Sand odchrząknął i westchnął głęboko, uspokajając goującą się w nim furię i przybierając znowu beznamiętną maskę. Nie lubił, gdy ktoś miał czelność zignorować potęgę jego Sztuki, ale teraz przeklęta amazonka leżała na deskach swojego okrętu i dosłownie tętniła życiem. Czarodziej przewiesił kuszę przez ramię i złączył dłonie za plecami, obserwując pole bitwy.

Jego wzrok spoczął na moment na syrenie. Widział, jak rzuca czar ze zwoju. Ciekawe, skąd go wzięła? Czyżby to ona była powodem tajemniczego zniknięcia łupu Cogwarta? Zanotował w pamięci by spytać ją o to w bardziej sprzyjających okolicznościach.

Tymczasem Taloman i Wodnica znowu starli się ze sobą. Nie sposób było zgadnąć o czym myślał przywoływacz, gdy wbijał czujne, świdrujące spojrzenie w naburmuszoną parkę. Pokiwał tylko powoli głową, jakby zgadzał się na coś sam ze sobą.

-Do stu piorunów, jaka szkoda- Balzacc sfrunął na reling. -Miałem nadzieję, że ta pustynna lisica skopie wam dupska. Może wzięła by mnie na swojego zwierzęcego towarzysza, hm?- Rozmarzyła się papuga.

-Ranisz moje serce, Balzacc. Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi.

-Oczywiście, że jesteśmy. Oznaką przyjaźni jest niczym nieskrępowana szczerość. To dlatego nie ukrywam, jak bardzo cię nienawidzę.- Rajski ptak zarechotał i wzbił się w powietrze trzepocząc skrzydłami by znaleźć jakieś słodkie, miękkie oczy do wydłubania z trupów.

Sand odprowadził go znudzonym wzrokiem. Nie do końca był pewien, czym się teraz powinien zająć. Palenie nie wchodziło raczej w rachubę, z oczywistych względów. Gwałcenie nie było w jego stylu. Co jeszcze mogli robić piraci? Rozejrzał się. Taloman ratował życie pani oficer i pilnował jej jak groźny pies. Wodnica zaś z jednej strony wyglądała, jakby nie obchodziły ją żadne skarby i okupy, z drugiej zaś zabrała się za starożytny i honorowy proceder szabrowania zwłok. O, grabienie! Tak, to była ta trzecia rzecz. Czarodziej spojrzał na leżącego nieopodal rahadoumczyka i wzruszył ramionami. Jeśli wchodzisz między wrony, musisz krakać tak jak one.

Jednak nim przystąpił do niecnego procederu, naładował kuszę i z wysokości kasztelu próbował spenetrować wzrokiem magiczną mgłę, na wypadek gdyby po pokładzie kręcili się inni maruderzy.

Perła odetchnęła z ulgą, kiedy celny strzał Ryby odebrał życie kobiecie z bosakiem. Równie dobrze to zaklinaczka mogła by być kolejnym celem magicznej broni, a szczerze wątpiła, czy przeżyłaby taką przygodę.

Za to skaczący w pełną rekinów wodę marynarze mocno ją zszokowali... i zdenerwowali jednocześnie. Piraci mieli rozkazy, by nikt nie mógł uciec ze statku, a tej dwójce udało się to bez problemu. Kapitan raczej nie będzie zadowolony... a to oznaczało kolejne baty. Mermenka wzdrygnęła się, ale postanowiła wykorzystać to niefortunne zdarzenie w bardziej praktyczny sposób - pomodliła się gorąco do Dagona, oddając mrocznemu bóstwu "w opiekę" znajdujących się w wodzie marynarzy, by zadośćuczynić swojej obietnicy ofiary za powodzenie w kwestiach akrobatyki.

Kiedy skończyła szybką modlitwę, rozejrzała się po placu boju. Taloman i wodnica zaczęli jakąś pyskówkę, a potem kuszniczka, jakby nigdy nic, zaczęła plądrować zwłoki. A przecież bitwa jeszcze trwała, a kto mógł przewidzieć, co jeszcze wyłoni się z mgły? Stojąc na dole pokładu, Perła czuła się za bardzo odsłonięta i wystawiona na atak. Dlatego też zebrała wszystkie swoje siły i jak najprędzej zaczęła gramolić się wyżej na kasztel. Wyglądało to dość niezdarnie, a sama zaklinaczka zmęczyła się nielicho, ale kiedy dotarła do upatrzonego celu, barierka nadbudówki dała jej mocne poczucie bezpieczeństwa.

Odzyskawszy rezon, i widząc pole bitwy z lepszej perspektywy, Perła zakrzyknęła do stojących niżej kompanów:

- Pozamienialiście się na głowy z ukwiałem?! Potem będzie czas na szaber, a zaraz z mgły może wyskoczyć pięć takich dziwek jak ta! Zostawcie ten złom czy trupy i zabierajcie tyłki na górę!