Tymczasem, Martin ruszył zatłoczonymi arteriami miasta, kierując się ku kamienicy poszukiwanej. Z trudem przeciskał się pomiędzy tłoczącymi się wszędzie ludźmi, używając łokci, a nawet i pięści. Warknął szpetnie pod nosem, ale nie zaniechał i wcisnął się pomiędzy starszawą szwaczkę a wysokiego flisaka i po chwili impasu wydostał się, ruszył naprzód. Ktoś wylał pomyje przez rozwarte okiennice i Martina dobiegły okrzyki oburzenie. Odwrócił się, przez co prawie wpadł na rozwrzeszczane dzieciaki kręcące się koło łydek dorosłych. Obdarty ulicznik, rudy, piegowaty, szczerbaty jak tysiącletnia piła, odbił się od uda Martina i zakrzyknął, ale po chwili zniknął w tłumie.

Na ulicy przed domem Heleny był nieco mniej ludzi. Wokoło była kilka straganów - na jednym kobiecina sprzedawała śledzie z cebulą, na drugim zaś szczupły parobek o krzaczastych brwiach sprzedawał jabłka. Pomiędzy nimi przepychali się ludzie, dzieci, rzemieślnicy spieszący do pracy, jakiś goniec z listem. Włóczykij miał wrażenie, że widział znajomego żebraka, ale nie miał pewności. Zbliżył się do straganu z jabłkami - był najbliżej - gotów rozpocząć poszukiwania.

- Podać? - sklepikarz wymusił na twarzy znużony uśmiech, ale Martina na niego nie patrzył.

Zerknął ukradkiem na młodego mężczyznę o posturze i twarzy przywodzącej na myśl łasicę, z nieporządnym zarostem na twarzy; rozmawiającego z piekarzem o rumianych wypiekach i jego czeladnik, posiwiałym i żylastym. Na chwilę spojrzenia włóczykija i młodzieńca się połączyły, ale "łasica" przeniósł wzrok dalej, a potem znów na rozmówców.

Dwaj halabardnicy spojrzeli po sobie, nieomal zderzając się kapalinami. Baron uniósł się powoli z zydla i odwrócił do Atosa, zbliżył się; za nim ruszyli Alfriec i Hermann, patrząc po sobie wzrokiem równie zdziwionym jak strażnicy. Za to De Carnellowie mieli wyraz twarzy paskudny i szyderczy, co nie było raczej nowością. Za całą grupką podążało pół tuzina strażników.

- De Treville? - zapytał obcesowo baron. - Obrazisz się, jeśli orzeknę, żeś głupi? Ten człek spróbował zabójstwa, nieskutecznie, to na korzyść jego; zelżył jednak też moich krewniaków, mego syna i siostrzeńca... nie powiem, by dziedzicowi Trójrogu przystawała znajomość z kimś takim... ale to twój wybór. Możesz go bronić. Proces zacznie się lada moment, czekać tylko oskarżającego. Jeśli chcesz, możesz pogwarzyć z... przyjacielem. Po procesie może już... nie być okazji.

Młodszy breton roześmiał się, ale zamilkł obarczony ciężkim spojrzeniem barona.

- Pod siódemką? - zapytał handlarz. - Na bogów, różni tam mieszkali i ni jednego z mieszkańców normalnym bym nie nazwał. Znał pan kogoś stamtąd? Ulica się panu nie pomyliła? Wybacz pan, że pytam, ale... ale nic to. A co do dziewki, Heleny znaczy... widywałem ją. Widzisz pan Godifę, co to śledzie sprzedaje? Helena pomagała jej na straganie, ona wie pewnie więcej.

Martin zamyślony odwrócił się ku kobiecinie. Wsypywała właśnie utarg do sakiewki, obarczona łakomym spojrzeniem ulicznika; ten jednak spłoszył się widząc ponury wyraz twarzy żylastego chłopaka, trochę młodszego od Martina, ubranego w kożuch na gołą skórę i skórzane nogawice. Uśmiechnął się do Godify, kobieta odwzajemniła uśmiech. "Pewnie wnuk", pomyślał włóczykij. Zaklął po chwili. Łasica kręcił się właśnie w okolicach straganu - miast z piekarzami rozmawiał teraz z łysym murarzem.

