Jenesara zapewniała ich o swoich dobrych intencjach, niemniej słowa pozostawały jedynie słowami. Z drugiej strony, nie mieli za bardzo wyjścia i trzeba było załatwić tę fey, by jakoś wydostać się z wyspy, jeśli oczywiście trytonka dotrzyma słowa. Jasne, mogli zbudować tratwę, ale zanim dopłynęliby do cywilizacji, minęło by pewnie dobrych kilka dni. Nie mówiąc o tym, że na otwartym morzu nie było zbyt bezpiecznie dla ludzi podróżujących tratwą. No i "Kruka" i tak by pewnie nie dogonili.

Dość niechętnie, ale zgodziła się na plan niebieskoskórej. Po tym, jak odpłynęła, ukryła się za skałą z pozostałymi i sprawdziła pistolet. Był załadowany i gotowy do użycia. Poprawiła kaburę, bo wiedziała, że zaraz po wystrzale będzie chciała schować do niej broń i dobyć pirackiej szabli. Nie lubiła czekać, ale teraz niestety musiała. I to długo. No ale w końcu obie kobiety pojawiły się nieopodal skały, za którymi kryła się z przyjaciółmi. Ta cała Thalessia zupełnie nie spodziewała się, że jest wciągana w pułapkę, co więcej, odwróciła się do nich plecami, co było idealnym posunięciem ze strony trytonki. Zanim fey ogarnie, co się wydarzyło, wpakują w nią odpowiednio dużo własnej mocy bojowej. A przynajmniej taką miała nadzieję.

Nie obwieściła ich obecności żadnym chwytliwym tekstem typu "żryj ołów, dziwko!", tylko po tym, jak Darvan zaatakował, wychyliła się zza skały, wycelowała i nacisnęła spust. Z takiej odległości było raczej pewne, że błękitnoskóra dostanie kulkę. Po wystrzale Manea wrzuciła pistolet w kaburę i pobiegła w stronę przeciwniczki, dobywając szabli i atakując z doskoku i z flanki, jak to miała w zwyczaju. Wiedziała, że gdy fey będzie skupiona na innych, ona w ten sposób zada jej więcej obrażeń, jak to zwykle bywało przy ich potyczkach, więc nie było sensu zmieniać taktyki. Liczył się końcowy efekt.

Działaliście, bo nie było na co czekać. Gdy tylko Darvan wypalił w stronę Thalessi dwoma strumieniami ognia i fey dostała nim w plecy oraz tyłek, krzycząc przeraźliwie z bólu, Manea również wystrzeliła, trafiając niebieskoskórą w ramię. Siła wystrzału odrzuciła ją w płytką wodę, gasząc nieco płomienie trawiące jej ciało jednak chwilę później był już przy niej zduplikowany Jamash, tnąc swoimi ostrzami, rozrywając bok i ramię zaskoczonej czarodziejki, z których buchnęła ciemnoniebieska krew. Aza w tym momencie musiała wstrzymać się z użyciem różdżki, gdyż brała pod uwagę, że mogłaby przy okazji przymrozić undine, a tego w planach raczej nie miała.

To nie był jednak koniec, gdyż z powietrza runął na fey Abyssclaw, który ciął ją pazurami po szyi i piersi, a z paskudnych ran lała się fala krwi. Do tego dołożył wyładowania, które przeszły przez ciało Thalessi i kobieta padła martwa, gdyż nie była w stanie wziąć na siebie aż tylu tak morderczych ataków i choćby odpowiedzieć jakimś swoim. Jej dopalające się ciało pływało do góry brzuchem w płytkiej wodzie zatoczki, a Janesara stała przez chwilę zupełnie zaskoczona, że tak szybko rozprawiliście się z fey.

- Wow, to było coś - powiedziała, przełykając ślinę. - Nie sądziłam, że pójdzie wam tak łatwo. Dziękuję za pomoc! - Wyszczerzyła się w szerokim uśmiechu.
Zamknęła nagle oczy, koncentrując się i po dłuższej chwili w zatoczce pojawiły się cztery wodne wierzchowce.

- Proszę, tak, jak się umówiliśmy, moje najlepsze hipokampy są do waszej dyspozycji. Zabiorą was, gdzie potrzebujecie się udać, a potem, gdy już nie będą wam potrzebne, wrócą do mnie. - Wyjaśniła. - Mam nadzieję, że będą dobrze wam służyć. Raz jeszcze dziękuję za pomoc, bez Thalessii moje życie stanie się teraz dużo spokojniejsze. Niech Gozreh nad wami czuwa! - Pobłogosławiła was jeszcze, gdy wsiadaliście na nieco śliskie grzbiety hipokampów.

To nie była walka, to była egzekucja.
Thalessia nie miała najmniejszych nawet szans, co Darvana nie zmartwiło - gdyby fey doszła do głosu, to rozpętałaby się walka, w której - zapewne - padłyby ofiary po stronie 'tych dobrych'.
A tak - obeszło się bez strat.

- Chyba będziesz musiała tu posprzątać, Janesaro - powiedział, przyglądając ciału Thalessii.


Po chwili okazało się, że Janesara mówiła prawdę i miała zamiar odpłacić im przysługą za przysługę. Jednak Darvan był daleki od tego, by od razu wskakiwać na grzbiet morskiego rumaka i ruszyć w pogoń za "Krukiem".

- Czy nie sądzicie, że powinniśmy się przygotować do podróży? - powiedział, spoglądając na pozostałych. - Nie wiemy, jak długo potrwa ten pościg. Powinniśmy mieć coś do jedzenia. Może by trzeba zrobić jakieś polowanie?

