Podnoszę się z krzesła, i spokojnym krokiem ruszam za Mauricio (Mauriciem?)
Idziecie?- pytam pozostałych towarzyszy.

-Idziemy-wstaje, zbieram swoje rzeczy i podazam za towazyszami.

Robię to samo co moi koledzy.

Wychodzicie z gospody i idziecie przez miasto. W przeciwieństwie do gospody ulice lekko opustoszały, ale nieznacznie, gdyż miejsce uczciwych ludzi zajęli wszelkiej maści złoczyńcy. Mimo to bez przygód dochodzicie pod wskazany dom.
Nie musieliście długo czekać na to, aż z budynku wyszedł mężczyzna o wyglądzie dokładnie pokrywającym się z opisem. Ma długie, siwe włosy i brodę, ubrany jest w niebieską szatę (która wygląda zupełnie jak szata waszego pracodawcy) a w dłoniach trzyma drewniany kostur.
Mężczyzna chyba was nie zauważa i rusza przed siebie.

-Trzymajmy sie w dobrej odleglosci od niego, tak aby go widziec, ale zeby on nas nie zauwazyl-to mowiac do towarzyszy, kieruje sie za dziadem.

"Dobrze ale musimy isc powoli i bezszelestnie"- przyznaje racje Everalth'owi i ruszam za nim.

Mężczyzna idzie spokojnie głównymi ulicami, nie spieszy się nigdzie. Jedyną dziwną rzeczą, jaką zauważacie, jest to, że chyba krąży wkoło. Wydaje się wam że przez tą ulicę już wcześniej przechodziliście... i ta kamienica...
W końcu zatrzymuje się i stoi odwrócony do was plecami.
"Śledzicie mnie." raczej stwierdził, niż zapytał. Mimo tłoku jaki panuje na ulicach, podejrzewacie, że mówi do was.

Wychodze z mroku i mówie:
-"Czemu tak sądzisz starcze?"

Wychodze kilka krokow na przod,usmiecham sie i mowie:
Mowisz do nas, Panie?
Gdybysmy mieli juz kogos sledzic, to chyba jakichs kupcow czy bogaczy, a nie, za pozwoleniem panskim, staruszkow w lachmanach. To chyba logiczne.

"Co my zwykli przechodnie i mieszkańcy moglibyśmy chcieć od Ciebie starcze?? Raczej Ci się wydaje."Po tych słowach szepcze do kumpli: "Chłopaki to może się różnie skończyć, możemy nawet nie wykonać zadania, trzeba go jakoś przekonać."