Odruchowo wstrzymała powietrze w płucach, gdy jej twarz miała spotkać się z taflą portalu. Nawet zamknęła oczy. Uczucie jakby wpadła do jeziora i teraz ono wciągało ją w swoje głębiny. Nic przyjemnego, ale przecież przyjemności to tylko mały ułamek tego czym było życie. Sybill zacisnęła mocniej szczękę i dłoń na rękojeści miecza. Poczuła się odrobinę spokojniej czując go w ręku.

Wyleciała z portalu prosto na krzesło, które zaraz rozpadło się z trzaskiem. Może i lepiej, że na nie wpadła bo to co nieco złagodziło upadek na podłogę. Miała na sobie skórzaną zbroję, więc nawet ją to za nadto nie zabolało. Podniosła się na rękach i zastygła w bezruchu. Jej przybycie narobiło trochę zamieszania, które ktoś mógł zauważyć. Szybkie rozeznanie w sytuacji. Była sama.
"No trudno" westchnęła bezgłośnie sięgając dłonią do miecza. Przynajmniej on wciąż był przy niej.
Lustrując pomieszczenie dostrzegła tylko jakieś barwniki, tkaniny i alchemiczny aromat. W międzyczasie stanęła na nogi i zbliżyła się do drzwi. Przez szparę między deskami dostrzegła jednego przeciwnika. Była przekonana, że pojawił się tu przez hałas jaki wywołała swoim pojawieniem się w chacie.

Wzięła miecz w dłoń i nie kłopocząc się z byciem delikatną, otworzyła drzwi i ruszyła na zielonoskórego przeciwnika chcąc uderzyć go ostrzem swojej broni od dołu.

Elfka widząc utworzony portal zrobiła krok wstecz z myślami Sam sobie wejdź do portalu jakiś odważny - pomyślała, ale w końcu ciekawość co jest po drugiej stronie wzięła górę i przeszła przez niego. Poczuła jak uderza twarzą o taflę wody, ale nie była mokra. Podróż trwała chyba pół sekundy, nie to nie jest Star Trek i nadprzestrzeń. Wypadła z niego lądując na łóżku.
-Ah łóżko. Przynajmniej ląduję na czymś miękkim... - powiedziała Alunia, ale się od niego odbiła i spadła twardo pośladkami na obitą dechami podłogę dodając -...a kurwa jednak nie. Pobożne życzenie - stwierdziła, że lepiej nie mówić za szybko i włączyć myślenie ("pstryk" palcami i gotowe nieprawdaż).
-Ałć. Gdzie ja jestem? - zapytała sama siebie Acelia. Pokój był ciemny, było dużo amfor, wiader i misek. Po swojej prawej stronie miała drzwi prowadzące na dwór, ale pytanie się rodziło, gdzie wywiało resztę? Czyżby coś się stało z portalem i ich rozdzieliło, czy może był to wadliwy czar rzucony nie na tym poziomie doświadczenia. Dobra czas się podnieść i poszukać reszty ferajny. Podeszła w stronę drzwi i uchyliła je by zobaczyć, czy jest bezpieczna.

Esmond
Przeszukał pomieszczenie i znalazł w jednej z szafek za ladą skrzynkę wypełnioną wartościowymi kamieniami, najwyraźniej gdy nie wystarczało złota na piwo i strawę rzemieślnicy płacili surowcami jakie posiadali. Zawartość skrzynki można wycenić na 30 sztuk złota, jeśli znajdzie się odpowiednich ludzi w obozie.

Następnie udał się do drzwi i spróbował się rozejrzeć. Przez szpary w zawiasach dostrzegł orka trzymającego wartę nieopodal ogniska. W obecnej chwili był obrócony bokiem i obserwował ścieżkę wiodącą na południe.