Oczywiście Jamash mógł wyczarować wodę, a przywołane przez Azę stwory złowić kilka rybek, ale Darvan nie był foką, by lubić surowe ryby, a na dodatek, gdyby któregoś z tamtej dwójki zabrakło, zrobiłby się mały problem.

Element zaskoczenia zawsze odgrywał kluczową rolę w starciach i teraz też tak było. Zbombardowana z każdej strony fey nie miała nawet szans, by dojść do głosu, czy spróbować się choćby obronić. Kilka sekund i było po walce. Manea lubiła takie starcia, zwłaszcza, gdy żaden z jej towarzyszy nie zostawał ranny.
- To się nazywa świetne wykorzystanie elementu zaskoczenia - rzuciła wesoło, chowając swoją szablę do pochwy. - Dobrze, że poszło tak szybko, nie musimy się z nią już użerać.

Janesara dotrzymała słowa i wezwała swoje hipokampusy. Półelfka przyglądała się im z szeroko otwartymi oczyma, gdyż były to piękne zwierzęta, a te, które trytonka chciała im pożyczyć, miały piękne "umaszczenie", jeśli tak można było to nazwać. Na propozycję Darvana pokiwała głową.
- Dobry pomysł. Nie wiadomo, jak daleko jest już "Kruk", a podróż bez jakichkolwiek racji żywnościowych nie wydaje się rozsądne. Możemy się uwinąć do wieczora i potem wyruszyć. Zwłaszcza, że wiemy, gdzie tamci płyną i my wiemy, gdzie płynąć.

Sięgnęła do kieszeni przy pasie i wyciągnęła magiczny kompas, uśmiechając się lekko.
- Możemy coś upolować, pozbierać jakieś owoce... Może ty nam powiesz, Jenesaro, gdzie najlepiej i najszybciej zdobyć tu pożywienie? Mięso, owoce? Bez pakowania się w niepotrzebne kłopoty? - Spojrzała na trytonkę, a potem przeniosła wzrok na hipokampy. - Nie wiem, z jaką szybkością pływają te zwierzaki, ale może nawet uda nam się trochę nadgonić drogi względem statku, jeśli są dość szybkie.
Skończyła swój wywód, czekając na odpowiedź Jenesary i pozostałych.

Pomysł z polowaniem nie był sensowny z dwóch powodów - wciąż mieliście w plecakach racje żywnościowe na kilka dni, gdyż do tej pory posilaliście się głównie tym, co otrzymaliście na statku od Balgrima, a po drugie, jakoś niespecjalnie każde z was wiedziało, jak się poluje. Trzydniowa podróż w pogoni za "Wodnym Krukiem" z pewnością nie będzie należała do najwygodniejszych, ale mieliście wszystko, co było wam potrzebne, by się w nią udać. Nocować można było na okolicznych, niewielkich wysepkach, lub przy pomocy tratwy stworzonej przez Jamasha, dlatego nie marnując więcej czasu, pożegnaliście się z Jenesarą, dosiedliście hipokampów i ruszyliście w pościg za Lanteri i jej załogą,

Mimo, iż hipokampy były szybkimi i zwrotnymi wierzchowcami morskimi, nawet płynąc na pełnej prędkości nie byliście w stanie dostrzec okrętu na horyzoncie. Pod wieczór przepływaliście obok niewielkiej, skalno-piaszczystej wysepki, więc postanowiliście zatrzymać się tam na nocleg. Kolejny dzień upłynął wam na wodzie, a Manea co jakiś czas sprawdzała na magicznym kompasie, czy płyniecie w odpowiednim kierunku. Noc zastała was na otwartym morzu, więc tym razem trzeba było skorzystać z tratwy stworzonej przez Jamasha. Jakoś się na niej wszyscy pomieściliście, zwłaszcza, że Darvan i Manea spali wtuleni w siebie, a Aza aż tak wiele miejsca nie zabierała, przez co i Jamash mógł się całkiem nieźle wyspać.

Trzeciego dnia około południa, waszym oczom ukazała się na horyzoncie wyspa Brightglass, którą ochoczo wskazywała igła magicznego kompasu. Jak każda z tego typu wysp na archipelagu, była gęsto zalesiona, a otaczała ją piaszczysta plaża upstrzona kamiennymi klifami. Podpływając bliżej od wschodu, dostrzegliście również zacumowanego przy brzegu "Wodnego Kruka". Żagle miał zwinięte, ale po pokładzie kręciło się kilku szeregowych marynarzy. Przycupnęliście na hipokampach przy jednym z klifów, obserwując uważnie okręt - nigdzie nie było widać Lanteri, czy Gardaxa, jednak zauważyliście Julię poganiającą hardym głosem kilku mężczyzn.

Z waszej perspektywy i oceny sytuacji mogło wynikać, że Lanteri i Gardax musieli ruszyć do dżungli, podczas gdy "Kruk" pozostawał pod opieką Antonovej i na oko tuzina marynarzy. Nie dostrzegliście też nigdzie Beliny ani Jaspera, więc być może oni również wybrali się z panią kapitan na poszukiwanie skarbu. Musieliście zastanowić się, co dalej, gdyż od tej strony nie dało rady podpłynąć do brzegu, nie będąc dostrzeżonym przez ludzi na okręcie, choć można było spróbować dostać się na niego pod wodą. "Kruk" cumował jakieś dwadzieścia-dwadzieścia pięć metrów od was i nie wyglądało na to, by od strony rufy któryś z marynarzy zwracał bardzo uwagę na to, co dzieje się na morzu. Na pewno też nikt nie spodziewał się waszego nagłego pojawienia się, co mogliście wykorzystać jako swój atut.