Płyn był zadziwiająco słodki, ale równocześnie delikatny i jedwabisty. Theo nigdy w życiu nie pił czegoś tak delikatnego i wyrazistego zarazem. Już po przełknięciu pierwszego łyka wiedział, że się nie pomylił i napój go uleczy. Po ciele Aquilończyka rozlała się fala ciepła i uczucia ekstazy, równocześnie wypełniając jego umysł spokojem. Oczy, do tej pory zamglone i rozbiegane odzyskały swój blask, ręce przestały się trząść a serce zaczęło bić równo i miarowo. Ciepło skupiło się szczególnie w miejscach, w których Theo odniósł rany - na ręce od ukąszenia węża i na rozoranym przez demona ramieniu. Na jego oczach rany zaczęły się zrastać, już po chwili pozostając jedynie różowymi bliznami. Theo czuł się tak doskonale, jak nigdy w życiu!


Przez chwilę przy jeńcach leżących w atrium nie było nikogo. I ta chwila wystarczyła. Gdy Makhar, z morderczym błyskiem w oczach i sztyletem w dłoni wyszedł z rozbitych drzwi zobaczył tylko znikające w przejściu do stajni plecy Thedipidesa. Nad wciąż związaną Brythunką pochylał się jakiś stary człowiek, który starał się ją uwolnić. Gdy Stygijczyk wszedł do atrium, stary sługa podniósł wzrok i znieruchomiał. W jego spojrzeniu Makhar zobaczył jedno: przerażenie.


Monety, biżuteria, szlachetne kamienie i złota gotowizna znikały wolno we wszystkim, do czego dało się je zapakować. Ale i tak wiele ze skarbów musiało pozostać w krypcie z powodu tak trywialnego, jak brak miejsca. Zamoryjka urwała swoją spódnicę niemal w pasie, odsłaniając zgrabne nogi i jędrne pośladki i do zwoju materiału ładowała skarb. Berwyn miał już pełny plecak, podobnie ozdrowiały Theo, a Draugdin zajęty był wyciąganiem kolejnej skrzynki na górę szybu.

Stary sługa przerażonymi oczami wpatrywał się w zbliżającego się Stygijczyka. Z jego ust wydobywał się cichy jęk, gdy porzucił szamoczącą się dziewczynę i na czworakach, niczym pies czmychnął do pomieszczenia, które zajmował wraz z żoną. Makhar stanął nad wciąż związaną Rosą. Wolno uklęknął obok niej, wciąż wpatrując się w jej oczy. Na usta przywołał imię swego boga i była to ostatnia rzecz, jaką usłyszała Brythunka przed śmiercią. Sztylet głęboko przeorał jej gardło, a Makhar z fascynacją wpatrywał się jak z młodej kobiety ulatuje życie.

Szybko się opanował i zerwał na równe nogi. Przecież Thedipides uciekał. Pobiegł za kupcem, który opuścił przed chwilą swoje domostwo przez stajnię. Jak do tej pory nikt z jego zajętych plądrowaniem skarbca towarzyszy nie zaszczycił go swoją obecnością, więc nie widząc nigdzie krezusa, a nie chcąc narażać się na niepotrzebne ryzyko, zawrócił.


W tym czasie Catalina, Theo, Draugdin i Berwyn wydobywali z szybu w jadalni wszystko co byli w stanie zabrać. A zebrało się tego całkiem sporo. Wypełnione bogactwem plecaki i ciężkie skrzynie były doskonałą zapłatą za zlecenie. Catalina nie kryła radości.

- Jesteśmy bogaci, tak jak obiecywałam. A zemsta jest słodka niczym najzacniejszy nektar - błyskała zębami w uśmiechu. - Teraz się rozstaniemy i nigdy więcej nie zobaczymy. Pójdziemy swoimi ścieżkami. Nie wiem jak Wy, ale ja mam zamiar żyć jak prawdziwa królowa dopóki starczy mi złota.


Opuścili dom Thedipidesa tylnym wyjściem, niezauważeni. A przynajmniej taką mieli nadzieję. Mieli złoto, ale Numantia nie była miejscem, w którym czuliby się bezpiecznie. Hyboryjskie krainy czekały na bohaterów.