Gunther siedział w kryjówce niemal pół nocy. Alarmu, ani żadnego ataku na zamek jednakże nie było. Wydarzyło się najwyraźniej coś, czego nie przewidział Gunther w swoich planach. Jego towarzysze prawdopodobnie uznali go za zdrajcę i podejrzewali z jego strony donos. Prawdopodobnie Ci głupcy donieśli o wszystkim zamachowcom, stąd brak działania i brak alarmu - zamachowcy przeczuwali zdradę i najpewniej odłożyli atak co prawdopodobnie będzie kosztować życie owych więźniów. Gunther nie przejmował się jednak ani jednym ani drugim. Jeśli jego wyszczekany przyjaciel Paine ocalił szyję, chwała wielkiemu władcy zmian. Paine pewnie w tej chwili ostrzył sztylet który niechybnie poszuka jeszcze jego gardła - typowo krótkowzroczne myślenie. Cóż, nie będzie to pierwszy kretynizm w jego życiu, a Gunther zadba, by był wtedy ostatnim. Los jednak okazał się łaskawy dla jego wiernych sług, niezależnie od tego jak głupi czy naiwni mogli być i Gunther nawet cieszył się, że być może spotka jeszcze przygłupawego Bobo, naiwniaka Tankreda, czy straszliwie niedyskretnego Markusa. O ile przeżyją kolejny dzień bez jego rad i hamowania co głupszych zapędów Paina.
Jeśli chodzi o więźniów i przyjaciół Sigmarytów, o tych dbał jeszcze mniej. Gdyby to od niego zależało, przyozdobiłby każdą blankę muru czcicielem Sigmara i szaleńczy i absurdalnie brzmiący plan nie był jedynym powodem rezygnacji Gunthera z towarzystwa drużyny. Pomaganie sługom fałszywego boga było herezją większą niż przeciwstawienie się słudze Nurgla, o ile oczywiście władca miasta nim był. Być może Gunther zrobił błąd odłączając się od nich - może powinien po prostu otworzyć słudze Sigmara gardło i pobawić się nieco dłużej konsekwencjami....może nawet udałoby się po trosze manipulować nieco czcicielami wielkiego nieczystego aby doprowadzić te miasteczko do całkowitego upadku? Cóż, nie miało to w tej chwili żadnego znaczenia i raczej nie to było ich głównym celem.

Strażnik pilnujący muru szedł właśnie ulżyć pęcherzowi a to stanowiło obecnie element planu awaryjnego Gunthera. Wiedział, że strażnik będzie potrzebował co najmniej kilku minut, aby wyjść poza jasno oświetlony i widoczny ze strażnicy fragment muru. Gunther wiedział, że strażnik przejdzie obok niego, minie go i ulży sobie stojąc dosłownie kilka kroków od Gunthera. Smród starej uryny był tam wyraźnie wyczuwalny i można było przypuszczać, że w tym smrodliwym mieście to miejsce było czymś w rodzaju bezpłatnego szaletu. Ludzie nie różnili się zbytnio od zwierząt, więc o ile znało się ludzkie zwyczaje, można było przy odrobinie wyobraźni traktować ich jak zwierzynę łowną. Jednak Gunther nie potrzebował dzisiaj krwi strażnika. Śmierć i jego nieobecność mogłaby sprowadzić zbyt wiele pytań, i ewentualny pościg a to nie było w najmniejszym stopniu pomocne.
Gunther poczekał, aż śmierdzący potem, brzęczący kolczugą milicjant minie go i wejdzie w zasmrodzoną alejkę. Słyszał brzęk skuwek sznurków, kiedy wojownik rozwiązywał sak spodni....po czym ruszył kiedy oddający mocz strażnik nie mógł słyszeć już niczego innego. Gunther kilkoma krokami dopadł muru, po czym cicho wśliznął się po drewnianych schodach na jego szczyt, kucając pod blanką muru. Kilka kroków dalej i całkowicie zginął w cieniu rzucanym przez strażnicę. Pęta, pracowicie przygotowywana przez całe popołudnie pięknie dopasowała się do kamiennej blanki muru. Drugi koniec miał przypięty do paska, a cały zwój zwinięty pod łokciem. Kolor liny zlał się w ciemności całkowicie z kamienną budowlą. Przerzucił nogi przez krawędź muru i odchylił się w tył, szeroko rozstawiając nogi. Wystarczyło kilkanaście, a może i więcej kroków w tył aby poczuć swojski zapach trawy, wody z fosy i usłyszeć szum lasu. Przekroczenie fosy w upatrzonym wcześniej miejscu było już tylko przyjemną formalnością.

