Igdryl było niezwykłym okazem drzewa, nasycone magią, emanowało nienaturalnym, kojącym ciepłem. Gdy dookoła osiadał śnieg, w obrębie kilku metrów wokół drzewa szybko topniał, pozostawiając jedną z niewielu ostoi zieleni pośród białej scenerii.
Wesoły lisek zwany Odyseuszem skocznie bawił się w spadającym z nieba puchu, podczas gdy Anissa próbowała spleść proste, kaligraficzne zaklęcie.

― Rozumiesz, że naruszyłaś zasady bezpieczeństwa Akademii? ― Zupełnie znikąd pojawił się profesor Saren ― Nie będę tego zgłaszał, ale następnym razem, jeżeli przychodzisz na zajęcia, trzymaj się programu nauczania. Koniec przerwy.

Profesor miał rację. Uczniom pierwszego roku, na tak wczesnym stadium nauki, zakazuje się praktykowanie na własną rękę zaklęć nawet pierwszego poziomu.

― Po wszystkich dzisiejszych zajęciach mogę Ci pokazać to zaklęcie. Poszukaj mnie, jeżeli tak bardzo niecierpliwisz się z powtórzeniem materiału.
Dodał na zakończenie, oddalając się w stronę akademii.

Nauczyciel wrócił do sali, przerywając pranie mózgu Anastazji. Właśnie miały rozpocząć się kolejne zajęcia - nauka języków. Nikt chyba nie spodziewał się wiele, kolejna nudnawa lekcja dłużyła się, kiedy profesor tłumaczył pochodzenie języka glerasweńskiego. Każdy w sali go znał, nawet, jeżeli pochodził z dalszych stron, był językiem urzędowym, ważnym dla każdego szlachcica.
Profesor starał się wybadać poziom, jaki reprezentowała klasa Heth. W większej mierze był wysoki i gdyby nie kilkoro odstających uczniów, mógłby z czystym sumieniem przeskoczyć całą podstawową naukę glerasweńskiego. Na zakończenie swoich „badań”, postanowił pomęczyć trochę uczniów. Każdemu z osobna kazał powtórzyć krótką, dziecinną rymowankę.

„Poszedł ścieżką pośród leszczyn,
lecz nie wyczuł szczwany leszcz.

Kleszcz nie klaszcze, kleszcz nie szczeka,
kleszcz w leszczynę czmycha, czeka,
niczym czyżyk czyni krzyżyk,
ćwiczy roczek niczym skoczek.”

Zadanie okazało się trudniejsze, niż by się wydawało. Profesor nie miał z tym najmniejszych problemów, mówił szybko, płynnie i wyraźnie. Przy każdym potknięciu kazał zaczynać od nowa, wliczając w to zbyt wolną wymowę, a gdy ktoś pomylił się trzykrotnie, brał kolejną osobę do słownego sprawdzianu.

― Wystarczy na dzisiaj. Poszukajcie sali, w której odbędziecie kolejne zajęcia.
Czy to z lizustwa, czy też z poczucia obowiązku, pulchny chłopiec, który lekko się jąkał podczas całej lekcji i zawalił finalny sprawdzian nie dochodząc nawet do drugiej linijki, podszedł do zwojów, które były używane podczas lekcji kaligrafii, chcąc zabrać je na zaplecze.
― Nie dotykaj tego. ― Profesor obrzucił go zimnym spojrzeniem nieznającym litości ― Poradzę sobie ze wszystkim.
Speszony chłopak przełknął ślinę, po czym czmychnął z sali szybciej, niż wydawało się, że będzie w stanie z powodu swojej wzbogaconej tuszy.

Matematyka, jak to lubili określać ją specjaliści w tej dziedzinie - „matka wszystkich nauk”. Następnie już tylko zasady bezpieczeństwa oraz… wychowanie fizyczne? Tego chyba nikt się nie spodziewał, chociaż większość chłopców praktykowała jakieś ćwiczenia rozwijające ciało, tutaj było nieco inaczej - na każdym planie widniały te same zajęcia, niezależnie od płci. Dla Heth był to podobny demon, co kaligrafia dla innych klas, których uczniowie nie dorastali na szlacheckich dworach.

Sala była zamknięta, najwyraźniej musieli poczekać jeszcze kilka minut, zanim skończy się przerwa.

Skończyły się wykłady dla drugiego roku studiów, Giblert mógł wreszcie odsapnąć, produkowanie się o czarnej magii przez bite dwie i pół godziny było wyczerpujące, jakkolwiek ktoś by swojej pracy nie lubił. Uczniowie żegnali wykładowcę z szacunkiem, dziękując za podzielenie się wiedzą.
Ledwie opuścili salę, a do środka przepchnęła się psychodeliczna Esma, udowadniając, że nie posiada za krzty kultury. Stanęła, zadowolona nie wiadomo z czego.

