Olaf, Kargul i Esmond

Olaf szybko postanowił uzdrowić zaklęciem Kargula zasklepiając witalną mgła rany krasnoluda. Krew przestała lecieć, a głębokie rany zasklepiły się zostawiając świeże bolące blizny. Następnie kleryk ruszył do Esmonda wtykając mu w usta buteleczkę. Pobladły i spocony mag łapczywie pił napój. Poczuł mrowienie, gdy napój trafił do brzucha. Rana na wysokości łokcia stopniowo przestawała krwawić, gdy ciało powoli zaczęło się zasklepiać. W miejscu zaschłej krwi pojawił się duży, gruby strup. Ból zmalał, ale nie znikł. Rana została ustabilizowana, ale mag został pozbawiony ręki.

Axim i Acelia

Axim dobiegł do wyrwy wypalonej zaklęciem, dym i pył już opadł na tyle, że był w stanie zobaczyć elfkę naprzeciwko niego. Z piersi kobiety sterczała strzała, ona zaś osunęła się opierając ścianę. Wydawała się być w jeszcze cięższym stanie niż kapłanka, którą zostawił. Złapała za sztylet i zamarła w bez ruchu jak ranne zwierzę przyparte do muru. Zza drzwi wyskoczyła mała postać z łukiem w ręku. Jasno zielony goblin o posturze ludzkiego dziecka wyskoczył tuż przy Aceli, która pchnęła na oślep sztyletem w jego kierunku. Ostrze wbiło się w prawe oko, goblin zaskrzeczał i zawył. Machnął łukiem w biodro dziewczyny, wypuścił go z rąk, zrobił parę kroków i osunął się martwy na ziemie. W mieszkaniu rozległ się tupot stóp i coś się przewróciło.

Sybill
Kobieta wypiła miksturę i położyła się czekając na skutki leczenia. Znajome uczucie ciepła rozpłynęło się po brzuchu, miłe mrowienie uśmierzające ból wystąpiło koło ran zasklepiając je, zostawiając świeże, bolesne blizny. Gdy już poczuła się lepiej schowała leżące obok bandaże.

Wszyscy
Gdzieś na północy za barykadą rozbrzmiał donośny róg orków.

Elfka cały czas czuła przeszywający ból w okolicach piersi, gdyż miała wbitą strzałę. Usłyszała goblina i po chwili go zobaczyła, trafiła zielone paskudztwo prosto w oko. a ten osunął się martwy na ziemię. Usłyszała jeszcze kogoś, ale była na tyle obolała, że nie mogła zlokalizować źródła dźwięku. Złamała strzałę, by jej nie wyciągać, bo sobie zrobi większe kuku i spróbowała się podnieść na równe nogi.
Ah, masz ci los. Pierwszy lepszy potwór, a ja leżę ze strzałą w piersi. No cudownie - pomyślała dziewczyna uśmiechając się pod nosem. Dobrze, że już goblin nie żył. przynajmniej był to plus całej tej akcji. Kilka chwil później usłyszała róg orków, co nie zwiastował niczego dobrego.

Esmond miał wrażenie, że o włos wywinął się śmierci, co wcale nie znaczyło, że był z tego zadowolony.
Może śmierć przyniosłaby mu spokój, a nie życie kaleki? Po co komu jednoręki mag, który nawet nie zdoła sobie zawiązać butów?

Jednak, jak powiadano, póki życia...
Może bogowie mieli jakieś swoje plany i dlatego zostawili go przy życiu? A może to był przypadek? Lub lekcja, która miała go nauczyć rozumu?
Skoro jednak ocalał, to może powinien spróbować nie stracić życia? Posłać do piachu jeszcze kilka zielonych stworów?

- Musimy jak najszybciej znaleźć te receptury - powiedział, podnosząc się powoli z ziemi.

Usiadła na blacie prostując się. Rozmasowała bolącą bliznę. Spojrzała na pozostawione przez Axima bandaże. Dobry był z niego gość, a ona chciała to tak parszywie potraktować. Pokręciła głową.

Sięgnęła po tkaniny i zabrała je. Wstała, wzięła do ręki swój miecz na którym wciąż jeszcze nie zdążyła zaschnąć orcza krew.
"Przecież nie będę tu siedzieć i czekać na niego"

Ostrożnie otworzyła drzwi i wyszła z chatki kierując się na północ.

Gdy Kargul nabrał wystarczająco świadomości po tym co się stało, i sił by całkiem nie stracić przytomności przy próbie w stania, byli w jakimś pokoju.
Olaf nawoływał kogoś, obok stał Esmond.

-Jak bardzo mamy przejebane, i co z tym robimy? -Zapytał w stając i pokazując że topór jeszcze jest wstanie nosić.
Choć wolał by nie sprawdzać czy jest wstanie nim machnąć.

Axim minął Acelię i wpadł na pokoje. Tam czekał na niego zaczajony goblin ze sztyletem w ręce. Axim zamachnął się mieczem odcinając prawą dłoń ze sztyletem i wbił ostrze pod żebra. Goblin przeraźliwie zapiszczał, odruchowo próbował ugryźć wojownika w kolano, ale skruszył sobie tylko zęby, gdy mężczyzna dobił go potężnym ciosem z kolana w twarz.

Następnie mężczyzna zawołał na cały głos do kompanów w okolicy i wciągnął do środka Acelię, która pomogła przeszukać mu pomieszczenie. Znaleźli jedynie 20 sztuk złota, które rozdzieli po 10 dla każdego. Acelia jakoś jest w stanie się poruszać i funkcjonować, ale każda kolejna rana może być śmiertelna.

Sybil ruszyła się i dotarła na środek placu. Zauważyła jak Axim wnosił ranną Acelię do drzwi naprzeciwko.

Kargul i Esmond widzieli na chwilę świat w zwolnionym tępię, gdy Olaf otwierając drzwi od niebieskiego domu wrzeszczał na całą parę do towarzysza gdzieś za nimi. W mieszkaniu coś drgnęło i zerwało się na równe nogi. Nim krasnolud zdążył zareagować zobaczył atakującego go orka i goblina. Ork zamachnął się toporami i uderzył nimi w łokieć i żebra. krew trysnęła z obu ran (zostaje 1 punkt życia). Goblin naciągnął cięciwę i wystrzelił z małego łuku. Strzała mignęła tuż przy lewym oku kleryka rozcinając lekko skórę.

Wszyscy: Z północy słychać nadciągające orki, są przed barykadą.