Hira, do tej pory osłaniający tyły, także ruszył do przodu - ale nie zapomniał o tym że drzwi mogły się za nimi zatrzasnąć. Jako ostatni wkroczył do pomieszczenia, jedną ręką trzymając drzwi, a drugą miecz
i czujnie rozglądając się po pomieszczeniu z którego wydobywał się dym

Gdy tylko drzwi otworzyły się, w twarze bohaterów uderzyły kłęby ciemnego, ciężkiego dymu. Wąski, spowity przez duszące opary korytarz prowadził do szerszej sali, która wyglądała jakby dostosowano ją dla odwiedzających grobowiec: w centrum znajdowało się wgłębienie do rozpalania ognia, dookoła którego rozstawiono kamienne siedziska.
Teraz wewnątrz wciąż żarzył się, kopcąc mocno i obficie, niewielki ogień, zasilany przez dopalającą się już stertę ekwipunku, śmieci i kości. Dym nigdzie się nie ulatniał, tak jakby ktoś lub coś pozapychało otwory wentylacyjne w suficie. Bardzo utrudniał oddychanie i sprawiał, że łzy same napływały do oczu.

Mimo tej ograniczonej widoczności bohaterom udało się wypatrzeć leżące nieruchomo pod przeciwległą ścianą skulone ciało.

Hira podziękował skinieniem głowy, gestem nakazał Dao warować przy Lao i w kucki ruszył za Qara. Podczas gdy mnich ruszył w kierunku leżącego ciała, sam aasimar trzymał się kilka kroków za nim, gotów odciągnąć go od niebezpieczeństwa.

Obserwował otoczenie, próbując zrozumieć sytuację. Być może nie była to pułapka, a dziewczyna chciała nadać sygnał dymny? Być może było widać otwór który można było odetkać i pozwolić dymowi uciec?

Nauki Mistrza Dwadzieścia Palców po raz kolejny się sprawdziły - tuż przy posadzce zdecydowanie łatwiej było oddychać, choć swąd dymu wciąż był wszechogarniający. Qara pełznął powoli w stronę leżącej postaci, która wydawała się lekko poruszać. A może było to tylko złudzenie spowodowane gorącym powietrzem i słabą widocznością? Yutu wyczuła w pomieszczeniu bardzo słabą magiczną aurę. Hira zaś zauważył, że otwory wyglądały na zapchane ziemią - ktokolwiek rozpalił to ognisko, nie wiedział, że należy je najpierw udrożnić, albo mu to nie przeszkadzało.
Qara był zaledwie kilka stóp od ciała, gdy nagle wyjątkowo ciemny kłąb dymu przysłonił mu widok. Machnąl dłonią, aby go rozwiać, ale poczuł przeraźliwy chłód.
Kłąb zaś, zamiast się rozwiać, zaczął wyłaniać się spod podłogi, przyjmując z grubsza humanoidalną postać nieumarłego cienia!

Na szczęście bohaterowie byli przygotowani, z obnażoną bronią oczekując niebezpieczeństw.