Kargul
Podbiegł w kierunku barykady na północy, która okazała się na tyle solidnie zorganizowana, że nie było gdzie się przy niej schować. Beczki, skrzynie, głazy, powozy i meble tworzyły całkiem solidną ścianę. Na domiar złego kroki, które słyszał przy narożniku budynku wciąż się przybliżały. Kargul zaczął się siłować z beczkami przy barykadzie, aby wcisnąć się szczelinę pomiędzy nimi. Jednak palące się w pobliżu ognisko zdradziło jego sylwetkę nadchodzącemu wartownikowi. Potężny ork zaryczał: Gwwwaaaahhh!!!! Intruz!!! Następnie rzucił się do ataku na krasnoluda wymachując dwoma toporami. Oba topory uderzyły z góry na dół, jeden ześlizgnął się po pancerzu, drugi zgiął pancerz i wbił się w lewą rękę nad łokciem wzbijając strugę krwi. Odnosisz 1 ranę, zostały 3 punkty życia.

Axim
Zaczął przeszukiwać mieszkanie i znalazł w nim z 10 sztuk złota. Następnie widząc przeciwnika przed domem postanowił zwabić go do środka. Porozrzucał kociołki i wiadra robiąc wystarczająco dużo hałasu by zwrócić jego uwagę. Ork wparował do domu uderzając w drzwi z ramienia oszałamiając kryjącego się za nimi Axima. Następnie wszedł do środka i zaczął się rozglądać po pomieszczeniu. Mężczyzna czując rosnącego na czole guza zacisnął mocniej miecz w ręce i ruszył do ataku. W gniewie ciął orka od tyłu tak, że rozpłatał go na pół tuż nad biodrami. Górna część ciała z mokrym plaśnięciem runęła na kamienną posadzkę. –Ghaarr! Gh! Gggg… - Krztusił się zieloną krwią ork czołgając się rękoma po posadzce, fontanna zielonej cieczy tryskała z wciąż stojącej dolnej połowy ciała, wnętrzności powoli chlapały na podłogę, a jelita rozciągały, gdy górna połowa ciała na ziemi czołgała się przed siebie. W końcu zielonoskóry padł bez życia.

Olaf
Przeszukał kuźnię i znalazł napój leczący (2) rany. Następnie uchylając delikatnie drzwi zauważył przed sobą mniejszą wersję portalu, niż ten którym podróżował. Błyskał, migał i wirował w niebiesko zielonej tonacji. Nagle usłyszał ciężkie kroki po lewej stronie. Cofając się w cień izby zauważył masywnego orka, który odwrócony plecami do niego przyglądał się portalowi.

Sybill
Zauważyła przeciwnika i nie zwlekając zaszarżowała na niego wybiegając z progu. Zamachnęła się mieczem i cięła od dołu w górę. Ork zdążył zakryć brzuch ręką okutą strzępami metalu i odepchnął ostrze w bok tnąc przy okazji poziomo dwoma toporami w kierunku przeciwniczki. Ostrza uderzyły w brzuch, skórzany pancerz stawił trochę oporu, ale został rozdarty. Dwa czerwone paski pojawiły się na brzuchu kobiety, czerwona krew rozjaśniła na chwilę mrok nocy. Impet podwójnego cięcia posłał ją na lewo, przetoczyła się po ziemi. Za swoimi plecami ma mały zielono niebieski portal, a przed sobą orka, który idzie w jej kierunku zlizując z satysfakcją krew z toporów. Odnosisz 2 rany, zostały 3 punkty życia.

Acelia
Uchyliła drzwi i zauważyła przed sobą potężnego orka odwróconego do niej plecami wpatrującego się w ognisko przed sobą.

Wszyscy
Każdy z was zauważył po orku w swojej najbliższej okolicy. Bestie te mają z 180 cm wzrostu, przeważnie mają wygolone włosy lub często noszą strupy na głowie po takim goleniu. Ich skóra jest ciemnozielona, zawsze zgarbieni od 3 razy większej głowy niż u człowieka. Ich ręce są potężne i grube, sięgają do kolan. Mają stosunkowo małe i chude nogi. Ubierają się w skóry zwierząt, oraz noszą na sobie sporadyczne elementy metalowej blachy i zbroi. Przeważnie dzierżą po dwa topory w dłoniach. Ich mowa to głównie gardłowe odgłosy połączone kilkoma wyrazami ze wspólnego języka.