― Co robisz?

Zanim Gilbert był w stanie otworzyć usta, oczy Esmy rozszerzyły się w przeprażeniu. Pomyślałby, że coś stało za nim, gdyby nie patrzyła się na niego. Zniknęła szybciej, niż się pojawiła, niemal wylatując przez drzwi, popchnięta silną falą powietrza. Kilka ławek z nieprzyjemnym zgrzytem zmieniło położenie.

O co chodziło? Ciężko powiedzieć…

― To o liczeniu? ― Sixti zapytała najbliższego ucznia.
― Nie, o tańcu. Nie słyszałaś nigdy o takim stylu? ― Ciężko było powiedzieć, czy w jej głosie było więcej sarkazmu czy snobizmu.

Zanim Sixti była w stanie odpowiedzieć, cały korytarz zapełnił się śniegiem. Naniósł go jęzor wiatru, który rozciągnął się zza najdalszego zakrętu. Nie wiadomo skąd, zaraz przy drzwiach pojawiła się również osoba.
― Nie spodziewaliście się mnie, prawda? Pewnie myśleliście, że nie dopuszczają mnie do prowadzenia zajęć.
Była to kobieta ledwie wyższa od najwyższej osoby w klasie, nie byłoby jednak problemu rozpoznać jej w tłumie przez iście czarodziejskie szaty, jakie nosiła. Wyjęła szybko klucz i otworzyła salę lekcyjną.
― Prawie zapomniałam, że w ogóle mam z wami lekcje. Wchodźcie.

Nauczycielka usiadła na biurku, wciągnęła krzesło na blat i oparła się na nim. Nie czekała nawet, aż wszyscy zajmą miejsca, zaczęła gadać przy otwartych drzwiach. Występek, na który nie pozwoliłby sobie poprzedni nauczyciel, który na dobrą sprawę nigdy się wam nie przedstawił.
― Jestem Esma Tiryaki, pochodzę z Imperium Kirikkale, o którym pewnie nigdy nie słyszeliście, będę uczyła was matematyki. To jest taki nudny przedmiot o liczeniu, który w Imperium Kirikkale jest o lata bardziej rozwinięty, niż tutaj w Glareswen… czy jakoś tak to szło. Specjalizuję się w magii żywiołów, elementalnej, zwał jak zwał, nie wiem, po co kazali mi nauczać matematyki, chyba uznali, że mam za dużo wolnego czasu, albo namnożyło się was za wielu.

Wzruszyła ramionami. Spojrzała w stronę okna.
― My w Imperium Kirikkale nie mamy za dużo śniegu. Pierwszego roku nauczyli mnie tutaj lepić bałwana. Chodźmy ulepić bałwana.

Zeskoczyła z biurka razem z krzesłem. Niestety, krzesło nie osiadło na ziemi z równą gracją i z hukiem poleciało na drugi koniec sali, o włos mijając Sixti.
― Ups, wszystko gra? Masz nadal głowę? ― Niezbyt zatroskana, podeszła do uczennicy ― To dobrze, chociaż inaczej nie musielibyśmy jej lepić dla bałwana.

Zwróciła się do całej klasy, idąc tyłem w stronę drzwi.
― Tak wygląda nieostrożne i zbędne używanie magii, temat możecie poruszyć na następnych zajęciach, chyba z Gilbertem. Gilbert jest spoko. Jego zajęcia nie.

Zbliżał się ten przykry czas, kiedy Gilbert miał zacząć zajęcia z pierwszakami. Zasady bezpieczeństwa, bo tak nazywał się jego przedmiot, były zwyczajnie spisem zakazów oraz postępowań w przypadku złamania tych zakazów. Lista ciągnęła się kilometrami, podpunkt miała każda, najmniejsza anomalia magiczna. Co gorsze, im dalej w roku szkolnym, tym więcej dochodziło materiału, wchodząc na każde niuanse.

Można było zastanowić się, po co w ogóle powstał taki przedmiot i dlaczego… dlaczego sala jest otwarta, a korytarz mokry od rozpuszczającego się śniegu? Dlaczego w środku leży krzesło pod ścianą? Dlaczego całą klasę, razem z Esmą, widać przez okno?

Ostatecznie nikt niczego na temat matematyki się nie dowiedział. Profesor Esma gadała ciągle o losowych rzeczach, z czego ponad połowy nikt nie zrozumiał. Przynajmniej nie było zimno, wszyscy byli pod wpływem jakiegoś zaklęcia, które chociaż ocieplało, nie topiło śniegu w około.