Czarodzieje wykrzyczeli zaklęcia. Morlanal rozpłynął się w powietrzu, a Felixa pokryła niewidzialna bariera, zdolna uchronić go od przykrego losu.

Volker, Thurin, Roran i Reiner sięgnęli po broń, nałożyli strzały i bełty na cięciwy i posłali je długim łukiem, raniąc przeciwników. W rykach hobgoblinów i wyciu wilków znaleźli odpowiedniki przekleństw, jakimi w myślach obrzucali zielonoskórych. Raniona ręka jednego z jeźdźców zwisała bezwładnie. Furia wykrzywiła twarz straszydła, zmieniając ją w diabelską maskę.

- Atakować! - wrzasnął, szaleńczo wymachując zdrową ręką.

Hobgobliny przyciągały cięciwy do spiczastych uszu i wypuszczały w rytm krótkich okrzyków, szerząc spustoszenie, szpikując awanturników zatrutymi strzałami mierzonymi w szczeliny pancerzy. Zwalony z nóg Reiner dyszał i ociekał krwią. Najemnik pienił się ze złości, lecz musiał przestać kląć, by złapać oddech. Fontanna krwi trysnęła na trawę, gdy Volker wyciągał strzałę z ręki. Purpura spływała też po draśniętym grotem udzie zwiadowcy. Thurin leżał za powalonym pniem drzewa i wyciągał strzałę z boku, czując się jak lew, któremu wyrwano kły. Poszukiwacze przygód z wściekłością przeżuwali pierwsze rozdanie, z gorzkim smakiem klęski w ustach i ślepą furią pojmanego tygrysa w duszy.

Z narastającym w oczach lękiem, Volker przyglądał się swej zranionej ręce. Mógł ruszać palcami, jednak czuł jak niemożebny, pulsujący ból wylewa się z rany. Trucizna. Niemalże mordercza w działaniu, była o krok od powalenie zwiadowcy, który z rozpaczą w oczach przyglądał się teraz polu walki. Podczas całego zajścia nie zauważył, że Thurin i Reiner również zostali poważnie naszpikowani zabójczymi grotami.

- Przegraliśmy, nic już nie wskóramy – rzekł do Reinera. – Jeżeli jest w tobie i reszcie choć odrobina rozsądku, to czym prędzej uciekniecie.

Czując jazgot zielonoskórych za plecami, Volker biegiem ruszył w stronę konia. Obok niego przemknął Cień, łypiący na swego Pana z troską. Miał zamiar jak najprędzej dosiąść konia, jednak miał zamiar przez chwilę pozostać w miejscu i z bezpiecznej odległości nasłuchiwać odgłosów walki.

Można było tylko kląć albo bezsilnie milczeć. Łuki tych przeklętych bestii. Krótkie by mogły strzelać z wilczego grzbietu niosły na odległość długiego łuku. Co więcej ich pierwotny atak nie sprowokował wroga do szarży a tylko do odpowiedzi z dystansu, poza ich zasięgiem. Odpowiedź ta zebrała surowe żniwo w ranach i bólu jego kompanów a on nie mógł nic zrobić nie zdradzając swojej pozycji. Przepełniony gniewem próbował zmiażdżyć trzymaną w dłoni kuszę.

Przytrzymał między palcami wolne ogniwo kolczugi i wypowiedział zaklęcie. Metal stał się najpierw czerwony potem biały i płyny by przejść w obłok, który uformował okrąg wokół jego ręki by potem objąć całe jego ciało i zniknąć, pozostawiając tylko poczucie ochrony.

- Muszą przekroczyć most albo zawrócić. Jeżeli ruszą, muszą się stłoczyć na moście. Gdy na niego wjadą, uderzymy, w pierwszy szereg, całą mocą. Nie mogą przeżyć. Ścierwa spowolnią resztę.
Gdy skończył mówić zobaczył uciekającego Volkera.
- Kurwa jego mać. Na ziemie durniu. - Powiedział do siebie a nie do spanikowanego towarzysza, nie mając odwagi zdradzić swojego położenia.

