Głośny trzask pękającego zamka postawił Sadima na nogi - i to dosłownie, choć z trudem. Czuł się dziwnie. Niepewnie. Prawie tak, jakby stał na szczudłach, mając się zaraz przewrócić. Nie mógł jednak siedzieć i patrzeć, gdy to… coś, bo trudno było osobę z takim charakterem nazwać człowiekiem, miało zamiar pokroić nie tylko jego, ale też Kennicka.
Trzymając się rękami krat, zebrał część energii magicznej zesłanej mu przez Nethysa, w myślach dziękując mu za dary, jakimi go wciąż obdarzał, nabrał powietrza w płuca, czując jak go wręcz kłują, i przelał wszystkie swe siły w jeden, odbijający się magicznym echem okrzyk skierowany w stronę “lekarki”.
- UPADNIJ!

Kennick najpierw ze zdziwieniem obserwował, jak “pani doktor” zmienia swój wygląd, by upodobnić się do jego towarzyszki z celi. ~Możliwość zmiany kształtu… Mag, albo naturalny zmiennokształtny. Mag mniej prawdopodobny, nie użyła żadnych gestów ani słów, przemiana przyszła jej jakby naturalnie~ Dosłownie ułamek sekundy później zaskoczył go nagły wybuch gniewu kobiety - półelfki, sądząc po kształcie uszu i twarzy, która z niesamowitą siłą wyrwała kraty od ich celi. ~Błąd w ocenie, nie wziąłem pod uwagę potęgi kobiecej furii… I po cholerę mi te klucze teraz?~ Odpowiedź na pytanie pojawiła się natychmiastowo - Sadim! Jego brat był w celi naprzeciwko, równie sponiewierany co on, ale grunt, że żywy. Przynajmniej do czasu… Jeśli to zmiennokształtne coś miało zamiar zabawić się z każdym z nich w ten sam sposób jak z nieszczęśnikiem ze stołu, nie było ani chwili do stracenia, musiał ją jak najszybciej zlikwidować. Zignorował krzyczącego na nią krasnoluda - on też wydawał się znajomy - i kiedy tylko jego brat użył zaklęcia, którym już nie raz zatrzymywał uciekających podejrzanych, ruszył do akcji. Jego ruch poprzedził tylko mężczyzna z celi Sadima, posyłając w przeciwnika pocisk z magicznej energii.
Rzucił pęk kluczy w stronę celi kapłana i skoczył na kobietę, zrywając z twarzy prowizoryczną chustę. Oczom obecnych ukazały się rozrośnięte szczęki pełne ostrych jak brzytwa zębów, które Kennick miał zamiar zatopić w ciele sadystki.

Wynik ataku: 8, ale bez żadnych premii w stylu atakowania leżącego, flanki itp. Pewnie spudłowałem, ale jeśli leży, to chcę użyć inspiracji, żeby dodać sobie premię do ataku:
Premia z inspiracji: 4
Jeśli wtedy trafię to zadam 7 obrażeń

Imra pokręciła głową w dezaprobacie na działania krasnoluda. Najlepszą ochroną uwiązanego było albo odpięcie go od stołu, albo unieszkodliwienie potwora. Wybrała to drugie. Była przekonana, że najlepszą obroną jest atak. Nie wiedziała skąd u niej to przekonanie, ale pewność tego była całkowita. Zamiast sięgać po broń wolała jednak wykorzystać siłę swoich mięśni. Skoro ten tiefling chciał gryźć, to lepiej będzie jak mu ta poczwara nie będzie się ruszać. Imra dopadła do doktor i spróbowała ją pochwycić.

15 na atak na grapple

Kennick z obrzydzeniem splunął krwią doppelgangera, po czym zaatakował ponownie, korzystając z tego, że "pani doktor" zajęta jest walką z tą półelfką. Niestety, w całej tej szamotaninie nie udało mu się ponownie zatopić kłów w ciele przeciwnika. Do jego umysłu docierały powoli kolejne informacje o tych zmiennokształtnych - na pewno wykazywały się nadzwyczajną siłą jak na z pozoru normalną posturę, co oznaczało, że walka może być ciężka. Ale nie miał wyboru, musiał za wszelką cenę osłonić brata.
- Sadim! Uciekaj stąd! - krzyknął tylko, szykując się na kontratak. Miał cichą nadzieję, że to jednak elfka albo krasnolud będą wydawali się groźniejszymi przeciwnikami.

Wynik ataku: 11 - pudło

Sadim nawet się nie przejął brakiem efektu swojego zaklęcia, nieco sparaliżowany widokiem, jaki przed nim się ujawnił. Sina skóra istoty i słowa osoby będącej jej obiektem doświadczalnym uświadomiło go, że to coś może być jakimś rodzajem zmiennokształtnego. Jednak te istoty chyba muszą przemienić się w kogoś, kogo już widziały, co oznacza, że prawdziwa lekarka być może gdzieś tu była...
... martwa, pocięta na drobne kawałeczki przez tego potwora.
Rozgorzał w nim pewien gniew, umotywowany jego przekonaniami na temat medyków jeszcze z czasów, gdy służył w świątyni Pharasmy. Lekarz powinien leczyć! Nawet jeśli ma boleć, to ma to służyć polepszeniu się zdrowia chorego.
A ta po prostu się znęcała.
Słyszał swojego brata, lecz nie zamierzał odpuszczać i uciekać w nieznane. Nie wiedział nawet gdzie jest. Jego zaś nigdy by nie zostawił, pomimo braku sił i złego stanu zdrowia.
On sam jednak nie był w stanie walczyć. Nie bezpośrednio.
- Thathas a 'faighinn cuireadh orm nuair a tha mi ag iarraidh sabaid an aghaidh naimhdean Nethys. - zamknąwszy oczy, zaczął nucić cichą inkantację, rozkładając rytualnie ręce.