Nawiedzony Dom na Wzgórzu

Osoba o niezidentyfikowanej tożsamości, zaprosiła grupę ludzi do swojej rezydencji. Plotki o domu krążyły od wielu lat, napawając co niektórych niepokojem, innych zaś fascynacją. Zebrani w dość sporym holu ozdobionym rzeźbami gryfów, czekali aż przywita ich ten, co wysłał im zaproszenie. Mieli na to bardzo wiele czasu, gdyż najwidoczniej gospodarzowi nie spieszyło się aż nadto.
Ogromne schody przyciągały spojrzenie i zachęcały do eksploracji domostwa, mimo iż nie wypadało myszkować, a i nie do końca było jasne, kiedy właściciel zechce łaskawie zejść i wyjaśnić, w jakim celu zebrał tutaj tyle osób i kim oni właściwie tak naprawdę są?

Czas mijał, a synchroniczne tykanie zegara stawało się męczące. Senną aurę przerwał tupot obcasów. Roznoszący się po wysokich pokojach stukot, stawał się coraz bardziej wyraźny, co sugerowało, że ktoś nieuchronnie zbliża się w ich kierunku i być może w końcu wątpliwości zostaną rozwiane, a oni należycie przywitani będą mogli się rozgościć i nie spędzą nocy w holu z powodu braku zainteresowania i pozornie utrzymanej kultury - bo nieładnie myszkować!

Dźwięk obcasów ustąpił, kiedy to z bocznego wejścia wyłoniła się kobieta ubrana w strój sprzątaczki… Bardzo sugestywny strój. Większość z was była wręcz przekonana, że to nie jest typowy uniform do sprzątania, ale niektórym wydawało się, że jest w standardzie i w sumie chyba też zatrudnią sobie pomoc domową, gdy tylko stąd już wyjadą.

- Przepraszam za zwłokę - zaczęła kobieta, która po szybkim przeliczeniu was wzrokiem, uśmiechnęła się półgębkiem - Nazywam się Moira i podczas pobytu w tym domu będziecie kontaktować się tylko ze mną. Zebraliśmy was tutaj z konieczności. Zaproszenie zostało wam wysłane, ponieważ domostwo prawdopodobnie jest nawiedzone. Potrzeba było nam jednak pewności, którą dzięki waszemu pojawieniu się, właśnie otrzymaliśmy - dodała, a tajemniczy uśmiech jedynie się pogłębił.

- Zaproszonych zostało dziewięć osób - wyjaśniła po chwili ciszy dość lakonicznie. Najwidoczniej nie uważała, aby musiała mówić więcej, gdyż zebrani zdążyli zauważyć, że jest ich zdecydowanie więcej. - To oznacza, że wśród was są złe byty, które chcą nam zaszkodzić, albo żądne atrakcji istoty, których nie interesuje los żywych. Nie mniej jednak; rozgośćcie się. Pokoje są na piętrze - rzuciła frywolnie, zakańczając zdanie cichym westchnięciem - I bądźcie ostrożni w nocy. Potrafią się tutaj dziać dość… Dziwne rzeczy. Więcej szczegółów omówimy o świcie. O ile dotrwacie - po tych słowach odwróciła się i z trzymanym w delikatnych dłoniach pędzelkiem do kurzu, odeszła przy dźwięku tupotu obcasów, który ustał nagle i niebywale szybko.

- Bezpośrednio nie wolno wyjawić mi swej roli, dlatego nie powiem Wam, że rolą szkieletu jest leżenie i straszenie innych - pozbawiony nóg szkielet rycerza (dla przyjaciół - sir Corpse) leżał w korytarzu. Wcześniej leżał w skarbcu smoka, ale nie narzekał na zmianę. Korytarz wyłożony był bowiem grubym, i jak się okazało, całkiem wygodnym dywanem.

Po prostu uwielbiam domowe nagrania wideo, wy też? Szczególnie gdy dom jest nawiedzony. Dzisiejsza zakręcona opowieść, moje drogie kanapowe ziemniaki, jest oznakowana jako "T" - dla telewizji. A może powinno być... terror? Tę straszną bajeczkę można zaliczyć do nurtu boy-meet-ghoul stories. Z tym że tutaj chłopiec to też ghoul. [Sardoniczny śmiech.] Ale nie matwcie się, jeśli to zaczyna śmierdzieć jak zgniły romans, myślę, że tytuł naszej paskudnej historii nie pozostawi wątpliwości co do jej prawdziwego charakteru. Nazwałem ją: "Sprawa zza grobu".

- Hej Strażniku! Mój kolega, Duch Emmericha opowiadał mi o Tobie i kazał pozdrowić, jeśli spotkam. Także tego, pozdrawiam - szkieletowi nie zamykała się gęba. Dosłownie. Sami rozumiecie - ścięgna, skóra, mięśnie, wszystko to dawno już zgniło i rozpadło się w proch, skutkiem czego żuchwa... Ale może dość już szczegółów.