Misja zakończyła się sukcesem niespodziewanie szybko i już przed wieczorem wszyscy wrócili do zamku.

Przypadek sprawił, że pierwszy zagadnięty o pustelnika chłop na drodze pochodził ze wsi która graniczyła z samotnią Joanesa. Zatem trafienie do niej nie sprawiło najmniejszej trudności drużynie. Gdy tylko pustelnik dowiedział się, że sprawa dotyczy samego króla Artura z widocznym ożywieniem zaczął się pakować.

W wielkiej sali rozpoczęła się dyskusja - przewidywany czas etapu 24 h.

Przepełniony dumą z sukcesu Sir Gaston stanął na środku sali i skrzyżował ramiona.

[i]-To zadanie nie było dla nas wyzwaniem, jestem gotów dalej stawać za sprawę Camelotu! Wrogowie pewnie bali się wychylić swoje plugawe łby, mam nadzieję że przestaną się ukrywać i posmakują mego miecza![

Natomiast co do Morhołta z Ulsteru/I] nie mam powodów by mu nadmiernie ufać, natomiast jeżeli jest zdrajcą to nieudolnym, bo słaba to taktyka nie brać udziału w dyskusjach.

Zdanie Gajusza o uczestnikach zwycięskiej wyprawy znacznie się poprawiło. Grzecznie ukłonił się im a w podjętym przez Lady MacFinn wątku mówił, swoim zwyczajem, oszczędnie.
- Dziwnym trafem zamilkł także nasz długoletni towarzysz John Spens, choć zwykle to jego mocną stroną są słowa.

Przyszłego twórcę Historia Regum Britanniae bolała głowa. Misja się powiodła, powinien się radować jak każdy lojalny poddany króla. Nie potrafi jednak dać temu wyraz. Zamiast tego wymownie patrzył na Posłańca, który stanowił chwilowo prawo. Syna Uthera Pendragona nie byłby dumny z niehonorowego zwycięstwa. Zwyczaje i prawa są ważniejsze, a ktoś z obecnych na zamku zachował się niegodnie. Król Artur by do tego nie dopuścił, był sprawiedliwym władcą, który stanowił jasne i proste prawo. Skryba przez moment rozważał, czy nie opuścić Camelotu, wrócić w rodzinne strony do Monmouth. Jednak oznaczało by to tchórzostwo i zaprzeczyło arturiańskim ideałom. Pozostał więc na swoim miejscu.