Z północnego wschodu rozbrzmiał chrapliwy okrzyk orka i odgłosy walki. Najbliżsi zielonoskórzy odwrócili się w tamtym kierunku. Z południa także dochodzi szczęk oręża.

Nieszczęścia chodzą parami - każdy to wiedział. Każdy również wiedział, że orki również nie występują pojedynczo. Gdzie jeden ork, tam i więcej ich być powinno. Zaatakowanie orka było... mało rozsądne. Zdaniem Esmonda przynajmniej. Wnet jednak okazało się, że inni mieli inne zdanie. Lub też pecha i zostali zauważeni.
Nie było na co czekać. Trzeba było korzystać z tego, że ktoś odwrócił uwagę orków. Być może atak z zaskoczenia nie pasował do kodeksu honorowego, lecz Esmond rycerzem nie był, a kodeksy honorowe miał w dużym poważaniu.

Mag ostrożnie uchylił drzwi, a potem poczęstował orka zaklęciem. Następnie zamknął drzwi, cofnął się i schował za ścianą, by przeciwnik nie mógł go od razu zauważyć.

Stęknęła z bólu, gdy upadła odrzucona ciosem orka. Syknęła, gdy chciała podnieść się. I zaklęła widząc krew na dłoni, którą złapała się za zraniony bok.
Picie mocnego alkoholu przed wyruszeniem na misję nie było dobrym pomysłem i teraz miała bardzo nieprzyjemne potwierdzenie tego twierdzenia. Brawura nie ma w zwyczaju człowiekowi pomóc, tylko stara się przybliżyć do nieplanowego zgonu.
Przynajmniej ból oprzytomnił ją, że wcale nie jest tu po to by dać się zabić. Unosząc głowę widziała przed sobą orka, którego to tak nieudolnie zaatakowała.

"Powinnam więcej czasu poświęcać na trening, zamiast na modlenie się" przeszło jej przez myśl. Była zdana tylko na siebie.
Zielony triumfalnym krokiem zbliżał się do niej. Jak będzie miała farta to zabije ją na miejscu. Jak nie, to Sybill będzie miała okazję długo żałować, że tak się nie stało.
"Z drugiej jednak strony..."
Mawia się, że jak trwoga to do boga...
Sybill zacisnęła dłoń na mieczy, a drugą, okrwawioną własną krwią, wyciągnęła przed siebie wymawiając inkantację czaru opartego na wierze we Wszechstwórcę.

Elfka uchyliła drzwi i ujrzała przed sobą dużego, jak na rozmiary kobiety, orka odwróconego do niej plecami.
Nie, aż tak głupia to ja nie jestem by atakować orki, szczególnie pod osłoną nocy - pomyślała Alunia cofając się i zamykając drzwi. Pokój były średnio duży, ale postanowiła go przeszukać, może coś znajdzie wartościowego. Niby sztylecik ma, ale orki z definicji mają grubą zieloną skórę. Nagle usłyszała brzęk metalu oraz okrzyk orka, pewnie to jeden z jej kompanów podróży mota się z jednym z nich. Po przeszukaniu pomieszczenia uchyliła drzwi ponownie zerkając na orka czy aby usłyszał owy hałas. Miała rację, jak się oddali to wyjdzie z pomieszczenia i poszuka reszty osób sprzed portala, do którego tu trafili, oczywiście zabierając ewentualne rzeczy ze sobą, które znajdzie w pomieszczeniu.

Nie było gdzie uciekać, ani jak. Zielony zastawił drogę w ślepy zaułku, a i silne ciosy sprawiały wrażenie że jego kondycja jest lepsza i bieg nie ma sensu.
-Ty zielona paskudo, żryj stal! -Ryknął i toporkiem zaczął kręcić nad głową, cios za cios. A że miał jeden topór, musiał uderzać za dwóch.

Najważniejsze było teraz by zabezpieczyć choć jedną drogę odwrotu, opatrzyć się, i mieć nadzieje że reszta drożyny miała więcej szczęścia i znaleźć ich.