Wtem coś odwróciło uwagę Martina. Do rozmawiających zbliżył się mężczyzna. Był wysoki i muskularny, o budowie ciała przywodzącej na myśl panterę. Rysy miał twarde, ostre i ogorzałe. Zimne, błękitne oczy patrzyły z chropowatej twarzy spod krótko ostrzyżonych, brązowych włosów. Miał na sobie zbroję z brygantyny. Napierśnik z ciemnego metalu okrywał jego klatkę piersiową. Na paskach skrzyżowanych na piersi zwisały rozdziawione paszcze pistoletów; przy jednym biodrze wisiał potężny nóż ząbkowany, potworne narzędzie, przy drugim zaś wisiał długi miecz.

- Hej, skończysz wreszcie to jabłko? - handlarz wyrwał włóczykija z zamyślenia. - Wezmę resztę z powrotem. To dobre nasiona.

Martin rzucił mu ogryzek. "Niedobre jabłko, ale warto było zapłacić pensa, żeby się dowiedzieć o Godifie...", pomyślał i ponurym wzrokiem zlokalizował łowcę nagród.

Łowca zagadał swojego czeladnika, odprawił ręką murarza. Nim to zrobił, łasica wręczył łysemu szylinga. Martin przyjrzał się mężczyznom, ale wtem ktoś go potrącił. Włóczykij zachwiał się i odbił od wyrostka w podartym ubraniu, prawie wpadając na stragan; zahaczył nogą o wiklinowy kosz z jabłkami i owoce potoczyły się po bruku. Zerwał się na równe nogi, w porę orientując się, że u jego pasa brak sakiewki. Zaklął i zlokalizował uciekającego ulicznika, zaciskającego sakiewkę szczupłymi palcami. Ruszył za nim, ale nieszczęśliwie nadepnął na twarde jak kamień jabłko i rozpaczliwie machając rękoma, padł jak długi.

Spróbował się podnieść, ale kramarz ucapił go za fraki, odwrócił na plecy.

- Żartów ci się zachciewa. - warknął. - Stragan mi demolować chcesz? Bodajbyś oparszywiał, już ja ci...

Martin przerwał monolog sklepikarza, ucapił go za udo, pociągnął i mężczyzna runął obok włóczykija. Korzystając z ulotnej okazji, Martin obejrzał się na ulicznika. Ten szybko przepychał się między przechodniami, nagle jednak napotkał na nieprzewidzianą przeszkodę.

Łowca nagród ucapił go umięśnioną ręką. Wyrostek spróbował go kopnąć i się oswobodzić, ale Łasica ze śmiechem ucapił go za drugie ramię, zadziwiająco silnym chwytem, jak na kogoś jego postury. "Pantera" wyrwał mieszek z dłoni złodziejaszka i z całej siły uderzył go pięścią w brzuch, rzucając nim o ścianę kamienicy, pomiędzy pokryte pajęczyną beczki. Chłopak zaczął zwijać się w paroksyzmach bólu, ale mężczyźni nie poświęcili mu najmniejszej uwagi.

Kramarz rzucił się ku włóczykijowi, ale łowca schwycił go chwytem, którego nie powstydził się ogr i wyszeptał mu coś na ucho. Straganiarz ruszył zbierać rozrzucone jabłka, wcześniej obarczając Martina ponurym wzrokiem.

- To chyba twoje. - rzekł "pantera" donośnym, ale chrapliwym głosem. Łasicowaty stał gdzieś z tyłu, u lewego ramienia swego pana. - Nic ci nie jest chłopcze?

Z tej odległości Martin dostrzegł, że łowca ma już we włosach pasma siwizny, a twarz pokrytą zmarszczkami. Muskularny mężczyzna poprawił paski zbroi.