Wrociwoj dzierżąc strzałę w dłoni niczym sztylet, zakradał się za plecy maga, który kończył chyba inkantację, bo wyciągnął dłoń z laską w stronę walczących. Cyrulik był pewien, że nie porusza się zbyt cicho - nigdy nie był w tym ani dobry, ani chętny do takich zabaw. Ale na drżących nogach szedł przed siebie. Mag znów się wzdrygnął, zapewne usłyszał Wrociwoja, ale skupiony był na tym, co dzieje się przed nim. Całkiem słuszna taktyka, jednak w tym wypadku zgubna. Cyrulik wbił strzałę w okolice nerki maga - nie chroniony przez żebra, cholernie bolesny i zwykle letalny obszar każdego człowieka. Wrociwojowi zrobiło się głupio, tak bardzo głupio... Ślubował samemu sobie hołdować zdrowiu i życiu. Wiedział, że w tym wypadku nie miał za bardzo wyboru, jednak jego sumienie tak go zabolało, że aż padł na kolana, gdy grot strzałki wbił się głęboko w ciało maga. A ten ryknął wniebogłosy. Odwrócił się gwałtownie, uderzył końcem laski w skroń cyrulika, który natychmiast stracił przytomność. A potem mag zwalił się na niego bez ruchu.

Wszystko byłoby piękne, Hasso wydał nawet okrzyk radości, gdy kątem oka dostrzegł, że mag padł, jednak trupy wciąż napierały. Otto w desperacji obciął kawałek głowy przeciwnika, ten jednak nie chciał paść na ziemię. Jaszczur chroniący Shintissa padł pod nawałnicą ciosów. Otto dosłyszał jak ostatni achaz przeklina, jednak nie zrozumiał dokładnego znaczenia słów. Hasso, odbijając rapierem kolejne ciosy, nerwowo rozglądał się na boki, szukając najwyraźniej jakiejś możliwości ucieczki.

Wrociwoj stracił przytomność, więc na chwilę obecną nie ma za bardzo co robić. Przez wyrwę w obrońcach pozostała na nogach trójka nie ma za bardzo jak się bronić - zombie mogą otoczyć każdego z nich. Trupów na nogach zostało ponad dwadzieścia.

Pozostały na nogach jaszczur najwyraźniej uznały, że lepiej jest przeżyć, niż ryzykować życiem dla powalonego Shintissa i drugiego kompana, i wraz z Ottem i Hassem rzucił się desperacko na ścianę prących naprzód trupów.

Co dziwne - udało się. Udało im się przepchać, zbierając po drodze kilka ciosów, przewracając niemrawych nieumarłych, klnąc ile sił w płucach i, w przypadku achaza, syczeć niczym wiatr w szczelinach skalnych. Po przebiciu się przez stłoczoną masę, Otto dostrzegł powalonego maga, który leżał na równie powalonym Wrociwoju.

A gdy obejrzał się za siebie, odkrył, że trupy nie podążają za nimi, lecz w tłocząc się w kółeczku systematycznie uderzają coś leżącego na ziemi. Otto nie wróżył nic dobrego Shintissowi...

Wrociwoj otworzył jedno oko, drugie było zbyt zapuchnięte od przyjęcia na siebie kostura maga. Ów mag, leżący na nim, nie dawał żadnych znaków życia, a przynajmniej nie poruszał się i nie oddychał. Cyrulik jęknął, zwracając na siebie uwagę Hassa, który zrzucił z niego trupa nekromanty.

- Spierdalamy? - zapytał z właściwą sobie dozą zaangażowania.

Zombie dość szybko znudziły się masakrowaniem zwłok, jednak bez kolejnego rozkazu, po prostu stały w kółeczku. Hasso odetchnął z ulgą, jednak z żalem spojrzał na trupy, na maga, na wszystkich.

- Szkoda Shintissa. Fajny chłop.

A potem ruszył do wskazanego przez achaza namiotu, żeby złupić co się da. Jaszczur chciała jakoś wygrzebać Shintissa i drugiego towarzysza, jednak ostatecznie postanowił nie narażać swojego życia.

Otto zajął się upierdoleniem głowy maga, Wrociwoj natomiast dostrzegł błysk miedzi w centrum wyrysowanego na placu okręgu. I faktycznie, na małym, prowizorycznym piedestale z drewna leżał wisiorek. I gdy cyrulik go podniósł, wszystkie trupy padły... trupem.