Volker wziął długi, głęboki wdech niczym mocny pływak przed skokiem w morze. Poczuł, jak krew z jego ran ścieka mu po członkach, także wiedział, iż to, co ma zrobić, uczynić musi szybko bądź wcale. Otrząsnął się z napierającego oszołomienia, wytężył wszystkie siły i zerwał się do biegu. Krwawiącemu zwiadowcy dystans do konia wydawał się nieskończony. Lewa, prawa, lewa... Zwolnił swój oszalały pęd. Ostatnimi, ciężkimi krokami doszedł do wierzchowca, kiedy wstrząsnęła nim fala zawrotów głowy i runął bez zmysłów na murawę.

Oczy Rorana jaśniały dzikim, dumnym blaskiem zaledwie przez krótką chwilę. Fechtmistrz zlekceważył wroga, zupełnie tak, jakby zielonoskórzy nic nie wiedzieli o sztuce walki. Krasnolud, posławszy celny bełt, padł rażony salwą zatrutych strzał zadziornych napastników. Zawył z bólu, chrząknął, jakby chciał błagać o litość. Jego towarzysze byli blisko, ale ich zaniepokojone głosy rozbrzmiewały z odległości lig, a trajkotanie i przeraźliwe wrzaski hobgoblinów wydawały się odległe o eony. Ostatnim, co Górski Strażnik widział, były zaniepokojone, ogarnięte grozą oblicza Thurina i Felixa - bohaterski krasnolud i czarodziej nieomal poświęcili swe życia, by ratować umierającego kompana.

Po drugiej stronie kamiennego mostu las stawał się jednym wielkim kłębowiskiem ognia i smolistego dymu. Morlanal sprawił hobgoblinom kaźnię, na jaką zasłużyły. Ogniste kule raz po raz wyskakiwały z palców elfa, szukając swego łupu, przecinając nadchodzący zmrok czerwonawymi wstęgami światła. Rysujące się ostro na tle płomieni ciała zielonoskórych i sylwetki wilków bujały się to w jedną, to w drugą stronę, jak gdyby usiłowały się odsunąć od piekielnego żaru. Jeźdźcy usilnie starali się tłumić zarodki ognia, tarzając się po ziemi. Z daleka stłumione okrzyki bojowe próbowały przebić się przez syk płomieni oraz wycie i ryk ogarniętych ogniem kompanów, lecz bezskutecznie. Na twarzy spowitego całunem niewidzialności czarodzieja malowała się determinacja i szyderczy uśmiech.

Po utracie pięciu swoich, wilczy jeźdźcy najwyraźniej stwierdzili, że nie są w stanie przejść do kontrataku. Zmusili wilki do szaleńczego tempa i pognali w dół zbocza. Nie wyglądało na to, żeby stracili odwagę na widok czarodziejskich mocy; żeby zmykali w przerażeniu - co najwyżej miotała nimi wściekłość zdezorientowanych łowców. Awanturnicy mogli być pewni, że zielonoskórzy, których gorąca krew wrzała, rozpalona przez dzisiejszą potyczkę, będą węszyć ślad tułaczy niczym psy.

Będą żyli, pomyślał Felix, patrząc na nieprzytomnych towarzyszy - Volkera, Rorana i Thurina, którzy po raz kolejny wykazali się niewiarygodną żywotnością.

Morlanal zmysłami orła - chowańca obserwował pożar. Całe szczęście, że ogień nie rozprzestrzenił się zbyt daleko. Między popalonymi pniami drzew elf dostrzegł coś, czego nie spodziewał się dostrzec. Skóra mu ścierpła, włos się zjeżył. W głębokich zaroślach krył się zapomniany kopiec, wciąż zapieczętowany kamienną płytą. Na kamieniu wyryty był symbol, na widok którego czarodzieje poczuli, jakby byli o krok od zatrważających rewelacji - ośmioramienna gwiazda. Zaś za płytą skrywał się podziemny świat, bezkreśnie tajemniczy i nasuwający na myśl najstraszliwsze skojarzenia.