Jak nie kijem...
Magia, jak się okazało, miała swoje plusy i minusy. Minusem było między innymi to, że zaklęcie nie odróżniało swoich od wrogów.
Próba odwrócenia uwagi orka skończyła się niezbyt przyjemnie, dlatego też Esmond spróbował zrobić coś, czego żaden inteligentny mag robić nie powinien - chwycił za sztylet i zaatakował orka.

Elfka zauważyła kątem oka jak ork walczył z dwoma krasnoludami, ale nie przejmowała się nimi, ani walką. Czmychnęła ryneczkiem i schowała się za rogiem budynku.
Hm, można wejść do środka, tylko pytanie nasuwało się czy drzwi nie są zamknięte - pomyślała Acelia jednocześnie przestraszyła się pobliskiego wybuchu, tak że zakryła sobie usta ręką by nie spowodować hałasu ze strony magiczki. Jak drzwi będą otwarte to wejdzie do środka i przeszuka owe pomieszczenie. Plusem było to, iż w pobliżu nie było żadnego orka.

Leżąc na bruku całkowicie stracił orientację, przez chwilę zastanawiał się gdzie jest. I dlaczego tak go wszystko nakurwia. Dopiero gdy Olaf podniósł go, nieco oprzytomniał. Prawdopodobnie przez ból który się nasilił i teraz czół jak by wyrywało mu kręgosłup.

-Kurwa, kurwa. -Powtarzał, nie mogąc wypowiedzieć dłuższego słowa bez walki o powietrze.

Rany Sybill strasznie rwały z bólu, sama próba podniesienia się przyprawiła ją o zawroty głowy i resztką sił zwalczyła omdlenie z bólu. Z ran sączyła się krew, jak woda z potoku. Każda próba zaciśnięcia rany po toporze kończyła się wytryskiem krwi z żyły gdzieś obok. Axim zaczął przeszukiwać pomieszczenia, w miarę upływu czasu nerwowo wywracał szafki i meble. W jednej z szafek znalazł czyste bandaże, jeszcze w innej wytoczyła się buteleczka z miksturą leczniczą.

Esmond ze sztyletem w ręce minął Olafa i rzucił się na orka. Pchnął go mocno w brzuch przebijając się przez skórzaną koszulę i zanurzył ostrze w jelita. Chwycił sztylet obiema rękoma i pociągnął rozrywając skórę. Zielona krew bestii chlusnęła mu w twarz wraz z paskudnym odorem wnętrzności. Część jelit wyskoczyła na zewnątrz. Ork zawył z bólu wypuszczając jeden z toporów. Gniew i szał wstąpiły w jego ciało rozszerzając jego i już tak imponująca muskulaturę. Potwór złapał Esmonda za rękę, która próbowała wyrwać sztylet z wnętrzności. Sama siła chwytu zmiażdżyła mu nadgarstek, następne co Esmond pamięta to struga czerwonej krwi, gdy jego prawa ręka została odcięta toporem i poszybowała mu przed oczyma w bok budynku z mokrym pluśnięciem. Ból do nie zniesienia szarpał nerwami ręki, której już nie miał.

Olaf korzystając z chwili jaką kupił mu Esmond wykorzystał do rzucenia zaklęcia kleryka. Czerwona mgła spowiła ciało orka, który zdążył już okaleczyć maga i łapiąc ciężko oddech próbował własną ręką wsunąć wypadające mu jelita. Mgła przeszła przez jego ciało na wylot wysuszając go przez kilka sekund. W tym czasie Olaf złapał Kargula za zbroje i słyszał jak przeklina, gdy odciągał go tuż przed tym jak potwór się zwalił w jego kierunku. Olaf czując wyssaną esencję życiową orka unoszącą się w krwawej mgle nad jego ciałem spojrzał się na krzyczącego Esmonda bez ręki, z kikuta lały się strumienie krwi, spojrzał na Kargula obficie wykrwawiającego się z ran na plecach, który tracił przytomność. Obaj w krytycznym stanie i na łasce jego zaklęcia. Co zrobi z mocą zdolną jednego uratować, a drugiego skazać na śmierć?

Acelia złapała za klamkę i szarpnęła za drzwi, które uchyliły się. Coś małego ruszyło się ciemnym pomieszczeniu, wydobył się gardłowy pomruk i coś błysnęło w kierunku elfki. Grot strzały błysnął w ciemności i wbił się w prawą pierś elfki przebijając skórę i mięśnie. Fala bólu rozeszła się po ciele.

Elfka pociągnęła za klamkę i otworzyła drzwi, po czym weszła do środka.
Hm myślałam, że będą zamknięte - pomyślała Acelia. Nagle w ciemnym pomieszczeniu coś się ruszyło wydobyło z siebie gardłowy pomruk, który przeszył na wylot emocje elfki.
-Jest tam...ugh - głos jej zastygł w gardle i ujrzała iż ma grot wbity w prawą pierś kobiety. W Alunii wezbrała potężna fala bólu i aż krzyknęła ma całe gardło, po czym opadła na ziemię opierając się o drzwi. Kilka chwil później dyskretnie wyciągnęła sztylet, by wbić w przeciwnika jak tylko podejdzie bliżej elfki.

Nigdy więcej nikomu nie pomagać, przemknęło przez głowę Esmonda. Ale to było jeszcze zanim ból nie odebrał mu zdolności myślenia.
Nie zważał w ogóle na to, kto i co usiłuje mu wlać do gardła. Nawet gdyby dostał truciznę, to i tak by ją wypił, byle tylko skończył się ten ból...

Bark rwał i palił ją niemiłosiernym bólem. Wszystko w koło zdawało się dla niej dziać w zwolnionym tempie, a pulsująca krew huczała jej w uszach. Każda próba dotknięcia ramienia kończyła się nową falą cierpienia.
Jej zamroczone bólem myśli skierowały się na to by szukać sposobu na przetrwanie tej sytuacji. Spojrzenie Sybill powędrowało ku temu, który przyniósł ją tu i teraz szukał dla niej bandaży. Dobrze jednak wiedziała, że rana była zbyt rozległa by to mogło się udać. Wykrwawi się. Była tego pewna. Ale był jeszcze pewien sposób by się uratować.

Mogłaby "pożyczyć" trochę życia od mężczyzny...

Bursztynowe spojrzenie spoczęło na Aximie, który zbliżył się do niej, coś położył obok niej. Czuła, że mogłaby to teraz zrobić.
"Z pewnością by zrozumiał" pomyślała chcąc się usprawiedliwić przed własnym sumieniem.
Może Jarnar dostrzegł w jej oczach jakie zamiaru miała względem niego, bo odsunął się od niej. Coś mówił, ale jego słowa dochodziły do niej z opóźnieniem. I wyszedł zostawiając ją samą.

Wtedy dopiero Sybill spojrzała na to co położył przy niej. Odetchnęła z ulgą i sięgnęła prawą ręką po miksturę. Otworzyła korek zębami, wypluwając go na podłogę.
"Dobrze że mnie tu zostawił" stwierdziła ze wstydem.
Wypiła do dna, czekając aż ostatnia kropelka spadnie jej do ust.
A potem położyła się na blacie i czekała, aż magia zadziała swoje cuda.