka wróciła na swoje miejsce. Łotrzyk pobiegł schodami na górę i stanął na chwiejnym rusztowaniu, tuż obok gigantycznego teleskopu. Przyglądał się uważnie wszystkim symbolom, wykonanym ze złota pokrętłom i wskaźnikom, a na koniec spojrzał przez niewielki okular. Niestety, niebo było zachmurzone i nie zobaczył nic godnego uwagi.
- Ciekawe jestem ile to wszystko jest warte... - odezwał się po dłuższej chwili zabawy ze złoconymi pokrętłami.

Coś było nie tak.
Barbarzyńca stał na środku placu, obok sporego ogniska. Nie czuł jednak bijącego od niego ciepła. Wszystko wyglądało na prawdziwe, ale wiedział, że nie mogło być. Wiele tygodni temu opuścił to miejsce wraz z Szarańczą. Jak mógł znowu znaleźć się w rodzimej wiosce? Zamazane wizje wspomnień z realnego świata jawiły się Odmieńcowi niczym sen. Widział w nich swoją włócznię, która trafia w jakąś cienistą istotę, walkę, wielkiego ducha i… pustkę. Umarł? Śnił? A może to jego podróż, Stonebrook, świątynia jaszczuroludzi, Ciernisty Las, towarzysze… może wszystko było tylko wytworem jego wyobraźni? Może nigdy nie opuścił tej wioski? Może…
Dostrzegł ruch wokół siebie. Znajome twarze mieszkańców jego wioski wyłoniły się z ulic i otaczających go domostw. Wszyscy stanęli niemalże w tej samej odległości od niego. Spoglądali na niego z odrazą i szyderstwem. Wzmagające się napięcie trwało długo, jednak Lorath ani na chwilę nie uległ presji narzucanej przez jego pobratymców. Stał hardo, odwzajemniając każdemu swoim pełnym obojętności spojrzeniem. Trwało to dobrą chwilę, a zebrani wokół niego jakby zwątpili i zaczęli powoli się wycofywać. Odmieniec poczuł uczucie triumfu.
Wtedy coś go trafił. Prosto w tył głowy, z której zaczęła powoli cieknąć krew. Nie widzieć dlaczego nie poczuł bólu. Zamiast niego pojawił się gniew. Gwałtownie chwycił zaczepioną na plecach krótką włócznie i odwrócił się biorąc zamach. Nie odwzajemnił się jednak napastnikowi. Zamarł w momencie w którym ujrzał kim była osoba, która rzuciła do niego kamieniem.
- Nie… - rzekł półgłosem, zawierając w tym słowie zarazem niedowierzanie jak i rozpacz.
Szarańcza stała w pierwszym rzędzie zebranego za jego plecami tłumu elfów. Jej wzrok wyrażał pogardę i niechęć, zaś jej okrutny uśmiech przeszywał jego serce bólem. Nie wierzył w to co widział. Nie chciał uwierzyć.
- Szarańczo - rzekł i zrobił krok w jej kierunku… I wtedy zrozumiał swój błąd. Zatrzymał się, jednak było już za późno. Mieszkańcy, którzy jeszcze chwilę temu byli bliscy kapitulacji, wyczuli jego słabość. Deszcz kamieni spadł na niego z ich strony. Chciał krzyczeć z bólu, jednak odgłosy upadających pocisków i szyderczy śmiech zagłuszał go. Tracił siły.
Zasłaniając głowę rękoma, znowu spojrzał na Szarą. Białowłosa spoglądała na niego z tym samym wyrazem twarzy jeszcze przez chwilę, po czym zaczęła się oddalać. Tłum rozstąpił się przed nią, nie przerywając nawet na moment linczu na Odmieńcu. Krew spływająca z dziesiątek ran zalewała mu oczy, a ból powalił na kolana. Chciał iść za nią, jednak nie był w stanie nic zrobić. Spoglądać tylko na oddalającą się w stronę nienaturalnego mroku Szarańczę.
Mógł przysiąc, że zza całunu ciemności coś przyglądało się mu. Łapczywie karmiąc się jego bezradnością i cierpieniem.

* * *

Otworzył szeroko oczy i odruchowo zerwał się do siadu. Zaczął pospiesznie rozglądać się wokoło. Przeciwnicy zniknęli, tak samo jak dziwna mara senna. Widok Szarańczy - całej i zdrowej - uspokoił go ostatecznie. Koniec końców nawet mętlik jaki dziewczyna wywołała w jego głowie, starając się w zabawny sposób wytłumaczyć co się stało, nie zirytował go. Żyła i to było dla niego najważniejsze.
Dopiero słowa Sadima oderwały go od myśli o “rytuałach”. Zmusił się by wstać i pomóc reszcie towarzyszy przy grabieniu skarbca. Nie obchodziły go pieniądze, jednak bronie i zbroje zdecydowanie bardziej mogły się mu przydać.
Wkrótce wyposażony w całkiem nowe przedmioty barbarzyńca ruszył wraz z resztą towarzyszy na ostatnie piętro wieży.

Kwatera czarodzieja niepokoiła Loratha najbardziej ze wszystkich wcześniej napotkanych. Nekromanta udowodnił już im, że potrafi zabezpieczyć się przed intruzami, dlatego i tym razem Odmieniec spodziewał się podstępu. Nie ruszał niczego, licząc, że tym razem mądrzejsi od niego zdołają wykryć przy pomocy magii niebezpieczeństwo. Mylił się jednak. Nagły rozbłysk i odrzucenie Szarańczy sprawił, że Lorath odruchowo wyciągnął broń. Zamarł jednak widząc, że tym razem nie mieli do czynienia z czymś, co można by łatwo rozpłatać mieczem.
Odmieniec nie mógł uwierzyć własnym oczom, kiedy Sadim w przeciągu kilku chwil zmienił się w zramolałego starca. Przywoływacz upadł na ziemie, a on i Szara rzucili się mu na pomoc. Żył, jednak nie był w najlepszym stanie. Odmieniec wysłuchiwał jego majaczeń z posępną miną. Na wskutek szoku Sadim mógł pleść bzdury, jednak z jakiegoś powodu elf był pewien, że tak nie było.

Kiedy przeszukali pomieszczenie w całości, Odmieniec pomógł półelfowi wstać i zejść z powrotem na dół.

Wspomnienia sennej mary kompletnie ulotniły się z jego pamięci.