Hasso po chwili wrócił z workiem, który wypchany był brzęczącymi i szeleszczącymi przedmiotami. I wskazał drżącą ręką za Otta.

- Te, jaszczury, cholera.

Nie brzmiało to zbyt inteligentnie, jednak Otto, gdy się odwrócił, także zbyt ciekawego wyrazu twarzy nie miał - nadchodziła grupa pięciu łuskowatych. Stojący obok niego achaz, powiedział mu cicho:

- Wynocha mi stąd. Reszta łupów jest nasza. Możecie zabrać ten paskudny łeb i worek, co ciepłokrwisty niesie. I już.

Okazało się, że jaszczury faktycznie nie mają zamiaru gonić trójki mężczyzn, a i nie są specjalnie przejęte tym, że ich pracodawca jest pozbawiony łba. To z pewnością było dobre. Szkoda jedynie, że ostatni z w miarę sojuszniczych achazów postanowił nie dotrzymać części umowy dotyczącej podziału łupów. Ale to w sumie było zrozumiałe - jaszczurów z pewnością było znacznie więcej niż ich. A kto wie, co im tam jeszcze Czarnooki naobiecywał. W każdym razie Hasso pomrukując także przystał na to, by zmyć się w miarę szybko. Utyskiwał przez chwilę, ale wydłużył krok, gdy tylko oddalili się kawałek dalej.

Nikt ich nie niepokoił, gdy dotarli do swoich rzeczy. Zebrali je, a ciekawy Hasso i Otto zerknęli do worka, który niósł ze sobą Fountlandyjczyk. Było tam sporo papierów, złoty (albo złocony) świecznik, trochę ozdób ze srebra i całkiem ładny sztylet (i nieco przerażający, gdyż cały był w motywach kojarzących się ze śmiercią) z czarnym kamykiem, podobnym do odprysku, znajdującym się w miedzianym medaliku. Niestety wiele z rzeczy zagarniętych w pośpiechu okazało się śmieciami, które poirytowani wyrzucili na trawę.

A gdy tak sobie kucali, pochyleni nad ziemią, poczuli po raz pierwszy poważne zmęczenie. Przeciążony układ nerwowy, rany otwarte i krwawiące i ogólną masakrę. Wrociwoj, choć w lepszym stanie, nagle ni stąd ni zowąd zwymiotował i na chwilę stracił przytomność. Reakcja uboczna dziwnego czaru, którym oberwał, lekkie wstrząśnienie mózgu, czy może… Czy może nieco tej dziwnej trucizny dostało się do jego krwiobiegu? Niestety nie było na to czasu, trzeba było wyrwać się ponownie poza zasięg jaszczurzych patroli. Bo wszak te łuskowate istoty z pewnością nie stały się nagle ich sojusznikami, a oni wciąż byli intruzami w strzeżonym przez nich obszarze. A ci z zewnętrznego pierścienia pewnie nie mieli jeszcze pojęcia o tym, co stało się w centrum. Tak, to była dobra pora, żeby ruszać dalej. Szczególnie, że dzień nie trwa wiecznie i trzeba będzie jeszcze znaleźć jakiś nocleg, czy opatrzyć rany. Cyrulik na szybko zajął się najpoważniejszymi problemami towarzyszy (co zrobił doskonale) i grupa ruszyła w stronę miasta.

Tym razem udało się ominąć wszystkie posterunki, nawet nie trzeba było korzystać z cudownej ropuchy na patyku, raz tylko Hasso, gdy wstąpił w niego lepszy humor, postanowił zaskrzeczeć Ottowi nad uchem. W ogóle od czasu, gdy mieli stoczyć beznadziejny bój z nieumarłymi, Hasso był jakiś radośniejszy. Gdy zostawili za sobą pierścień strażników i spory kawał lasu, nogi pod mężczyznami odmówiły posłuszeństwa i domagały się wypoczynku. Zmęczenie znów uderzyło. Wrociwoj był jeszcze w stanie funkcjonować, jednak Otto i Hasso byli nastawieni raczej na jedzenie i spanie.

Hasso rozłożył się na gołej ziemi, wyciągnął z plecaka kiełbasę i zaczął z ukontentowaniem jeść.

- Ma ktoś wódeczkę?