Amos miał problem ze zrozumieniem wybudzonych z magicznego snu hobgoblinami. Zdjęcie im knebli również nie pomogło. Wydawało się, że nikt nie jest w stanie ich zrozumieć, a i oni nie wydawali się rozumieć co się do nich mówi. Sytuacja patowa przeciągająca się dość długo. Chyba każdy wiedział co się powinno stać, ale każdy miał "inne zajęcie", lub nagle znalazł inne zainteresowanie.

Amon nie miał rozterek moralnych. Nie tylko teraz zresztą. Od dawna nie rozumiał do końca czym owa moralność jest i jak ją stosować, zatem zakneblował ponownie hobgoblonów i złapał jednego z nich w potężne dłonie. Głowa mieściła się w jednej ręce, druga owinęła się wokół szyi. Suchy trzask łamanej szyi oznajmił wszystkim, że mieli jednego więźnia mniej. Drugi coś chyba próbował powiedzieć, ale nikt nie był w stanie go zrozumieć. Próbował się wyszarpać, ale więzy trzymały mocno, a Amos jeszcze mocniej. Poczuł smród odchodów tuż przed głośnym strzyknięciem. Nastała cisza, w której wszyscy oprócz półgiganta próbowali nie zauważać oczywistego.

W tym czasie kamienna fontanna bryznęła ogniem aktywowana przez Brana. Przynajmniej ta moralność przyniosła jakąś korzyść. Amos rozwiązał zwłoki i zwinął linę w czasie gdy reszta drużyny dywagowała nad kolejną zagadką. Oddał Elorze linę przyglądając się kolejnym próbom otwarcia zamkniętych drzwi. Gdy pomysły Elory i innych nie dały rezultatu i drużyna zastanawiała się nad rozwiązaniem ich kontemplacje przerwał huk ciała uderzanego o twardą powierzchnię połączonego z dźwiękiem pękających kości. Odwrócili się akurat by zobaczyć zakrwawione zwłoki hobgoblina spływające po drzwiach, barwiąc wszystkie płaskorzeźby krwią. Parę metrów dalej Amos przyglądał się efektowi swojego rzutu.
- Życie to krew, ciepło. - odpowiedział na nieme pytanie, potwierdzając tym samym twierdzenia zasłyszane przez Brana. Tylko w odróżnieniu od czarownika, półgigant nie miał zamiaru poświęcać swojej krwi, jeśli wokoło było jeszcze dość ciepłej i marnującej się krwi przeciwników.

Pogłówkowaliście wspólnie nad kamiennymi drzwiami i zabraliście się do pracy. Elora jako pierwsza postanowiła wypróbować swój sposób na otwarcie wrót. Podeszła do nich i skoncentrowała strumień wody wylewanej z bukłaka na fontannie, wokół której znajdowały się smoki. Kamienna rycina szybko nasiąkła cieczą a jej część wpływała przez niemal niezauważalne z pewnej odległości szczeliny między płytami. Gdy bukłak został prawie całkiem opróżniony, usłyszeliście leniwy szczęk mechanizmu gdzieś w ścianie i po chwili drzwi zaczęły odsuwać się w bok ze zgrzytem, by w końcu zupełnie zniknąć w ścianie.

Staliście przed wejściem do długiej, prostokątnej komnaty, na końcu której, zostawiona na niewielkim ołtarzu paliła się... samotna świeca. Podczas gdy Archie zwyczajowo sprawdził, czy za drzwiami nie kryją się żadne pułapki, Willie napełnił pusty bukłak Elory ognistą cieczą z fontanny. Po chwili weszliście do dopiero co odkrytej komnaty, przyświecając sobie światłem. Obie strony pomieszczenia zawierały pięć stojących na sztorc sarkofagów: trzy na północnej ścianie, dwa na południowej. Wykuto je z kamienia i widnieli na nich podobni do elfów humanoidzi w ceremonialnych szatach.

Pośrodku zachodniej ściany, tej naprzeciw drzwi stał wykonany z obsydianu ołtarz w smocze wzory, na którym znajdowała się płonąca świeca. Obok niej stała flaszka z jakimś płynem oraz wykonana z dziwnego żelaza świstawka. Od wszystkich przedmiotów Willie wyczuł silną, magiczną aurę różnych szkół. Na świstawce naniesiono napis w języku krasnoludzkim, który Bran i Elora odczytali jako "Wzywacz nocy".
- Meepo ma złe przeczucia - rzucił nagle kobold, który nie zdecydował się wejść za wami do komnaty. - My musimy ruszać dalej. Chodźcie, chodźcie...

Jednak okazało się, ze ani krew, ani ogień, a zwykła woda. Z różnych teorii na temat dawców i odbiorców życia słuszną okazała się ta ostatnia, a Bran ucieszył się, że nie wysunął jeszcze jednej... Co prawda był pewien, że Elora w swym życiu nie tylko słyszała różne różności, ale i wie. skąd się biorą dzieci, ale niektórych rzeczy nie wypadało mówić na głos w obecności dam...

