- Niechbędzie - w przypływie strachu Dora zgodziła się na każdy plan, przez który wykaraskaliby się z tarapatów.

Mirthal podszedł do psów na samym przodzie i je uspokoił żeby ponownie mu się nie wyrwała.
Gdy psy już były spokojne podszedł do Viburna i powiedział tylko
-Nic takiego. Lód nas zawiódł, poprowadzę nas do reszty, może już zeszli z jeziora- jak powiedział, tak też uczynił. Kazał psom nawrócić i powoli kroczył obok sań, miał nadzieję, że reszta już zeszła na ląd.

Skupmy się na razie na postaci Deta. W ostatnim momencie skacze, odłamki lodu zapadają się pod powierzchnię wody, mocząc nogi mężczyzny prawie po kolana. Padł na brzuch na lód, przeczołgał się, wstał i ruszył biegiem w stronę pracodawcy.

Elf tymczasem opanował sytuację i spokojnie zawrócił zaprzęg, pilnując szlachcica. Nie działo się tutaj nic, co nakazałoby zatrzymać uwagę w tym miejscu na więcej niż krótką chwilę.

Natomiast, gdy spojrzeć na Otta i Dorę... Tutaj ma szansę wydarzyć się jeszcze całkiem sporo. Jednak zamiast szczęściu, powierzyli swój dobrobyt dobremu planowi. Otto rzucił linę z kotwiczką, która zaczepiła się o krawędź kolejnej kry i przyciągnął ją do siebie. Nie było to oczywiście takie znów proste, wymagało to kilku prób i diabelnej siły. Ale szczęśliwie najemnik miał i czas i krzepę. Przejście z jednej lodowej platformy na drugą było w miarę proste, chociaż kolebało i przez chwilę groziło, że wywróci ją na drugą stronę. Nic takiego jednak się nie stało. W końcu, po kilkunastu czy nawet kilkudziesięciu minutach Otto i Dora dotarli na brzeg, dziękując w myślach Firunowi, Efferdowi i Phexowi. I komukolwiek, kto przyszedł im wtedy na myśl.

Firun - bóg zimy, lodu i polowania. Efferd - bóg mórz, wiatru i wody. Phex - bóg szczęścia, handlu i złodziei. tl;dr Wszyscy są bezpieczni na brzegu. Det nieco przemoczony, jednak nie ma to mechanicznego znaczenia.

Nie dostrzegając żadnego zagrożenia i widząc powrót, bezpieczny, Dory i Otta Det odetchnął z ulgą. Żyli. Jakimś cudem, ale żyli. Wiedział, że pewnie wszyscy z nich, no, może za wyjątkiem szlachcica, byli tego samego zdania co on w pewnej sprawie... Nie mniej, zdecydował się odezwać przewieszając łuk przez ramię i spoglądając na popękane tafle jeziora które o mało co ich nie pochłonęło.

- Mam dziwne przeczucie, że chyba lepiej unikać podróży po jeziorach... co nie?

- Przecież wszyscy podróżują tutaj po jeziorach, tak mówił mi karczmarz - wtrącił Viburn, lekko dygocąc. - Najwyraźniej mieliśmy nieco pecha, może Firunowi się nie spodobało stawianie wnyków. Założyłeś kolorowe tasiemki, Det?

Szlachcic wyglądał na wstrząśniętego, ale nie tak bardzo, jak powinien być oślepiony niedawno człowiek nawykły do wygody, który prawie utonął w lodowatej wodzie. Najwyraźniej był twardszy niż wszyscy myśleli.

Po słowach Otta na temat amatorszczyzny Firuna, zawiał lodowaty wiatr. Był na tyle przenikliwy, że nawet sam Otto przez chwilę zastanawiał się nad nadprzyrodzonością tego zjawiska.

Jednak chłód szybko wygnał takie myśli. Niby pora była jeszcze wczesna i można było spokojnie iść dalej, to niestety buty co poniektórych były przemoczone, a zimny wiatr powodował mimowolne drżenie wszystkich. Jedynie Viburn siedział opatulony kocami na saniach niezbyt świadomy problemów pozostałych. Dora westchnęła i zaczęła wraz ze wszystkimi rozbijać obozowisko.

Wiało okrutnie, im później się robiło, tym bardziej. Płomienie ogniska szalały, sypiąc dookoła iskrami i dawały niewiele ciepła. Jeżeli był ktoś na tyle odważny, żeby wyściubić nos z chłodnego obozowiska w gniewną, lodowatą pogodę, mógł oczywiście wybrać się po drewno, czy cokolwiek innego, jednak nie była to Dora. Karczmarka opisywała właśnie Viburnowi, co dokładnie wydarzyło się na jeziorze.

Jeżeli macie ochotę porozmawiać między sobą albo ze szlachcicem, właśnie jest czas. Jeżeli ktokolwiek chce wybrać się poza obozowisko, to panuje tam poziom zimna 3 - 2 za temperaturę, 1 za wiatr. Jedynie Detlet może przebywać na takim chłodzie bez ryzyka hipotermii, jednak ostrzegam przed możliwością załapania zwykłego przeziębienia. Jeżeli nie chcecie nic konkretnego robić, to dajcie znać i ruszamy dalej.