Umorli powstrzymał się resztką sił, by nie przewrócić oczyma, obserwując rytuały związane z „Lady Zulą”. No cóż, przecież byli w szpitalu psychiatrycznym…

Kiedy jednak i jego towarzysze zaczęli brać udział w przedsięwzięciu, wybałuszył oczy. Mógł zrozumieć szaleństwo jakiś przypadkowych ludzi, ale nie jego kompanów. Kiedy jednak Sadim zachęcił go do złożenia kotu podarunku, Umorli niechętnie dał zwierzęciu kawałek suszonej kiełbaski – modląc się jednocześnie do swojej boskiej patronki o wybaczenie za bluźnierstwo. Tylko bogowie zasługiwali na cześć, na pewno nie koty.

Trup kobiety i jej kot... paskudnie wyglądająca kicia, której należało złożyć jakąś ofiarę.
Może należało załatwić sprawę definitywnie, ukręcając łeb kici a potem przejść obok pani Zuzy, to jednak byłoby postępowanie niezbyt polityczne. Dlatego też Arthmyn, podobnie jak pozostali, wręczył kocurowi kawałek suszonego mięsa.

Kot otworzył jedno oko i wyraźnie ich osądzał. Czekali na wyrok aż ten wstał, powąchał kąski, popatrzył na nich z czystą wzgardą i być może wyrok jaki by na nich zapadł byłby niekorzystny, gdy kotka dostrzegła włóczkę… Oczy zrobiły się szerokie i delikatnie łapką zaczął się bawić.
- Dobra, wchodzimy! – rzekł złodziej i jeśli poszli za nim i jego towarzyszami za drzwi to ujrzeli…
Właściwie to pierw poczuli. Smród kału, moczu i gnijących zwłok, wymieszany z dymem, odorem wielu ludzi, którzy od bardzo dawna się nie myli i tym dziwnym zapachem tej żółtej mgły. Ich przewodnicy w kilku słowach załatwili im przejście przez tutejszą barykadę, znacznie bardziej byle jak wykonaną niż ta, która otaczała kaplicę. W pomieszczeniu, zapewne niegdyś służącym za świetlice było mnóstwo ludzi, brudnych i wyraźnie pogrążonych w rozpaczy. Wielu wydawało się zasypiać na siedząco, lecz zaraz ktoś ich potem budził. Ludzie zajmowali miejsca byle jak, tu i tam stały przepełnione wiadra na nieczystości, choć kilka osób wydawało się załatwiać swoje potrzeby byle gdzie. Płonęły dwa dymiące ogniska, a przez rozbite szyby dostawała się mgła. Okna były nadal zakratowane. Na szczęście. Do jednej ze ścian były przybite ludzkie zwłoki, wypatroszone i nadgniłe z przywiązaną kartką z napisem „Niewierny”. Po środku stał biały namiot z tabliczką „Doktor Wren Elbourne Lekarz” Tak samo nazywał się lekarz, który stworzył ich laleczki.

Najbardziej szalony z ich przewodników zaklaskał i zawołał.
- Bracia! Przywitajmy nowych wiernych! Braci w żółci [
Kilka osób popatrzyło na nich, ale większość była pogrążona w rozpaczy.

Odór zemdlił Imrę. Chusta od Kennicka niewiele pomagała. Szlachciance chciało się mówiąc nieprzyzwoicie rzygać od tego. Widok wcale nie dodawał otuchy.
- Wynośmy się stąd najszybciej jak możemy. Nie mogę na to patrzeć - szepnęła do pozostałych. Odraza wyraźnie malowała się na jej twarzy.

Spojrzenie wojowniczki wyraźnie wyostrzyło się kiedy dostrzegła napis. Może ten szaleniec wie coś o nich. W końcu stworzył te laleczki. Pod odpowiednim naporem na pewno zdradzi im kilka ważnych szczegułów...

- Bracia! Przywitajmy nowych wiernych! Braci w żółci!
- Co? - Imra spojrzała na pozostałych i na otaczających ich ludzi spinając się cała w gotowości do ataku. Dłoń powędrowała w stronę rękojeści miecza, ale jeszcze go nie dobyła.

Arthmyn miał dokładnie takie samo zdanie, jak Imra - należało się stąd wynieść jak najszybciej, zanim ich małą grupkę dopadną choroby - tak fizyczne, jak i psychiczne. A przecież takie przyjemności były im zdecydowanie niepotrzebne.

Niestety, ten medal miał swoją drugą stronę - własnie tutaj mogli, przy pewnej dozie szczęścia - zdobyć jakieś informacje o sytuacji, w jakiej się znaleźli. Z tego też powodu Arthmyn - miast uciec stąd jak najszybciej - skinął tylko głową, gdy usłyszał słowa Kennicka.

Umorli uniósł dłonie do swego świętego symbolu i zaczął szeptać modlitwy do swej boskiej patronki. Tylu ludzi, biednych, umierających, robiących pod siebie, wypatroszone zwłoki, obraz nędzy i rozpaczy... nie wiedział, jak to zniesie, choć był twardym krasnoludem. Jego pierwszym odruchem była chęć pomocy uciemiężonym, ale wiedział, że po prostu nie ma jak, toteż ogarnęło go dołujące poczucie beznadziei i niemocy. Tylko Iomedae zstępująca z niebios mogłaby mu pomóc. Oh, bogini, objaw się temu światu!

Ten, który ich przywitał, uśmiechnął się szeroko i postarał się przytulić jak najwięcej z nich
- Zandalus widzi i raduje się! – odsunął się i zawołał – Ofiarowujemy wam nadzieję. W tych strasznych czasach, gdy gwiazdy są w porządku i świat uległ zagładzie, my będziemy nową przyszłością ludzkości! To my sworzymy podwaliny nowej cywilizacji w imieniu pana w żółci – kilka osób zakrzyknęło za nim – Jedzenie weźmiecie od tych, którzy mają go za dużo. Na dniach przygotowujemy się do zniszczenia siedliska heretyków, wtedy nie zabraknie nam zapasów! Doktor Wren opatrzy wasze rany i nie wchodźcie do kuchni samemu – wyskazał na jedyne wyjście dwie pary drzwi.

Na moment Imra zapomniała o wszystkim. Ogon Kennicka owinął się wokół jej dłoni co skutecznie powstrzymało agresję. Nim ogon się rozwinął z premedytacją zlapała ho iprzesunęła po nim palcami aby zobaczyć jaki jest w dotyku. Plus zaciekawiło ją czy tiefling jakoś zareaguje.

Potem usłyszała słowa kultysty. Od razu pomyślała o drugim obozie. Nachyliła się do Kennicka.
- Nie dam im tknąć inkwizytorki - szepnęła mu do ucha udając jakby nic przed chwilą nie zrobiła.

- Cudownie! Kto pierwszy do doktora? Jak brakuje chętnych pójdę pierwsza - rzuciła do towarzyszy i jesli nikomu się nie spieszyło zamierzała pierwsza wejść do środka.