Woda pozytywnie podziałała na smoki, które zechciały otworzyć drzwi, za którymi znajdował się ołtarz, któremu towarzyszyły sarkofagi. Od tych Bran wolał się trzymać z daleka, o czym zresztą poinformował towarzyszy. Zakłócanie spokoju umarłych było w złym tonie... No i mogło się źle skończyć dla zakłócających.

- Światło rozjaśnia każdy mrok - powiedział - a ta świeca pewnie pali się wiele dni i miesięcy. Wieczny płomień? Może warto by ją zabrać...

Sięgnął po świstawkę, ozdobioną interesującym napisem.

- Wzywacz mocy? - Raz jeszcze, z pewnym niedowierzaniem, przeczytał wyryty tam napis. - Mam zamiar się przekonać, czy jakaś moc przybędzie - powiedział, podnosząc świstawkę do ust. - Chociaż może, na wszelki wypadek, odsuńcie się nieco.

Miał sprawdzić działanie instrumentu gdy tylko kompani znajdą się kawałek od niego.

Ledwo Bran zdążył podnieść świstawkę i przeczytać napis raz jeszcze, a wnęki sarkofagów poczęły otwierać się z sykiem powietrza. Z ich mroków wychynęło pięć szkieletów z krótkimi mieczami, które ruszyły prosto na was...

Inicjatywa:

Draugdin
Amos
Archie
Bran
Willie
Elora
Szkielety

Mówiąc o nienaruszaniu spokoju zmarłych Bran miał na myśli tych, co spoczywali w sarkofagach, których to kamiennych "trumien" nie zamierzał ruszać, chociaż niekiedy takie skrzynie pełne były skarbów. Najwyraźniej jednak ktoś uznał, że nawet dotykanie czegokolwiek nie powinno mieć miejsca. I że warto ukarać ciekawskich a nieproszonych gości przez nasłanie na nich truposzy. Tych samych, których spokoju Bran nie chciał naruszać...
Zaklinacz nawet potrafił sobie wyobrazić te wszystkie "mowy do ludu", jakie padną z ust towarzyszy po skończonej walce. I te pełne wyrzutu słowa... całkiem jakby oni byli lepsi.
No ale mleko się rozlało i nie warto było nad nim teraz płakać. Trzeba było zadbać o skórę własną i towarzyszy i pozbyć się szkieletów, które nie tylko nie chciały po śmierci spoczywać w pokoju, ale okazywały wyraźnie nieprzyjazne zamiary.
Opcja ucieczki raczej nie wchodziła w grę (choćby dlatego, że Bran był dość daleko od wyjścia), pozostawała więc walka.

Zaklinacze nie przepadali za walką wręcz, więc Bran poczęstował najbliższego szkieleta serią magicznych pocisków.

Atak w S1

Otwarcie zablokowanych drzwi okazało się dość proste, więc Amos upuścił martwe zwłoki hobgoblina, które miał zamiar rzucić w drzwi. Wszedł z pozostałymi starając się niczego nie ruszyć. Mimo swojej postury poruszał się zwinnie, bez większych problemów unikając dotykania czegokolwiek. Okazało się jednak, że jego ostrożność na niewiele się zdała, bowiem idący z przodu Bran sam, wbrew swoim słowom, wybudził nieumarłych strażników. Półgigant nie narzekał. W milczeniu sięgnął po broń i uderzył potężnym młócącym ciosem znad głowy.

Więc jednak woda była odpowiedzią na zagadkę smoków. Elora uśmiechnęła się do siebie lekko, gdy ciecz uruchomiła mechanizm i mogli wejść do środka. A w komnacie co ciekawe zastali świecę, która prawdopodobnie paliła się tutaj od nie wiadomo kiedy i parę innych przedmiotów. Kapłankę również zainteresowała świstałka, nieco mniej sarkofagi, które ustawiono przy ścianach. Przechodząc obok nich miała wrażenie, że kamienne oczy przyglądają się każdemu ich ruchowi.

- Nie podobają mi się te sarkofagi - powiedziała cicho.

No a potem Bran podniósł świstałkę i spokojni zmarli stali się niespokojni, opuszczając miejsca, do których złożono ich na wieki. Cóż, Elora nie miała zaklinaczowi za złe, że chwycił za świstałkę - nikt nie mógł przecież wiedzieć, że podniesienie przedmiotu z ołtarza sprawi, że cokolwiek nieświeży mieszkańcy tej komnaty obudzą się i będą chcieli za wszelką cenę odegrać się na swoich gościach. Teraz należało się ich jak najszybciej pozbyć, zanim zdażą wyrządzić im jakąś większą krzywdę.

- Helmie, prowadź mnie! - Zakrzyknęła a jej dłoń miał zamiar opuścić słup ognia mający usmażyć zbliżający się szkielet.