Wszystko tak jak zaplanował. Czyż Tzeentch nie patrzył łaskawie na swego sługę, czyż nie zachował się sprytnie i zdradziecko jak na wyznawcę Pana Zmian przystało? Kiedy zadowolony z siebie ruszył naprzód traktem oświetlanym światłem księżyca usłyszał w głowie chichot zgrai demonów. Był to dźwięk odległy ale i tak znamionował ważne wydarzenie. Gunter jęknął gdy poczuł ból w twarzy. Miał wrażenie jakby coś chwyciło dwiema łapami jego twarz i zabawiło się z nią jak garncarz z kawałkiem gliny. Zmiana nie była duża, ot po prostu jego lewe oko było teraz nieznacznie niżej niż prawe. Może nikt nie zauważy? Pozostało zdecydować gdzie się udać.

Miał kilka godzin do świtu. Wiedział, że musi oddalić się od miasta, bo kiedy zacznie świtać, lina nawinięta na blankę muru stanie się widoczna. Istniała szansa, że strażnik nie zaalarmuje nikogo, tylko przetnie linę pozwalając jej spaść do fosy. Strażnik z dużym prawdopodobieństwem zostałby ukarany za brak czujności, a nikt nie lubi ponosić kary, szczególnie, że jeden ruch noża mógłby go od tej kary uwolnić. Pan zmian najwyraźniej pobłogosławił jego wysiłki kolejnym darem.

Świt zastał go daleko od miasta, posilającego się w zagajniku polnym zającem, którego upolował z procy. Szarak wracał właśnie z żeru, i był na tyle tłusty, by zaspokoił apetyt Gunthera. Pościgu nie było, zresztą Gunther przewidywał tą ewentualność. Zapobiegliwość strażnika i jego lęk przed karą były do przewidzenia. Pozostawało więc jedynie przetrwać podróż.

Wydarzenia dzisiejszego dnia zaskoczyły i jednocześnie pokazały Markusowi jak ważna dla prostych ludzi Imperium jest wiara. Nie sądził by chodziło wyłącznie o Sigmara ale o każdego kto dawał im poczucie bezpieczeństwa i zapewniał, że jutro będzie lepsze. Albo przynajmniej tak obiecywał.

Uczeń czarodzieją był równiez zaskoczony autorytetem jaki posaiadał stary kapłan. Sprawnie udało mu się manipulować ludem i ugrać wszystko to co chciał. Należały mu się brawa, bez dwóch zdań.

Markus chciał jak najszybciej dowiedzeić się czegoś od magistra, który własnie został uratowany więc porozumiewając się tylko wzrokiem z Dieterem, ruszył w kierunku świątyni Młotodzierżcy.

Przekroczył szybkim krokiem drzwi pomieszczenia i gdy zostali sami razem z uwolnionymi podszedł do kapłana i oficjalnym tonem powiedział:
- Winsuszję panu. To była piekna przemowa. Musze przyznać, ze nie doceniałem autorytetu i retoryki jaką ojciec posiadał.

Po tym co widziałem to aż prosi się by zapytać po co w ogóle planowaliśmy atak na zamek skoro można było tak prosto ten problem rozwiązać.


Markus starał się być uprzejmy dla kapłana a także dla więźniów gdyż liczył na uśpienie czujności magistra. W ten sposób miał nadzieję uciec od trudnych pytań. Przy okazji chciał trzymać się jak najbliżej maga by może dowiedzieć się czegoś nowego.... Przecież tak dawno nie był w obecności licencjonowanego czarodzieja a miał niedługo udawac jednego z nich.